Tijdens mijn fotoronde op 29 december zag ik een buizerd. Een buizerd is de algemeenste en meest opvallende roofvogel van Nederland. De roofvogel zit vaak op de uitkijk in bomen en op paaltjes. Een buizerd zien is echter wel wat anders dan het vastleggen op de foto. In de regel is de buizerd gevlogen voordat de auto tot stilstand is gekomen. Afgelopen week had ik geluk. Deze buizerd zat aan de kant van de weg. Ik zette de auto stil en maakte enkele foto’s door het voorraam. Omdat de buizerd bleef staan kon ik ook nog een paar foto’s maken door het geopende zijraam.
Bijzonder dat de buizerd niet gelijk wegvloog.
Even later vloog de buizerd dan toch op om vervolgens een eindje verderop op een paaltje neer te strijken.
…
Met deze buizerd vliegen we het jaar 2022 uit en het jaar 2023 in. Dank jullie wel voor het volgen van mijn weblog en het geven van de reacties in het afgelopen jaar. Ik hoop jullie ook in het nieuwe jaar hier weer te treffen.
Op 29 december maakte ik een fotorondje in onze omgeving. Na een grijze ochtend brak de lucht ‘s middags mooi open. Aan de Hoogeweg in De Weerribben maakte ik een stop om onderstaande foto te maken. Zie Google Maps.
Een paar honderd meter verder stopte ik bij spinnenkopmolen ‘De Wicher’. In december 2018 plaatste ik op mijn (oude) weblog een bericht over de afgebroken wiek van de spinnenkopmolen. De wiek was afgebroken door een rukwind tijdens een stormachtige dag op 8 december. Het herstel heeft een aantal jaren geduurd omdat deze onvoorziene uitgave niet uit het reguliere budget betaald kon worden.
Met bijdrage van de Stichting Nationaal Park Weerribben-Wieden, gemeente Steenwijkerland, het Buitenfonds, particuliere giften en Staatsbosbeheer kon de molen worden hersteld.
‘De Wicher’ aan de Hoogeweg is de enige spinnenkopmolen in Overijssel. Op de Overijsselse molendag op 10 september is de herstelde molen weer in gebruik genomen. Bron is deze site.
Het is te zacht voor de tijd van het jaar. Helaas gaat dat vaak gepaard met grijs weer en neerslag. Vanmiddag hadden we geluk. De bewolking brak open en de zon liet zich zien. Voor mij was dat het moment om er op uit te gaan. Beweging zou me goed doen…
Op tweede kerstdag is het mij namelijk in de rug geschoten. Dat betekent dat er een of meerdere wervels uit het lood zijn en weer op de plaats moeten worden gezet. Helaas is de praktijk van mijn therapeut deze week gesloten. En dit gebeurt net tijdens mijn vrije week of juist dankzij mijn vrije week. Van mijn therapeut moet ik wel in beweging blijven en dat doe ik dan ook zoveel mogelijk.
Een boslaan.
Fascinerend om te zien hoe het samenspel van zon en wolken ieder moment weer een ander beeld geeft.
Kerstfeest 2022 is weer voorbij. Kerstfeest was voor de christelijke muziekvereniging De Bazuin en dus ook voor mij een drukke periode. Op vrijdagavond gingen we in kleine groepjes kerstliederen spelen ‘langs de streek’. Op kerstavond en op eerste kerstdag begeleidden we de kerkdienst in de Grote kerk in Blokzijl. Die diensten kun je hier en hier terugzien. Ik zit op de buitenste rij aan de linkerkant. Het samen musiceren was mooi en waardevol om te doen.
Op eerste kerstdag zaten we met de gezinnen van drie zussen aan een Amerikaans buffet. Met drie generaties en bijna compleet waren we met 17 personen. Het was goed en gezellig. Op tweede kerstdag kwamen onze kinderen langs en zaten we een aantal uren gezellig bij te praten bij de houtkachel. Op die dag maakte ik ook een fotoserie van huismussen die met z’n allen aan het diner zaten bij de vetbollen….
