Tijdens ons verblijf op Texel heb ik een tijdlang staan fotograferen binnendijks aan de IJsdijk even buiten Oudeschild. Er was een grote verscheidenheid aan vogels.

Tussen de bekendere grauwe ganzen stonden rotganzen. Rotganzen broeden niet in Nederland, maar op de Siberische toendra’s. In de winter komen rotganzen massaal onze kant uit, om in het Waddengebied en de Zeeuwse Delta te overwinteren. Een ander deel van de rotganzen trekt door naar Zuid-Engeland. Nederland is voor de rotgans een zeer belangrijk land. Het merendeel van de wereldpopulatie overwintert hier of tankt bij, om vervolgens de oversteek naar Engeland te maken.Dat de ene rotgans de andere niet is dat leerde ik op deze site.

2023 was het Jaar van de Scholekster. De scholekster, een opvallende vogel van kust, weide en de stad, heeft het moeilijk. Onderzoekers, vogelbeschermers en vrijwilligers schieten hem te hulp. Waarom het zo slecht gaat met de scholekster kun je lezen op deze site. Op de computer zag ik dat de scholekster in vlucht net een poepje liet vallen.

Kluten komen veel voor op Texel. Ze broeden in Nederland en leggen hun eitjes in een kuiltje in de grond, vaak op slik, kaal weiland en op akkers. Vanaf eind februari/begin maart komen ze uit hun winterbestemming terug naar Nederland om hier te broeden en in het najaar vertrekken ze weer naar het zuiden richting Zuidwest- Europa en Noordwest-Afrika om daar te overwinteren. 

In De Marel scharrelden ook enkele steenlopers.

De kokmeeuwen waren goed vertegenwoordigd. Ze waren druk met het bouwen van nesten en met het paren.

Het is me nog steeds niet duidelijk of de bonte vliegenvanger nu wel of niet broedt in dit nestkastje. De boom waaraan dit kastje hangt is in ieder geval wel de zangpost van het mannetje. Het is voor het eerst dat ik een mannetje fotografeer in een opvallend zwart-wit zomerkleed. Sommige mannetjes zijn meer grijsbruin met wit en lijken zo sprekend op het vrouwtje. Waar de mannetjes altijd aan zijn te herkennen zijn de witte vlekjes op het voorhoofd. Op de eerste foto staat het vrouwtje en op de andere foto’s het mannetje.

De pimpelmezen zijn druk met het voeren van hun jongen in het nestkastje in de voortuin.

Ik heb me een aantal malen verdekt opgesteld met de camera op statief. Ik weet zo door de jaren heen dat hoe kleiner de vogel hoe lastiger het is om ze in vlucht vast te leggen.

De koolmezen brengen hun jongen groot in het nestkast in de achtertuin. Deze serie was beter te doen dan die van de pimpelmezen. De koolmezen hebben een net wat tragere vleugelslag en daarbij werkte de lichtomstandigheden ook prima mee.

In de vooravond maakte ik met de telefoon een opname in de tuin. In deze tijd van het jaar is het zo genieten van al die vogelgeluiden.

In Waalenburg zwom aan de andere kant van de sloot een paartje meerkoet met jongen.

Mijn belangstelling vanuit mijn mobiele kijkuit gaf toch wat onrust bij de ouden, ze dirigeerden hun jongen naar de beschutting van het riet. Zo goed en zo kwaad mikte ik tussen de rietstengels door om de kleintjes op de foto te zetten.

De ouden hadden het druk om de kleintjes te voeden. Ze verzamelden voedsel op de wal en onder water.

Naarmate ik er al wat langer stond kwamen ze steeds meer uit de beschutting van het riet.

Er was duidelijk verschil in gedrag, sommige jongen waren voortdurend aan het bedelen en andere bleven op de achtergrond.

Op het moment dat ik besloot om verder te rijden kwam een torenvalk al biddend dichterbij. Ik ging naast de auto staan om er foto’s van te maken. Ik was benieuwd hoe pa en ma Meerkoet zouden reageren op deze roofvogel. Ze werden er niet anders van. Meerkoet staat schijnbaar niet op het menu van een torenvalk…

Mijn eerste ervaring met het Noorderlicht was indrukwekkend. En zoals het gaat met indrukwekkende gebeurtenissen… smaakt dat naar meer. De fotoserie van het Noorderlicht maakte ik vanaf het balkon wat gericht is op het noorden. Achteraf had ik beter in het open veld kunnen staan, dus gewoon in het weiland achter ons huis.

De kans op een herhaling van Noorderlicht was gisteravond niet groot, toch heb ik daar wel enkele foto’s gemaakt. In de eerste plaats om alvast te oefenen met een foto waarbij mijn silhouet op de voorgrond is te zien. Want dat schijnt bij het Noorderlicht er toch wel bij te horen, zo zag ik op social media. 😉

Toen ik gisteravond zag dat de lucht wel mooi kleurde nadat de zon was ondergegaan, toen heb ik daar ook nog enkele foto’s van gemaakt. Vanavond maar weer zien of er kans is op Noorderlicht en of ik het kan fotograferen vanuit het weiland…

Tijdens een fotosessie in Waalenburg zag ik een groepje kemphanen in het water staan. Toen ik wat beter door de lens keek zag ik dat een van de kemphanen in prachtkleed was. Een kemphaan in prachtkleed is in Nederland een zeldzaamheid. De tijd dat er duizenden kemphanen in ons land waren ligt ver achter ons.

De groep bestond uit 2 mannetjes en meerdere vrouwtjes. De mannetjes stonden stil voorovergebogen met hun snavel een klein eindje in het water. De vrouwtjes foerageerden om hen heen.

