Vogelkijkhut: Catskieker

Niet alle wilde zwanen waren er vandoor gegaan, daarom besloot ik nog een keer naar de vogelkijkhut terug te keren. Misschien zwommen ze nog dichtbij de hut en zou ik ze van dichtbij kunnen vastleggen…

Maar helaas. In de tijd dat ik met de auto van het Catspolderpad weer naar de vogelkijkhut reed waren ook de laatste wilde zwanen vertrokken. Er dobberden nog wat eenden rond en twee knobbelzwanen waren in de ochtendzonnetje bezig met hun toilet.

Ik besloot daarom maar in te zoomen op de prachtige nieuwe vogelkijkhut die de  naam: ‘Catskieker’ draagt.  Zie Google Maps. Kieker is Nedersaksisch voor kijker. De hut werd prachtig beschenen door de opkomende zon.

De hut is gemaakt van roestkleurig staal. Het oogt als een degelijke vogelkijkhut. Naar mijn mening zijn er wel een paar puntjes ter verbetering. De kijkgaten zitten net wat aan de hoge kant. Met 1.71 meter ben ik niet klein, maar toch moest ik op de tenen staan om foto’s te kunnen maken. Als je op de bankjes zit dan lukt het zeker niet om door de kijkgaten te fotograferen.De houten rand boven de grond ziet eruit alsof je daar op kan staan maar dat lukt niet, daarvoor is de rand te smal. De kier vlak boven de bestrating lijkt mij niet handig, door deze kier kan het vast flink gaan tochten. Persoonlijk zou ik de bestrating en de bankjes omhoog brengen.

 

Wilde zwanen, deel 2

Vandaag neem ik jullie nog een keer mee naar de wilde zwanen die ik spotte vanuit de nieuwe vogelkijkhut in de Catspolder, zie Google Maps. Het is een vervolg op deze serie.

De wilde zwanen zaten helaas ver van de vogelkijkhut vandaan. Gelukkig kon de Nikon bridgecamera met flinke zoom me helpen.

Hoewel ik verdekt opgesteld stond in de vogelkijkhut zwommen de zwanen steeds verder bij mij vandaan. Zouden ze mij toch ontdekt hebben?

Ik wist van een dag eerder dat ze de plas zouden verlaten en op de vleugels zouden gaan. Het leek me daarom wijs om weer dezelfde plek in te nemen dan de dag ervoor. Misschien kon ik ze dan weer vliegend vastleggen. Omdat het weer beter was dan de dag ervoor hoopte ik dat de kwaliteit van de foto’s ook beter zou zijn. Met de auto reed ik een eindje verder en wandelde over het pad en zo kwam ik uit aan de andere kant van de plas, zie Google Maps.  Toen ik vanaf het pad mijn camera richtte op de wilde zwanen zag ik tot mijn frustratie de zwanen richting de vogelkijkhut zwemmen. Ze staken mij de gek aan…

Even later ontstond er onrust in de groep. Ze lieten zich steeds luider horen. En toen ging de grootste groep op de vleugels. Helaas vlogen ze deze keer niet over mij heen. Op de achtergrond is de toren van de Grote of Sint-Clemenskerk van Steenwijk te zien.

Wordt vervolgd. 

Bijzondere logés

Vanochtend ontdekte ik een paar bijzondere logés op de logeerkamer.
Een dagpauwoog. Het kan zijn dat deze vlinder in winterslaap is. Zie ook de site van Nature Today.

En nog een andere insect, waar ik de naam niet van wist. Naschrift: Dankzij de reactie van Tine ben ik achter de naam van deze wants. Het is een bladpootwants. Zie deze site.

Logés zijn hier altijd welkom, maar toch leek het mij beter om deze twee een ander (koel) plekje te geven dan een verblijf op onze logeerkamer.

Het elfde gebod…

Nadat ik het bericht over de stille tocht en het Holocaust-monument in Steenwijk had geplaatst kreeg ik via de mail de volgende hartverwarmende reacties van twee Joodse vrouwen….

Lieve Jetske, wat heb je een mooi document gemaakt. Je hebt me er heel blij mee gemaakt. Mijn man en ik hadden met opzet geen camera meegenomen. Maar stiekem hoopten we toch wel dat er foto’s zouden worden gemaakt. De persfotograaf had zijn best gedaan en dat was vandaag ook te zien op de voorpagina van de Steenwijker Courant, maar de 61 lichtjes rond het gedenkteken in de vorm van de Mageen Davied  en de kleine regendruppels op het windlicht bij de Stolpersteine waar de kinderburgemeester juist steentjes had gelegd, dat zijn toch de foto’s die me het diepst raakten.