Ik ben deze week nog een aantal extra dagen vrij en kan zo wat extra klussen doen en dus weer de nodige lichaamsbeweging krijgen…
Ieder jaar is er in Steenwijk een kerstwandeling. Dit jaar was de wandeling op 17 december. Ook onze kerk had de deuren opgesteld. Vanwege de kerstwandeling werd voor ieder kerkraam een decoratie gemaakt. Met deze decoraties werd het kerstverhaal uitgebeeld. De decoraties zijn gemaakt door leden van de kerk. Families en interessegroepen gingen met elkaar aan de slag. Prachtig om te zien hoeveel creativiteit er is binnen de gemeente. Hieronder heb ik foto’s van een aantal raamdecoraties geplaatst.
Ook onze interessegroep, fotografie deed mee. Het thema wat wij mochten uitbeelden was: ‘De herders in de stal’ uit Lucas 2 vers 16. We kozen voor een compilatie van foto’s gemaakt door de leden van de groep. Daarbij hebben we ons niet beperkt tot de herders in de stal, maar hebben we het breder getrokken. Bovenaan is het nacht. In het midden zijn de herders en de schapen in het veld. Onderaan zijn we in de stal, waar kindje Jezus in de kribbe ligt.
Voor mijn bijdrage ben ik naar het huis met stal van mijn nichtje gereden. Ik zou daar wellicht de ‘ingrediënten’ vinden voor mijn bijdrage. De pop van de kinderen wikkelden we in een jutezak. Mijn achternichtje wandelde eerst even met ‘kindje Jezus’ door de woonkamer.
Vervolgens gingen we met z’n drieën naar de stal. Op het moment van fotograferen stonden er geen schapen in de stal, die foto’s heb ik dus uit het archief gehaald. Met Photoshop heb ik een herder in de stal geplaatst. We vonden in de stal een lege kribbe en stro. Daarvan maakten we een bedje voor de baby. Mijn nichtje beeldde Maria uit. Uiteraard kwam mijn achternichtje ook kijken bij ‘kindje Jezus en moeder Maria’.
De heggenmus foerageert niet op voederplankjes, niet in voederhuisjes, hangt niet aan vetbolletjes en aan pindanetjes en snoept niet van de pindakaas. Nee, de heggenmus scharrelt onopvallend op de grond zijn kostje bij elkaar. Speciaal voor de heggenmus strooien we op de grond gedroogde meelwormen en kleine zaden.
Tijdens de winterse dagen was het zaak om goed voor de vogels te zorgen. Er was voldoende voer aanwezig. Het ijs in de vogeldrinkbak werd regelmatig vervangen door lauw water. De meeste vogels gebruikten het als drinkwater. Maar ondanks de kou nam de merel een uitgebreid bad. Op dat moment begin het water al weer te bevriezen. Het ijswater spetterde alle kanten op.
Onderstaande serie had ik nog in mijn archief. Deze serie maakte ik aan het einde van de dag waarop Jan en ik diverse kerken hadden bezocht. Het laatste dorp wat we op die dag bezochten was Jorwerd. Zie deze serie. Vanuit Jorwerd reden we via binnenwegen terug naar het huis van Jan en Aafje. In de buurt van Grou heb ik de auto aan de kant van de weg geparkeerd zodat we in alle rust een aantal foto’s konden maken van de mooie zonneharpen.
Onze volgende stop was in de buurt van Goëngahuizen.
Terwijl we onze weg vervolgden hadden we geen zicht op de ondergaande zon, want deze hadden we achter ons. Dat was voor mij een reden om een afslag te nemen naar links zodat we wellicht beter zicht kregen op de lucht en de ondergaande zon. We waren aangekomen bij It Eilân. We parkeerden de auto en liepen min of meer op een drafje naar de brug. Want als de zon eenmaal zakt dan gaat het rap.
Vanaf de brug hadden we wel een prachtig uitzicht, maar geen zicht op de ondergaande zon.
Daarvoor moesten we verder wandelen naar het eiland. Daar vonden we een plekje waar we de zon zagen ondergaan.
…
Het was misschien niet de ideale plek en geen spectaculaire zonsondergang toch vonden we dit een mooie afsluiting van een geslaagde dag.
