Het is vandaag 50 jaar geleden dat onze ‘grote’ broer, Jan verongelukte tijdens het spelen in het zand. Net als vandaag was het toen ook Biddag voor Gewas en Arbeid. Het is een gebeurtenis die we levenslang met ons meedragen…
Van de ene op het andere moment was ons gezin ontwricht. Wat het voor mijn ouders heeft betekend dat is hier niet in een paar woorden te beschrijven. Mijn zus toen 8 jaar en ik als 6-jarig meisje moesten verder zonder onze lieve grote broer.
Het leven ging door, de zon kwam op en de zon ging weer onder. We gingen ‘gewoon’ door met eten en drinken, met slapen, met opstaan, met spelen en met naar school gaan. Op onderstaande foto sta ik als 6-jarig meisje te wachten op de juffrouw, die mij iedere dag achterop de fiets meenam naar de kleuterschool.
Een jaar later was er grote vreugde, ons zusje werd geboren. Nog altijd heb ik respect voor onze ouders, ze zijn niet bij de pakken gaan neerzitten. Ze hebben ons in liefde opgevoed. Er was ruimte voor verdriet, maar ook zeker voor vreugde en humor. Ze hebben uiteraard geworsteld met hun geloof maar raakten hun geloof niet kwijt. Ze kregen kracht naar kruis, Hij droogde hun tranen…
Schrijven met Licht 
In liefdevolle herinnering…
Mooi opgetekend ‘zusje’!
Het ‘lijkt’ dat naarmate je ouder wordt, je je dierbaren meer gaat missen….
LikeLiked by 1 person
Prachtig, raak en liefdevol! ❤️
Ik ben steeds meer nieuwsgierig naar Jan. Hoe hij was, wat ik in hem zou herkennen. Trots op het feit dat ik naar hem ben vernoemd.
LikeLiked by 1 person
Er zijn van die dagen in het jaar die ons raken……..gelukkig hebben we de foto`s nog….zeggen ze dan….ik blader dan ook vaak in het archief…..
LikeLiked by 1 person
Lieve Jetske,
Ook al ontvang je geen reacties van ons op je prachtige foto’s en je mooie teksten, toch genieten Harm en ik steeds opnieuw. Je post van vandaag trof ons. Het is onvoorstelbaar dat het al vijftig jaar geleden is dat de ontreddering op De Wetering over het ongeluk dat je broer(tje) overkwam zo groot was. Het was niet alleen verdriet achter de voordeur van jullie brugwachtershuis, de Weteringers rouwden mee. Natuurlijk ging iedereen al snel weer door met de gewone dagelijkse dingen, maar het verdriet dat we toen voelden, zit nog wel ergens en soms komt het even boven. Je post op deze biddag maakte het weer duidelijk.
Ik vond de foto van jou bij het hekje terwijl je op Annet Das stond te wachten zo lief. Annet en Gerard maken op dit moment ook een moeilijke tijd door. Misschien weet je nog dat ze twee meisjes uit India hebben geadopteerd. De oudste is dit najaar overleden. Ze werd 45, weliswaar leefde ze een veelvoud van het aantal jaren dat je broer gegeven waren, maar achter hun voordeur wordt hetzelfde verdriet gevoeld door Sujata’s ouders, zussen en broer.
Ik zou graag het linkje naar je post van vandaag naar Gerard en Annet sturen. Mag dat?
Dankjewel voor al die mooie verslagen en inkijkjes in je gedachten.
HARtelijke groet,
HARma
LikeLiked by 1 person
Lieve Harma, dank je wel voor je lieve en meelevende woorden. Wat verdrietig voor Annet en Gerard en naasten. Ik vind het uiteraard goed als je het linkje met hen deelt. Bij deze ook een hartelijke groet voor jullie allen.
LikeLike
Sommige gebeurtenissen, sommige dagen staan in je geheugen gegrift. Dat de dood van Jan voor jullie zo’n dag is, is duidelijk. Op zesjarige leeftijd is de dood ook nog zoiets ongrijpbaars … Dat was tenminste mijn ervaring bij de dood van mijn pake toen ik zes was. Bij een broer of zoon moet dat nog vele malen ingrijpender zijn, lijkt me.
LikeLiked by 1 person
“`Je hebt een mooi stukje geschreven en wat een verdriet zal dit gedaan hebben. Ook al ken ik jou en jullie gezin niet, ik raakte erdoor ontroert,waarschijnlijk omdat je dan aan je eigen geliefden denk die je moet missen..
LikeLiked by 1 person
zo vreselijk om een kind te verliezen. een gat dat nooit meer opgevuld wordt
LikeLiked by 1 person
Wat een drama. Mooi dat je ouders er samen en versterkt uitkwamen.
LikeLiked by 1 person
Een mooi en aangrijpend stuk.
Heel verdrietig hun enige zoon
En hoe gek, hoe ouder je over zulk soort verdrietige gebeurtenissen gaat nadenken
LikeLiked by 1 person
Dat is een heel heftige gebeurtenis in een gezin, ik kan me voorstellen dat dat een leven lang een rol blijft spelen. Het verdriet, maar ook de herinneringen die je in die paar jaren met je broer kreeg. Ik zie een leuk koppie, die grote lachende mond. Ik bedenk hoe hij er nu uit zou zien. Ik heb ook een broer Jan (broertje zeg ik nog steeds), daardoor kijk ik misschien wel iets langer naar deze foto. Jullie hadden gelukkig een fijn gezin waarin verdriet een plaats kon krijgen.
LikeLiked by 1 person
Pingback: Een regenboog en Covid-19 | Schrijven met Licht