Plotseling keek het mannetje opzij naar een vrouwtje.

Vervolgens keek hij nog wat beter en wat hij zag leek hem wel te bekoren…

Het volgende moment ging hij het andere mannetje te lijf. Die zag hij als zijn mogelijke rivaal.

Nu heb ik met eigen ogen gezien dat de uitdrukking: ‘Vechten als kemphanen’ terecht is.

…

Gisteren was er op vele kanalen berichtgeving over de kans op Noorderlicht. Ik werd getipt over een bericht op Nu.nl. Ik checkte de Aurora app op mijn telefoon en ook die was positief. Iets na achten kreeg ik een berichtje van Jan (een ervaren Noorderlichtjager) dat er een grote kans zou zijn op Noorderlicht. Verder kan men terecht op deze site van Noorderlichtjagers. Op die site kun je je inschrijven zodat je een mailtje ontvangt als er kans is op Noorderlicht.

Rond negen uur heb ik de camera in stelling gebracht op ons balkon op het noorden. Daarvan maakte ik onderstaande foto met de mobiel. Ik maakte eerst een proeffoto toen het nog licht was.

Ik was dus in de luxe positie dat ik tussendoor gewoon mijn ding kon doen en dat ik om de zoveel tijd het balkon opstapte om te kijken en een foto te maken. De kans nam steeds verder toe getuige de berichtgeving in de Aurora app. Wat me wel zorgen baarde dat ook de slierten bewolking in het noorden toenam…

Rond 22.45 uur was het zover, eerst alleen nog op de foto en even later ook met het blote oog.

Daarna was er langere tijd niets te zien met het blote oog en ook op het schermpje van de camera was er niets te zien. Achteraf op de computer bleek dat er wel wat Noorderlicht was te zien, maar dat kwam pas op de foto tevoorschijn toen ik de belichting flink opschroefde.

Ik had de moed al opgegeven en mijn camera al naar binnen gehaald. Iets daarna stuurde Jan mij via de app enkele foto’s van prachtig Noorderlicht. ik heb opnieuw de camera op het statief gezet en wachtte af. En toen gebeurde het! Wat een bijzondere gebeurtenis.

Met dank aan mijn fotomaatje die zorgde dat ik toch doorzette.

Waalenburg is het natuurgebied waar ik graag fotografeer als ik op Texel ben. Halverwege het gebied staat een bord met een tekst van Jac. P. Thijsse…

Zoo’n lange lijnrechte polderweg lijkt wel vervelend,
maar inderdaad is er geen mooier en onderhoudender weg
in Nederland en misschien ook daar buiten,
dan de rechte hoofdweg door den polder Waal en Burg. Zie deze site.

In Waalenburg is de lucht vol met het gezang van de veldleeuwerik. Deze vogel stijgt tot grote hoogte om zijn zang te laten horen.

Het is geen eenvoudige vogel om te fotograferen. Als de veldleeuwerik opstijgt valt deze al snel buiten het bereik van de camera. En dat geldt ook voor het moment dat de veldleeuwerik zich weer laat ‘vallen’ in het gras. Één keer had ik geluk, een veldleeuwerik kwam al foeragerend steeds dichter naar mijn auto toe lopen.

In een weiland iets verderop in Waalenburg zaten twee hazen. Aanvankelijk bleven ze rustig zitten om even later toch het hazenpad te kiezen.

Vanaf ons balkon hadden we ruim zicht op de zee en de duinen. Rondom ons appartement liepen een aantal fazanten. De mannetjes lieten wel duidelijk een territoriumgedrag zien.

Het dominante mannetje werd vergezeld door een vrouwtje.

De fazant tijdens zonsondergang.

De fazant beschenen door de opkomende zon.

Het mannetje liet om de zoveel tijd een metaalachtige roep horen en fladderde daarbij met zijn vleugels.

De lepelaar kun je wel het boegbeeld van Texel noemen. Jarenlang was de lepelaar alleen nog te vinden in het Waddengebied en zo ook op Texel. Tegenwoordig gaat het goed met de lepelaar en zie je deze vogel ook op andere plekken in ons land.

Als men over de polderweg in Waalenburg rijdt tref je eigenlijk altijd wel een foeragerende lepelaar aan. De lepelaar trekt zich meestal niets aan van gemotoriseerd verkeer, fietsers, wandelaars en fotografen. Het is alsof hij weet dat ze toch niet bij hem kunnen komen.

En als de belangstelling toch te groot wordt dan kiest hij gewoon het luchtruim.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd in het appartement ben ik op stap gegaan met de auto en de fotoapparatuur. In Waalenburg trof ik al een mooie waarneming en wel de kleine plevier met op de achtergrond een tureluur.

Als eerste reed ik naar Waalenburg. Daar scharrelde een kleine plevier en een tureluur op de oever.

De kleine plevier vind ik altijd zo koddig met die gele rand om het oog. Eerst zoomde ik in op de kleine plevier.

… en vervolgens op de tureluur. Even verderop foerageerde nog een tureluur. Kijkend door de lens leek het erop dat deze tureluur wat anders getekend was dan de eerste. Op internet las ik dat er nauwelijks verschil is tussen man en vrouw tureluur; het mannetje is echter zwaarder getekend en donkerder. Dan zou de tureluur op foto 2 en 3 best een mannetje kunnen zijn.

Na een tijdje vond de tureluur het welletjes en stapte op de oever. Ondertussen spreidde hij zijn staart. Dat fenomeen had ik wel eens gezien bij bijvoorbeeld de blauwborst, maar nog niet eerder bij een tureluur.