Lieve mensen, Dank voor al jullie indrukwekkende foto’s, filmpjes en updates van de Stille Herdenkings avond in Steenwijk, afgelopen woensdag. Hier in Israël was ik door jullie allen heel dicht bij het herdenken van de in de Tweede wereldoorlog omgebrachte Steenwijkers en de bijzondere avond in Steenwijk. Liep op deze manier een beetje ‘met jullie mee’. Ben heel dankbaar dat jullie alle indrukken met mij deelden.
Ook in Israel herdenken we zoals jullie misschien gezien hebben. De president van Duitsland ontroerde bijzonder: Hij begon zijn toespraak met een gebed, uitgesproken in het Hebreeuws. 

De bevrijdingsdatum van Auschwitz, 27 januari 1945, is uitgeroepen tot de dag van herdenking: The Holocaust Memorial Day. Wereldwijd worden de slachtoffers herdacht van de Holocaust en van andere genocides. Tijdens de herdenkingsdienst die te volgen was op de t.v. spraken diverse mensen, waaronder overlevenden van de Holocaust. Onder de 6 miljoen Joodse slachtoffers waren 1.500.000 kinderen. Tijdens het verhaal over het meisje in de rode jurk stroomden ook bij mij de tranen over de wangen.

Nog steeds hebben we te maken met wereldwijde openlijke Jodenhaat. Nog steeds worden er leugens verteld over Joden. Dat mogen we nooit tolereren. Antisemitisme kunnen we niet tegenhouden, maar we kunnen er wel krachtig tegen optreden. We mogen niet wegkijken. Een van de sprekers noemde het elfde gebod…..“Gij zult niet onverschillig blijven!’

Stille tocht en monument ‘Levenslicht’

Het jaar 2020 staat in het teken van 75 jaar bevrijding. Behalve het vieren staat dit jaar ook in het teken van gedenken. ‘Opdat wij nooit vergeten!’ In het kader van het gedenken was er op woensdagavond 22 januari een stille tocht in Steenwijk. We verzamelden ons naast de toegang naar park Rams Woerthe.

Net buiten het park staat het Joods monument. De omtrek van de Davidster werd zichtbaar gemaakt door lichtjes. Op dit punt startte de stille tocht. Het ging die avond niet om het fotograferen, maar om het doel van de tocht. De kwaliteit van de foto’s is daarom in dit verhaal dan ook van ondergeschikt belang.

De stille tocht was voorafgaande aan de onthulling van een monument later op de avond. Daar kom ik verderop in het verhaal op terug. We doorkruisten de binnenstad en kwamen zo langs diverse plaatsen waar Struikelstenen in de bestrating zijn gemetseld. Bij de Struikelstenen werden kiezelsteentjes achtergelaten. Het achterlaten van kiezelsteentjes is een Joods gebruik. Daarmee laat men zien dat men op bezoek is geweest en dat de gestorvene wordt geëerd en niet is vergeten.

Speciaal voor dit jaar van gedenken ontwierp Daan Roosegaarde een kunstwerk, het Holocaust-monument. Het kunstwerk bestaat uit 104.000 stenen, die in het donker oplichten. Zowel in de Joodse herdenkingstraditie als in de Roma- en Sinticultuur zijn stenen belangrijk. Kunstenaar Daan Roosegaarde en zijn team hebben deze traditie als inspiratie gebruikt. Elke steen symboliseert één Nederlands slachtoffer van de nazi’s. Het Holocaust-monument werd op 16  januari in Rotterdam gepresenteerd. Na de presentatie zijn die 104.000 stenen verdeeld over de 171 gemeenten, waaruit in de oorlog mensen zijn gedeporteerd. Steenwijkerland is één van die gemeenten. Elke deelnemende ­gemeente bepaalt zelf waar de stenen komen te liggen, zolang het maar een respectvolle plek is. In Steenwijk ligt het kunstwerk in de Grote of Sint-Clemenskerk. Ook uit Steenwijkerland zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog Joodse inwoners weggerukt en vermoord: 52 inwoners uit Steenwijk, 8 inwoners uit Blokzijl en 1 inwoner uit Eesveen.

Burgemeester Bats liep mee met de stille tocht. Na afloop van de stille tocht en voorafgaande aan de presentatie van het monument hield hij een ontroerende toespraak.

Na de toespraak legde een meisje een steen bij het monument.
De 500 stenen lichten om de paar seconden op en doven daarna weer … als ademhaling in licht.