Na de fotosessie bij het monument ‘De Schaatser’ reden Jan en ik door het centrum van Sint Jansklooster. Voorbij het dorpje sloegen we linksaf richting Beltschutsloot. In de buurt van Beltschutsloot zagen we veel schaatsers op het ijs. Ik parkeerde de auto aan de kant zodat we daar foto’s konden nemen. Het eerste wat opviel waren de klompen. In deze streek is het niet ongebruikelijk om op klompen te lopen. Bij natuurijs worden de schaatsen ondergebonden en de klompen blijven achter op de oever…
Het ijs was op die bewuste vrijdag nog helemaal niet betrouwbaar. Toch trokken velen zich daar niets van aan en gingen het ijs op. Schaatsen op ondergelopen land is nog tot daaraan toe, maar deze foto’s zijn gemaakt bij een doorgaande diepe vaart.
Natuurijs geeft een vorm van gekte. Vanochtend sprak ik erover met iemand die al bijna haar hele leven aan het water woont. Als er een paar schaatsers (red. waaghalzen) zich op het ijs wagen dan denken anderen dat het vertrouwd is. En zo krijg je het zogenaamde sneeuwbaleffect. Een enkeling heeft Ice Spikes (ijspriemen) om de nek hangen. Als men door het ijs zakt en men heeft nog de tegenwoordigheid van geest dan kan men met behulp van deze priemen uit het wak komen.
Groot was de verontwaardiging van Jan en mij toen we mensen met kleine kinderen op het ijs zagen. Dat een volwassene onverantwoord gedrag heeft dat is tot daaraan toe, maar dat ze ook de kinderen daarin meeslepen dat vind ik absurd. Ook dat kwam ter sprake in het gesprek wat ik vanochtend had. Zij ventileerde dezelfde verontwaardiging. Zij heeft mensen daar wel op aangesproken, maar dan werd er niet naar haar geluisterd. Jammer!
En dan nu het verhaal van de ‘Verloren schaatsen’ zoals de titel aangeeft. Er kwamen drie mannen aan schaatsen. Een van de mannen kwam te vallen. De buiteling heb ik niet kunnen fotograferen, maar wel het moment dat de man beduusd op het ijs zat. Wat was er nu gebeurd? Hij was zijn beide schaatsen verloren en die lagen naast elkaar pakweg zes meter terug. De schaatsen waren finaal onder de schoenen vandaan geknapt. Bijzonder is dat het met beide schaatsen tegelijk gebeurde. Dan mag je ook wel beduusd kijken. Er zat voor deze mannen niets anders op dan weer terug te gaan naar de auto. Een geluk bij een ongeluk was dat ze nog maar net aan hun tocht waren begonnen en dat de auto dichtbij stond. Een typisch voorbeeld van materiaalmoeheid…
Voor Jan en mij was het mooi geweest. Na deze laatste stop stapten we in de auto om terug te rijden naar huis daar waar de houtkachel brandde en de koffie wachtte.
Tijdens de koffie herinnerde Jan mij eraan dat ik hem nog een keer zou meenemen naar het monument ’De Schaatser’. Dat leek me een goed plan op die bewuste winterdag. Tijdens de koffie konden we nog niet bevroeden dat we, op weg naar ‘De Schaatser’, ook echte schaatsers in De Weerribben zouden vastleggen. Het schaatsen op natuurijs was niet verantwoord, toch lieten velen zich er niet van weerhouden om de ijzers onder te binden.
Na de fotosessie in De Weerribben…
… reden we via Wetering, Nederland, Blokzijl, Moespot en de Leeuwte naar Sint Jansklooster. Jan had de fotoserie gezien die ik in augustus 2022 van het monument maakte, maar toen we eenmaal bij het monument stonden was hij onder de indruk hoe kunstig dit beeld is gemaakt. Het kunstwerk is namelijk gemaakt van kleine schaatsjes, de zogenaamde Friese doorlopers. Albert Weijs, woonachtig in Sint Jansklooster maakte dit kunstwerk.
‘De Schaatser’ is een ode aan Evert van Benthem, van Benthem, geboren in Sint Jansklooster, won in 1985 en in 1986 de Elfstedentocht. In 1985 ontdekte Van Benthem na de finish dat er er een stuk ijzer uit zijn rechterschaats was gebroken. Ook dat heeft de kunstenaar terug laten komen in het kunstwerk. Door het grijze weer waren enkele foto’s al min of meer zwart/wit geworden. Ik heb toen maar besloten om ook andere foto’s om te zetten naar zwart/wit.
Schrijven met Licht 