Op de prachtige lentedag waarop ik de bijen en de blauwe druifjes had vastgelegd reed ik ‘s middags naar het rietland van Klaas Jan. Dit rietland is gelegen tussen de buurtschappen Nederland en Kalenberg in natuurreservaat De Weerribben. Toen ik daar aankwam was Klaas Jan in geen velden of wegen te bekennen. Zijn auto stond er wel dus hij moest er wel zijn.
Na een mooie wandeling in het zonnetje, onderwijl genietend van de prachtige natuur, zag ik in de verte de keet van Klaas Jan.
In de buurt van de keet was Sander bezig met het snijden van het riet met behulp van een snit.
Vroeger sneed men alle riet met het snit. Nu worden alleen nog de hoekjes met het snit gesneden waar de rietmachine niet kan komen, zoals hier langs het slootje. Het snijden met snit gaat op de volgende manier. De rietsnijder harkt met het snit de rietstengels naar zich toe. Vervolgens pakt hij die stengels in zijn linkerhand om ze daarna door te snijden met het vlijmscherpe snit. Als zijn hand vol is legt hij het riet op een hoopje vlak achter hem. Ik vertelde aan Sander dat ik vroeger vaak met mijn vader mee ging naar het rietland en dat ik dit werk dan ook deed.
Op mijn vraag hoe Sander in het rietland verzeild was geraakt, vertelde Sander zijn verhaal. Hij zag een rietdekker aan het werk en vroeg zich toen af waar het riet vandaan kwam. Zijn interesse was gewekt. Op een dag fietste hij van school naar huis en toen zag hij ter hoogte van Muggenbeet een rietsnijder bezig met het snijden van het riet. Hij stapte naar die rietsnijder toe en vroeg of hij wel een keer mocht helpen. Dat vond die rietsnijder goed. Die rietsnijder was mijn zwager, Klaas. Toen mijn zwager besloot te stoppen met het snijden van het riet vroeg Sander aan Klaas Jan of hij hem dan mocht helpen. En zo is Sander regelmatig aan de zijde van Klaas Jan te vinden.
Ook in de rietteelt deed de mechanisatie zijn intrede. Na het snit kwam de rietmaaier (links) en vervolgens de zelfbinder (rechts). Het meeste riet wordt gemaaid met de zelfbinder. De lichtere rietmaaiers worden ingezet op stukken die te zwaar zijn voor de zelfbinder. Het woord ‘zelfbinder’ suggereert dat het allemaal vanzelf gaat. Niets is minder waar, riet snijden is arbeidsintensief en zwaar werk. Jan heeft het gehele proces ooit mooi vastgelegd in een film, waarvan hier de trailer is te zien.
Vanaf de plaats waar Sander aan het werk was vervolgde ik mijn weg richting Klaas Jan. Tussendoor genoot ik van het uitzicht. Deze rietstengel stond te ver uit de oever en was ontsnapt aan de rietsnijders.
Wordt vervolgd.
heel interessant Jetske en de trailer is veelbelovend
rietsnijder, een vak dat we hier niet kennen
fijne zondag
LikeLiked by 1 person
‘t Is niet om aan te zien, Jetske. Jemig, wat mis ik dit gruwelijk!
Maar wat een mooi verhaal van Sander en bijzonder om hem met snit aan het werk te zien. Dat dan weer wel.
LikeLiked by 1 person
wat leuk Jetske, dat zo’n jonge jongen dan stillekes het ambacht meekrijgt,
het zou toch zonde zijn als nederlandse rietsnijders geen riet meer zouden snijden, misschien brengt het corona tijdperk daar verandering in nu ??
LikeLiked by 1 person
Voor zo’n jonge gast best wel een serieuze prestatie. Altijd mooi die verhalen over het riet maar weet hoe lastig het was om het graan of te pikken en te binden en dat riet is vroeger op het seizoen en veel harder.
LikeLiked by 1 person
Pingback: Rhena in het rietland | Schrijven met Licht
Ik heb alles weer bij gelezen en het rietland ondertussen bewonderd.
Hopelijk van de zomer weer er door heen fietsen !!
LikeLiked by 1 person
mooi verslag en foto’s, fijn dat je toch nog even tijd hebt om dit te fotograferen en te bloggen
LikeLiked by 1 person