Langs het weggetje in De Weerribben speurde ik opnieuw de kale jonkers af om te zien of ik weer een grote vuurvlinder zag.
Geen grote vuurvlinder, maar wel een forse sprinkhaan had daar een mooi plekje gevonden.
De sprinkhaan bleef ook rustig zitten.
Ik kon niet verder om de sprinkhaan van voren vast te leggen, want dan zou ik in de sloot belanden.
Het fotograferen van een sprinkhaan voelt altijd als een spelletje…
Het is een soort kat-en-muisspel. Wie wint er, de sprinkhaan of de fotograaf?
Even om het hoekje kijken of ze daar nog staat met haar camera…
Als ik me omdraai dan zie ik dat mens met die camera ook niet…
Op een vroege ochtend in De Weerribben zag ik deze ieniemienie… Ze waren niet groter dan 1 cm en behangen met dauwdruppels. Ik had aanvankelijk geschreven dat het sprinkhaantjes waren, maar ik werd gelukkig verbeterd door Jan. Volgens mijn app zijn het groene rietcicaden.
Met een macro-objectief legde ik de druppel en een moerassprinkhaan vast. Zou dit de bekende druppel zijn…
Bij de eerste foto scherpstelpunt op de druppel gelegd en bij de tweede op de moerassprinkhaan.
De grote groene sabelsprinkhaan is de grootste sprinkhaan in ons land. Met zijn 8 centimeter is het een indrukwekkende verschijning. Deze goed gecamoufleerde sprinkhaan is echter niet eenvoudig te vinden. Doordat ik iets zag bewegen in het hoge gras ontdekte ik deze sprinkhaan.
Daarbij moet je geluk hebben dat ze dan ook nog blijven zitten. Als deze sprinkhaan een sprong waagt dan eindigt hij meteen 10 meter verderop. De sprinkhaan probeerde zich nog wel te verstoppen achter een grasstengel.
Even later klom de sprinkhaan wat hoger op de grasstengel en dat leverde de laatste foto op in deze serie.
Schrijven met Licht 