Kuifeenden zijn regelmatig te zien, maar niet alle kuifeenden willen zo mooi poseren als dit paartje, zo is mijn ervaring.
Meer bijzonder was de aanwezigheid van een eenzaam mannetjes tafeleend. Tafeleenden zijn duikeenden die vooral in de herfst, winter en het vroege voorjaar in Nederland te zien zijn. Ze houden zich meestal in groepen op en zijn na zonsondergang het meest actief. Opvallend is dat het mannetje van de tafeleend al in juni wegtrekt, als het vrouwtje nog aan het broeden is. De vrouwtjes en de jongen volgen later.
In natuurgebied Waalenburg staan heel vaak mensen te genieten. Ook Thijsse wist deze plek te waarderen. Op het kunstwerk in Waalenburg staat dan ook de volgende tekst: ‘Zoo’n lange lijnrechte polderweg lijkt wel vervelend, maar inderdaad is er geen mooier en onderhoudender weg in heel Nederland en misschien ook daar buiten, dan de rechte hoofdweg door den polder Waal en Burg. Jac. P. Thijsse Texel 1927’.
In Waalenburg is de kluut vaak te zien. De kluut is met zijn zwart-witte verenkleed, lange poten en opgewipte snavel een opvallende verschijning. Rustend op één poot of wadend door het slik op zoek naar voedsel. Tijdens een sprintje ontstaat er een heus boeggolfje.
In de verte scharrelden een paar kluten.
Toen ik de telelens erbij pakte zag ik dat de kluten aan het paren waren.
Aan de zuidkant scharrelde een paartje kluten rondom een nest.
Het zag er naar uit dat het nest nog in aanbouw was. Een nest is wat een groot woord, want meer dan een paar takjes wordt het ook niet.
En als de kluut de belangstelling van de fotograaf beu is dan vlieg hij gewoon een stukje verder.
Een van mijn favoriete natuurgebieden op Texel is Waalenburg. Tijdens mijn eerste uitstapje met de camera’s reed ik dan ook als eerste naar dit gebied. De auto kun je daar eenvoudig parkeren. Ook kun je zonder problemen de auto in de brede berm tot stilstand brengen als er wat valt te spotten.
Er zwom een moeder eend met jongen.
Een eindje verderop zwom een meerkoet ook met jongen.
Er vloog een bruine kiekendief over. Deze roofvogel eet ook jonge vogels. Als dat maar goed komt…
We hebben genoten in dit mooie vakantiehuis met een enorme tuin en vrij uitzicht. Op dit kleinschalige park zijn een aantal paarden, hangbuikzwijntjes en een sauna aanwezig.
Op het terrein scharrelden vele merels op zoek naar wormen voor hun jongen. Na het avondeten buiten stond een zilvermeeuw te wachten of er nog een kruimeltje was overgebleven.
In het eerste weekend was het een gezellig huis vol, onze kinderen en andere familieleden kwamen ons vergezellen.
De komende tijd laat ik foto’s zien die ik maakte tijdens ons verblijf op Texel.
Voor de tweede keer binnen één week werden we wederom met een aantal fotografen verwacht op de Dwarsgracht. Deze keer gingen we een avondrondvaart maken.
De boot lag al klaar. Bij vertrek moesten we bijna plat in de boot vanwege het lage bruggetje. Dat gaf al gelijk hilarische taferelen.
Als eerste voeren we naar de achtertuin van onze schipper en zijn vrouw. Daar zagen we o.a. moeraskartelblad, echte koekoeksbloem, een witte variant van de koekoeksbloem en ratelaar.
Onze schipper had voor deze avondrondvaart een andere route gekozen dan de rondvaart in de ochtend. Het was adembenemend mooi!
De Wieden, Dwarsgracht en het riet zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het kan dan ook niet anders dan dat daar ook de rietgors is te vinden.
Zo nu en dan werden we gadegeslagen door reeën. Dat duurde nooit lang, want het leek ze toch veiliger om weg te springen.
Schipper, Jan zorgde ervoor dat we op tijd waren voor de zonsondergang op het Gieterse Meer. Het was een prachtige ervaring.
Tijdens het blauwe uurtje voeren we via Jonen terug naar de Dwarsgracht. Daar wachtte een breed lachende gastvrouw ons op. De fantastische avond werd afgesloten met koffie en wat lekkers.
Vanaf de pier met de veerdienst tussen Holwerd en Ameland reden we naar het dorpje Wierum. Zie Google Maps.
