Halverwege onze lunch in het rietland kregen we bezoek van mijn zwager, Klaas en zijn trouwe vriend, Kelev. Rhena en Kelev kunnen het altijd prima samen vinden. Ook nu begroetten ze elkaar enthousiast.
Ze dolden om elkaar heen en besnuffelden elkaar uitgebreid.
Rhena was op in die periode loops en dat bleef niet ongemerkt. Kelev deed verwoede pogingen om Rhena te dekken. Kelev is ‘geholpen’ dus de baasjes hoefden niet bang te zijn voor rare kruisingen.
Behalve dat Kelev als reu niets meer kan presteren was hij het spoor ook wat bijster hoe het ook alweer moest. 😉
Rhena, de trouwe viervoeter van Klaas Jan en zijn gezin begroette ons hartelijk. In de regel is ze wat bangig voor vreemde mannen. Zo te zien heeft Jan haar vertrouwen gewonnen.
Rhena genoot zichtbaar van het kroelen in haar vacht.
Dit is haar favoriete plekje, aan de voeten van Klaas Jan. Stel je voor dat er een korstje brood over blijft…
Afgelopen week was mijn fotomaatje te gast in Noordwest Overijssel. We gingen naar het rietland vlakbij buurtschap Nederland. Mijn tantezegger, Klaas Jan pacht daar rietland en zorgt dat die percelen schoon worden gemaaid. Klaas Jan had ons van tevoren gewaarschuwd voor de vernieuwde aanblik van het gebied. Onlangs zijn daar rigoureuze werkzaamheden uitgevoerd en de sporen daarvan zijn nog duidelijk te zien.
De werkzaamheden bestonden uit het weghalen van grote stukken broekbos.
Klaas Jan en zijn oom Errie praatten ons bij over deze werkzaamheden die werden uitgevoerd in opdracht van Staatsbosbeheer. Als men de natuur zijn gang laat gaan dan krijgt het bos de overhand en verdwijnen de percelen met riet en dat is niet goed voor de biodiversiteit.
Een ander gesprekonderwerp was de kwaliteit van het riet. Dat laat dit jaar te wensen over. Het maaien levert meer afval dan bruikbaar riet op. Het loont bijna niet de moeite om het riet uit te kammen. Vele bosjes gemaaid riet worden dan ook bij elkaar geschoven en in de brand gestoken.
Nadat we een tijd aan de rand van het perceel hadden staan praten drukte ik de mannen op het hart om vooral door te gaan met het werk. Jan en ik vermaken ons altijd prima met het fotograferen van die werkzaamheden. De mannen gaven echter te kennen dat het tijd was voor de lunch. Jan en ik hebben meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook ons broodje op te eten. Het was daar gezellig en heerlijk toeven.
Voor het maken van deze post ben ik het archief ingedoken. In 2019 en 2020 maakte ik de volgende foto’s. Op onderstaande foto zie je rechts een perceel met broekbos. Op Google Maps is nog te zien dat er toen nog veel broekbos aanwezig was.
Het gebied zoals het was voor de werkzaamheden gaf wel een mooier beeld. Het doet denken aan een coulissenlandschap.
Het nadeel van een perceel riet omgeven door bos is dat er veel jonge boompjes zitten tussen het afgemaaide riet. Behalve dat deze jonge boompjes slecht zijn voor de machines moet het allemaal handmatig tussen het riet vandaan worden geplukt.
Tot slot nog een foto van het gebied toen het nog omgeven was door het bos.
In de boomsingel naast ons huis bivakkeert een paartje groene specht. Regelmatig horen we de groene specht met zijn kenmerkende ‘lach’ voorbij vliegen. De groene specht scharrelt zijn kostje bij elkaar op het perceel met kerstbomen. Soms hebben we geluk want dat zit de groene specht op het gedeelte met jonge kerstboompjes vlak naast ons huis.
Mijn man maakte deze foto vanachter het raam van de huiskamer.