This slideshow requires JavaScript.

Het monument wordt tentoongesteld dagelijks (ook op zaterdag) van 16.00 uur tot 18.00 uur. Op zondag is het monument te zien tijdens de kerkdienst van 09.30 uur tot 11.00 uur en daarna op zondag van 11.00 tot 12.00 uur.

Wilde zwanen

Vanochtend ging ik vroeg in de ochtend een fotokuier maken in de Catspoolder. Ik was bewust heel vroeg gegaan, omdat ik daar in de vroege ochtend op zondag enkele overvliegende wilde zwanen had gespot. Die foto’s zijn vanwege het bewolkte weer en de instelling op één van de camera’s niet goed gelukt…

Vanochtend hoopte ik dat ik de wilde zwanen weer zou treffen.  Mijn eerste stop was wederom bij de plas tussen De Blesse en Wolvega.

Na bovenstaande korte stop reed ik verder naar de nieuwe vogelkijkhut in de Catspoolder. Ik liep onderaan de dijk naar de vogelkijkhut. De vogelkijkhut zet ik een volgende keer in de kijker.

Vanuit de kijkhut zag ik een groep wilde zwanen. Ze zwommen mooi in het ochtendrood. Helaas zaten ze op flinke afstand van de vogelkijkhut en tot overmaat van ramp zwommen ze nog verder bij de hut vandaan. Gelukkig had ik op het laatste moment mijn Nikon met sterke zoom in mijn fototas gestopt en dat kwam nu goed van pas.

De wilde zwaan is een wintergast in Nederland. Ze broeden in Fenno-Scandinavië en Rusland en overwinteren op Nederlandse weiden en op wateren in het duingebied. Wilde zwanen zijn slanker dan knobbelzwanen en groter dan kleine zwanen. De wilde heeft een grote, driehoekige gele plek op de snavel. Sinds 2005 broedt de vogel in Nederland. Sindsdien werden enkele jongen in ons land groot. Bron: site van de vogelbescherming.

En deze portie buitenlucht van anderhalf uur had ik maar mooi te pakken voordat mijn werkdag in het ziekenhuis begon. Dit is voor herhaling vatbaar.

Komkommerkruid

Op zondagochtend was ik al vroeg op stap. Ik hoopte op een mooie zonsopkomst met de Steenwijker toren op de achtergrond. Mijn eerste stop was bij deze plas. Daar had ik al een keer eerder een spectaculaire zonsopkomst vastgelegd. De donkere wolk beloofde echter niet veel goeds. Ik vervolgde mijn weg en parkeerde de auto aan de rand van de Catspoolder en wandelde over het Catspolderpad. Zie Google Maps.

Om een lang verhaal kort te maken, mijn vroege ochtendwandeling viel in het water. Natgeregend en zonder goede foto’s kwam ik weer thuis. Ik laat vandaag daarom een fotoserie zien die ik op zondag maakte in onze tuin.

In onze tuin bloeit nog steeds het komkommerkruid. Deze plant is een overblijfsel uit een zaaimengsel wat we vorig jaar in de tuin strooiden. Tijdens de droge zomer kwam er niet veel terecht van dit bloemenmengsel. Tijdens deze warme en natte winter doen het komkommerkruid en de goudsbloemen het goed.

‘Komkommerkruid is een eenjarig gewas. Het is oorspronkelijk afkomstig uit het Middellandse Zeegebied waar het ook wel bernagie genoemd werd. Vooral bij de Grieken en Romeinen was dit kruid erg populair. Zij gebruikten het om zichzelf moed te geven.

Het kruid behoord tot de familie van de ruwbladigen en heeft dan ook ruwe en zilverkleurige bladeren. Komkommerkruid heeft zijn Nederlandse naam te danken aan het feit dat de geur en het aroma ons doen denken aan de komkommer. De plant siert je moestuin met stervormige blauwe bloemen en er komen veel bijen, hommels en andere insecten op af.’

‘Hoewel wij komkommerkruid vooral gebruiken in de keuken, kennen ze het ook geneeskrachtige werkingen toe. Het helpt tegen zwaarmoedigheid en werkt ontspannend. Daarnaast is het goed voor de reiniging van je bloed en werkt het koortsverlagend.’

En ik ga zeker nog een keer op herhaling naar de Catspoolder. Ik ontdekte daar ook een vogelkijkhut die in 2018 is geplaatst en waar ik het bestaan niet van wist.