We namen de trap over de Waddendijk. Halverwege de trap staat een monument wat herinnert aan de scheepsramp in 1893 waarbij 22 vissers omkwamen.
Vanaf de hoge dijk hadden we mooi zicht op de kerk.
Met een kleine klimpartij passeerden we het hek. Achter dit hek graasden de schapen met hun lammetjes.
Bij de vloedlijn scharrelde een lammetje. Toen het kleine ding bij de vloedlijn ons in de gaten kreeg rende het snel naar de moeder.
We hadden geluk dat het eb was. Ik vind het Wad dan mooier dan bij vloed. De bruine verhoginkjes zijn geen stenen zoals ik aanvankelijk dacht. Het zijn hoopjes slik, getuige de rechter foto.
Evenals bij Paesens-Moddergat heb je ook bij Wierum een halfvergane palenrij. Deze palenrij is een zogenaamde rijsdam. Rijsdammen zijn gemaakt van rijshout. Rijshout is een benaming voor een mix aan boshout. Die mix kwam nauwkeurig tot stand met een percentage aan boomsoorten. In Friesland ging het daarbij het meest om Essen. Tegenwoordig wordt naaldhout in de rijsdammen toegepast. Bron is deze site.
In de verte ligt de kwelder van Wierum. Het unieke kwelderlandschap aan de Waddenkust in het noorden van Fryslân wordt bedreigd. Daarmee dreigt een bijzonder cultuurhistorisch en natuurlandschap voor vogels, mensen en diverse planten en dieren te verdwijnen. Een plek met een karakteristieke biodiversiteit en een prachtig recreatie- en wandelgebied.
De combinatie van het zakken van de bodem, de hogere golven en de stormen van de laatste jaren maken dat de kwelder steeds meer wegspoelt. Voordat de maatregelen voor de dijkverzwaring worden gerealiseerd is het voor een werkgroep primair van belang dat voor het komende stormseizoen Rijkswaterstaat de rijsdam (bescherming vanuit het noorden) en de strekdam (bescherming vanuit het westen) vernieuwt. De werkgroepleden onderstrepen de urgentie van dit voornemen en dringen aan op concretisering van de plannen. Een tweede doelstelling is een bewandelbare pier voor een prachtige waddenbeleving. Zie deze site en deze site.
Nadat we volop hadden genoten van het uitzicht werd het tijd om huiswaarts te keren.
Voor wie geïnteresseerd is hoe het landschap er van bovenaf uitziet heb ik onderstaand filmpje geplaatst.
Op een zonnige middag zag ik een blauwtje vliegen rond de klimhortensia bij onze voordeur.
Ik haalde snel de camera met macro-objectief van binnen. Het blauwtje fladderde gelukkig nog in de buurt en streek weer neer op een blad van de klimhortensia.
Met hulp van Obsidentify weet ik dat het een boomblauwtje was.
Na de fotoserie bij de beelden van de twee vrouwen die ‘Wachten op hoog water’ reden we naar de pier met de veerdienst tussen Holwerd en Ameland.
Op de pier was een groep kayakers bezig met de voorbereiding voor een tocht op de Waddenzee. Het waren instructeurs met hun leerlingen. Een van de instructeurs zag ons foto’s maken en vroeg of we de foto’s naar hen wilden mailen. Dat hebben we gedaan en ze waren er zeer content mee.
Terwijl Jan zijn benen wat rust gunde wandelde ik over de pier richting de palenrijen. Al wandelend kreeg ik een vliegende kluut en een lepelaar in vlucht voor de lens. Op het Wad foerageerden bonte strandlopers.
Deze palenrijen oftewel rijsdammen zijn een kenmerkend beeld langs de Friese en Groningse kust. De functie van rijsdammen was om land uit zee te winnen. Voor meer informatie verwijs ik naar deze site. Op de site van Harry Feenstra vind je oude kaarten en foto’s hoe het ooit was. Zie deze site. De rijsdammen zijn van cultuurhistorische waarde en vallen onder het buitendijks erfgoed. Bij werkzaamheden buitendijks moet er dan ook rekening worden gehouden met dit erfgoed.