Het belangrijkste voedsel voor de groene specht zijn mieren. Achter elkaar steekt de specht zijn puntige snavel in de grond om mieren te zoeken. Deze foto is genomen vanaf ons balkon.
En tot slot een foto die ik maakte terwijl ik verscholen zat achter de laurier.
Ze zijn enorm schuw. De meeste keren als ik naar buiten sluip en een plekje heb gevonden zijn ze gevlogen. Een keer stond ik op het balkon en had de specht mijn aanwezigheid niet in de gaten. Het is me toen gelukt om een filmpje te maken. Daarbij moest ik wel flink inzoomen en liet ik de camera rusten op het balkonhek.
Zelfs binnenshuis hoorden we het geroffel van de specht. Met de camera sloop ik naar buiten. Omdat een nestkastje hol is draagt het geluid veel verder dan wanneer een specht op een boomstam roffelt.
Een bonte specht denkt een mooi plekje gevonden te hebben om een nest te bouwen. De voordeur moet nog wel wat ruimer worden gemaakt voordat hij erdoor past.
Afgelopen week ben ik naar de Ryptsjerksterpolder gereden. Dit natuurgebied ligt ten noordoosten van Leeuwarden. Ieder jaar strijken daar duizenden grutto’s neer na hun lange reis vanuit het zuiden. Vanaf de parkeerplaats wandelde ik naar het bruggetje.
Vanuit de auto had ik gezien dat het waterpeil in dit plas-drasgebied al flink was gezakt. Dat betekende automatisch dat de grutto’s heel ver weg zouden zitten. Met de verrekijker liet ik mijn blik glijden over de duizenden vogels. Ik zag smienten, ganzen, meeuwen, grutto’s, kieviten en aalscholvers. Met de Nikon bridgecamera zoomde ik flink in. Ik had al gelijk door dat de vogels te ver weg zaten. Op de computer werd mijn vermoeden bewaarheid. Het heeft geen bruikbare foto’s opgeleverd.
In maart 2019 was ik ook in de Ryptsjerksterpolder. Toen was ik er twee weken eerder. Het water stond toen tot aan de dijk. De duizenden vogels waaronder de grutto’s zaten toen dichterbij. Dit jaar was ik dus te laat.
Terwijl ik met deze post bezig was zocht ik meer informatie op internet. Ik kwam toen terecht op deze site van Vroege Vogels. Daar las ik over een interessant veldonderzoek naar het trekgedrag van grutto’s. Filmer Herman Zeilstra kreeg de kans om de jonge grutto’s, van ei tot uitvliegen en de terugkeer, van zeer dichtbij te filmen. De documentaire werd uitgezonden op 13 maart bij NPO2 en op 14 maart bij Omrop Fryslân. Zie Omrop Fryslân.
Omdat het deze keer niet is gelukt om de grutto’s in de Ryptsjerksterpolder vast te leggen laat ik hier een aantal foto’s zien die ik heb gemaakt in maart 2019. *Klik op de foto voor groot formaat*
In 2019 heb ik ook een filmpje gemaakt.
Gelukkig was ik niet alleen voor de grutto’s naar het hoge noorden gereisd. Ik heb het gecombineerd met een bezoek aan mijn lieve voormalige collega. Onder het genot van een heerlijke lunch hebben we gezellig bijgepraat. Als vanouds. Toen de jongens uit school kwamen hebben we met elkaar een wandeling gemaakt in de natuur.
Vanwege het broedseizoen waren de meeste wandelroutes niet toegankelijk en stonden we meerdere keren voor een afgesloten hek. Gelukkig vonden we uiteindelijk deze route.
Deze jongens zijn echte buitenjongens. Het was dan ook heel gezellig om zo met elkaar op pad te gaan. De oudste test hier zijn onderwatercamera.
Jongens zijn geen jongens als ze niet even proberen hoe ver ze kunnen gaan. Natuurlijk stopten ze net op tijd voordat hun laarzen volliepen met water.