Sea Eagle II en de Kadoelerbrug

Na de Vollenhoverbrug was de Kadoelerbrug de volgende uitdaging voor het bijzondere transport van Sea Eagle II. Zo ziet de Kadoelerbrug er onder normale omstandigheden uit. Het was een drukte van belang bij de brug. Velen wilden de passage met eigen ogen zien en zo mogelijk ook vastleggen.

Op de dag van de passage was er een onderdeel van de brug verwijderd. Dat onderdeel hing aan een hijskraan naast de brug.

Met z’n allen keken we reikhalzend uit naar de komst van de boot. Het leek wel op de intocht van Sinterklaas. 😉

Zoals ik al in een eerdere post schreef, stond het jacht iets uit het midden van de hoofdponton. Dit heeft te maken met het passeren van het openstaande brugdeel. Op deze foto is te zien dat een brugdeel in de regel niet kaarsrecht omhoog staat, maar iets schuin. Bij de Kadoelerbrug moesten er daarom extra maatregelen worden genomen om de passage mogelijk te maken. Er werd een ijzeren stang bevestigd aan de kopse kant van het bewegend brugdeel.

Het brugdeel werd op de gebruikelijke manier mechanisch naar boven ‘gedraaid’. Nadien werd met een lier door twee mannen het brugdeel nog verder rechtop gedraaid. Daarnaast trok de enorme hijskraan met behulp van de stalen balk het brugdeel verder naar achteren. Op die manier zou het superjacht ongehinderd de doorvaart kunnen maken.

Aan het remmingwerk voor de brug lag een ponton. Nadat het transport met de twee sleepboten bij de brug was aangekomen gingen ze daar voor ‘anker’. Een van de sleepboten voer dit ponton naar de andere kant van de Kadoelerbrug. Wellicht dat deze extra ponton nodig was bij de reis over de Markerwaard, maar dat is mijn invulling.

Terwijl ik de doorvaart van de sleepboot met het ponton vastlegde danste er een wolk spreeuwen door het beeld. Ze zochten een plaatsje voor de nacht.

Inmiddels was de zon ondergegaan en werd het steeds kouder. Ik was vergeten mijn thermobroek aan te doen en het stilstaan maakte het er ook niet beter op. Ik besloot daarom in beweging te komen en wandelde over het pad aan de zuidoostkant van de brug. Op die manier kon ik de verrichtingen vanuit een andere hoek bekijken en vastleggen. De volle maan was een mooie aanvulling op deze bijzondere avond.

Even later wandelde ik naar de noordwestkant van de brug. De sleepboot die de ponton had weggebracht passeerde wederom de brug en voer weer naar de hoofdpontons.

Op de pontons en op de sleepboten werd er hard gewerkt. Stabilisatiepontons werden losgekoppeld en aan de voor- en achterzijde van de hoofdpontons bevestigd. Hiervoor werden kranen gebruikt en dit alles moest uiteraard met beleid gebeuren.  Je zou maar met de giek van de kraan tegen het jacht aanstoten. Verder werd er voortdurend ballastwater in en uit de pontons gepompt.

Het werd steeds donkerder. Ik moest de ISO van mijn Canon 5D steeds verder opschroeven om acceptabele foto te maken. Een statief had ik niet bij me en een flitser was geen optie bij het maken van deze serie. Tegen zessen hield ik het voor gezien. Het zou nog wel uren kunnen duren voordat het jacht werkelijk de brugopening zou passeren. Het zou dan toch te donker zijn om er acceptabele foto’s van te maken.

Op dit filmpje, gemaakt met een drone kun je het proces mooi zien. Dit was de laatste serie over het bijzondere transport van Sea Eagle II.

Na de passage van de Kadoelerbrug lag de volgende uitdaging bij de Ramspolbrug. Vanwege het drukke verkeer en de tijdelijke stremming zou dat sowieso in de nacht moeten plaatsvinden. Nadat die passage was volbracht zou de rest van de nacht het geheel blijven liggen in Schokkerhaven  De volgende dag zouden ze verder varen en wel over het IJsselmeer en het Markermeer naar Amsterdam.  In dit filmpje, gemaakt met een drone zie je het transport over één van de grote meren. De één na laatste uitdaging zou liggen bij Schellingwoude. Het slotstuk was de tewaterlating in Amsterdam. Dat had ik wel graag willen meemaken, maar dat zat er niet in. In dit artikel  is te lezen dat het jacht veilig in Amsterdam is aangekomen en dat het inmiddels in het water ligt. Ik heb helaas geen filmpje kunnen vinden van de tewaterlating van Sea Eagle II.