Tijdens een fotokuier met Jan zijn we op mijn verzoek naar Het Wad geweest. Ik werd een tijdje geleden getipt over twee beelden van vrouwen die bij Holwerd op de Waddendijk staan. Op de eerste foto kijken we naar de pier met de veerdienst naar Ameland. Op de tweede foto zien we in de verte de beelden staan. Dat deze twee vrouwen wachten op hoog water dat leerde ik daar ter plekke…
‘Wachten op hoog water’ is een beeld van Jan Ketelaar dat bestaat uit twee, van metaal gelaste, vrouwen van vijf meter hoog. Een volle vrouw en een dunne vrouw. Ze kijken uit over zee. Het beeld gaat over de zoektocht naar balans en uitwisseling. De volle vrouw werd in december 2018 geïnstalleerd, bijna de afsluiting van het jaar dat Leeuwarden de Culturele Hoofdstad van Europa was. Het beeld bij Holwerd is onderdeel van Sense of Place, een project van landschapskunst in het Friese waddengebied, bedacht en georganiseerd door Joop Mulder, de recent overleden oprichter van Oerol.
Jan Ketelaar is een kunstenaar uit Friesland. In 2002 studeerde hij af aan de Academie Minerva, beeldhouwen interdisciplinair. Onder de naam Potzenmakerij Ketelaar maakt hij zogenaamde potzen: serieuze grappen. Jan Ketelaar exposeerde o.a. in Portugal, Bremen en New York. Hij trok met zijn metershoge beelden, “de staat van Nederland”, verschillende malen per heftruck door Nederland. In 2014 werd in Leeuwarden zijn koninklijk hek, in de vorm van een bank bestaande uit lindebladeren, geplaatst rondom de 1e koningslinde in Nederland. Hij is voornamelijk beeldhouwer maar schrijft en publiceert ook gedichten. In 2008 en in 2012 stond hij in de finale NK Poetry Slam. In 2014 kwam zijn eerste bundel uit: ‘Van een man die dacht, ik wil niet meer denken’. Daarnaast organiseert hij als potzenmaker literaire en culturele bijeenkomsten en is hij plannenmaker. Als bron heb ik de site van ‘Sence of place’ gebruikt. Op die site is tevens een filmpje te zien waarbij het beeld van de dunne vrouw wordt geplaatst.
Op internet vond ik in het Friesch Dagblad een artikel over de kunstenaar Jan Ketelaar. Een indrukwekkend verhaal over zijn levensloop. ‘Hij was ‘ongeschikt’ voor werk, nooit hield hij dat langer dan drie maanden vol. Totdat Jan Ketelaar kunstenaar werd. Zijn kunstwerk ‘Wachten op hoog water’ nam hem zelfs tien jaar in beslag’….
Voor degene die meer wil weten over het Wad, kan met de auto of op de fiets een route volgen langs de Friese waddenkust. De tweedelige route (west en oost) voert langs verschillende Sense of Place-projecten, maar ook andere bezienswaardigheden en weetjes komen aan bod. Van de hoogste terp tot het nieuwste gemaal en van slikwerker tot aardappelboer; ontdek al toerend de mooiste verhalen van het Wad. Bron is deze site.
Dit jaar werd het nestkastje voor de mezen bezet door huismussen. Het jong was al zo groot dat hij in de opening wachtte op de voeding.
Als Ma Mus arriveerde werd het voedsel gretig ontvangen.
Op een keer kwam Ma Mus met een meikever aan. Dat paste niet in het bekkie van de kleine. Ze droop af met meikever en al.
Na lang aarzelen was daar dan eindelijk het moment dat het jong het nestkastje verliet.
Het jong landde in de vijgenboom naast het nestkastje. Het jong is nauwelijks te onderscheiden van de ouder. Alleen aan de brede gele snavel is te zien dat het een bedelend jong is.
Nadat nummer 1 was uitgevlogen nam jong nummer 2 de plek in de opening over.
Ma Mus zat alweer klaar om ook dit jong wat lekkers te brengen.
Een paar uren na de eerste vloog ook nummer 2 uit het nest.
De eerste stop van dit jong was in de appelboom. Daar zat hij verscholen tussen de bladeren.
Ma Mus liet zich duidelijk horen. Misschien dat ze haar jongen op die manier waarschuwde voor de fotograaf. Het kan best zijn dat al eerder op de ochtend andere jongen zijn uitgevlogen, toen was ik namelijk niet thuis. Pa Mus heb ik overigens in dit hele verhaal niet gezien.
Aan het einde van de dag heb ik de inhoud van het nestkastje geïnspecteerd. Ik heb het oude nest eruit gehaald en de kamer schoongemaakt voor de volgende gasten…
Schrijven met Licht 