Sea Eagle II begint aan zijn reis

We schrijven vrijdag 10 januari. Alle voorbereidingen waren getroffen. Alle pontons waren dusdanig met ballastwater gevuld dat het transport van het megajacht, de Sea Eagle II veilig zou kunnen plaatsvinden. Het weer werkte mee, er stond weinig wind en de zon brak zelfs door de wolken. Om 15.15 uur vertrok het bijzondere transport vanaf de kade in Vollenhove. Ruim een uur later dan was gepland. Ik zocht een plekje aan het water ter hoogte van het Waterloopbos. Zie Google Maps.

Vanaf deze plek had ik mooi zicht op het bijzondere transport.

Het viel mij op dat ze aan de buitenkant van de vaart voeren. Ik heb me laten vertellen dat de vaart daar juist het diepst is.  Een van de medewerkers die ik ‘s ochtends sprak noemde het Vollenhoverkanaal een moddersloot en dat het nog een hele klus is om er goed doorheen te komen.  Op onderstaande foto kun je zien dat er veel modder naar de oppervlakte komt.

Leo schreef in een reactie het volgende: ‘Maar….was het niet makkelijker geweest als ze het jacht gewoon in het water hadden laten zakken….tis toch een boot..??..’ Het punt is bij dergelijke megajachten dat ze een enorme diepgang hebben. De Sea Eagle II heeft een diepgang van maar liefst 5 meter. En daar zijn de ‘moddersloten’ in Noordwest Overijssel niet op berekend. Op onderstaande foto’s kun je mooi de verhouding zien tussen de mannen en het jacht. Dan krijg je ook een indruk van de diepgang van een dergelijk jacht.

Wat was het een bijzondere ervaring om dit bijzondere transport voorbij te zien glijden. En zeker als het zonnetje ook nog eens zo mooi op het jacht schijnt.

Er was veel belangstelling voor dit transport. Oud en jong keken gebiologeerd toe. Het werd extra spannend toen het geheel aan de grond liep. De beide sleepboten losten het samen goed op door weer naar achteren te varen en toen weer naar voren.

De inwoners van Vollenhove zijn al heel wat gewend wat betreft bijzondere transporten van jachten die door Royal Huisman zijn gemaakt. Toch blijft het altijd weer fascinerend om naar te kijken. Op internet vond ik een mooie compilatie van jachten die door Royal Huisman zijn gebouwd.

Wordt vervolgd.

Sea Eagle II op de pontons

In dit logje ga ik dieper in op het vervoer van de Sea Eagle II. Het vervoer werd verzorgd door HEBO Maritiemservice BV. De mannen van HEBO houden zich niet bezig met de prijs van een superjacht, ze beschouwen iedere klus als bijzonder en zetten zich daar 100 procent voor in, zo vertelde mij één van de medewerkers.

HEBO Maritiemservice maakt voor een dergelijk vervoer gebruik van pontons. Pontons kunnen aan elkaar worden gekoppeld zodat grote en zware lasten kunnen worden meegenomen. Pontons zijn voorzien van grote stalen buizen die ze kunnen laten zakken tot op de bodem voor de stabiliteit van het ponton.

Het 81 meter tellende gevaarte werd op twee aan elkaar gekoppelde pontons gereden. De twee pontons hadden ieder een afmeting van 63,50 bij 43,50 meter. Het superjacht stond  niet precies in het midden op de centrale pontons, maar iets naar buiten. Dit was nodig in verband met het passeren van de bruggen en dan specifiek het passeren van de  openstaande brugdelen.

Bij een ponton kan men per per compartiment ballastwater toevoegen of verwijderen. Als er bijvoorbeeld een kraan op het ponton staat die langzaam wordt gedraaid, kan dit worden toegepast om te zorgen dat het ponton ondanks de veranderingen van de belasting een horizontale stand blijft innemen. In dit filmpje kun je mooi zien dat tijdens het oprijden van het jacht op de pontons er voortdurend water wordt weggepompt uit de pontons.

Naast de twee centrale pontons worden er nog een aantal zijpontons gebruikt voor de stabiliteit. Voordat de passage kon plaatsvinden door de Vollenhoverbrug werden de zijpontons verwijderd en na het passeren werden deze weer geïnstalleerd. Dit hele proces nam veel meer tijd in beslag. Wie een dergelijk hoogtepunt zoals het passeren van een brug wil vastleggen moet dus heel veel geduld opbrengen.

Wordt vervolgd.