Ik heb dan geen acceptabele foto’s van de grutto’s kunnen maken, de dag was in ieder geval zeer geslaagd.
Mijn doel bij een bezoek aan de observatiewand is om iets bijzonders te zien en vast te leggen. En het liefst zo snel mogelijk. Maar als dat doel zich niet zich snel aandient dan daalt er een rust over mij heen. Van haasten ga ik naar onthaasten. En zo kan ik tijden uitkijken over de plas en geniet ik…
Op die bijna windstille dag werd het gladde oppervlakte van tijd tot tijd doorbroken door onzichtbaar leven. Leven wat zich afspeelt onder het wateroppervlak.
Ik richtte mijn camera op de honderden visjes die rond de kijkhut zwommen. Als de ijsvogel hier nog was geweest dan had het vogeltje zich te goed kunnen doen aan deze rijk gevulde dis…
Soms was er een luide plons onder de kijkhkut, wellicht veroorzaakt door een snoek. Een fractie later sprongen dan honderden visjes tegelijk op uit het water. Door de springende visjes trok er een siddering door het water. Een prachtig gezicht.
Doordat de visjes de grens tussen water en lucht aanraakten ontstonden er kringen in het water. Daar heb ik een fotoserie van gemaakt. Weet je wat zo mooi is, er is niet een kring hetzelfde. Ik noem het ‘Kunst der Natuur’.
Op die mooie en bijna windstille vrijdag zag ik wederom een paartje grote zaagbek zwemmen. Beide eenden hadden net een lekker hapje verschalkt. De meerkoet keek reikhalzend toe.
Bij de foto hierboven zwom het paartje voor de observatiewand. De foto is dan ook met tegenlicht gemaakt. Ik had het geluk dat het paartje even later ging foerageren aan de zijkant van de observatiewand. Je hebt dan meteen ander licht en andere kleuren.
Zoals ik in deze serie al schreef blijft er vaak alg hangen aan de gekartelde snavel. Tijdens mijn langdurige observatie concludeerde ik dat ze dat zelf niet prettig vinden. Ze deden er tenminste alles aan om de alg van hun snavel af te schudden en te spoelen. Jammer genoeg kan mijn bridgecamera die hele snelle beweging niet scherp vastleggen.
Vorige week vrijdag was het een prachtige dag. Ik besloot om weer een kijkje te gaan nemen bij de observatiewand in de hoop er de ijsvogel te zien. Het fietspad van beton is verwijderd. Aan de paaltjes te zien wordt het nieuwe pad een keer zo breed.
Vanachter de observatiewand had ik uitzicht op mooie wolkenluchten. Doordat het bijna windstil was werden de wolken mooi weerspiegeld in het water.
In de verte dobberde een grote groep ganzen. Ze hielden zich voornamelijk bezig met het wassen en het poetsen van hun verenkleed.
Om de paar minuten koos een groepje ganzen het luchtruim. Na een uur waren bijna alle ganzen verdwenen.
Een paar hekkensluiters dobberden nog wat langer rond alvorens ook zij het luchtruim kozen.
Er dook een aalscholver op. Het is nog lastig om de aalscholver te fotograferen terwijl hij na het duiken naar boven komt. Het is altijd weer een verrassing waar hij onder water heen zwemt.
Het foerageren werd al snel onderbroken voor een moment om de vleugels te laten drogen. De aalscholver deed dat letterlijk in een schitterend decor.
Vanaf de observatiewand reden Jan en ik naar het riviertje de Linde. Op dit plekje heb ik al meerdere keren de ijsvogel vastgelegd. Ik hoopte van harte dat de ijsvogel op deze plaats de korte maar strenge winter wel heeft overleefd. Vanaf de parkeerplaats wandelden we naar het water. Tot mijn verrassing staat daar een bewakingscamera. Ik heb geen idee waarom er op dat punt camerabewaking is.
Jan had zijn klapstoeltje meegenomen en koos een plekje op het sluisje. Vanaf dit punt had hij mooi zicht over het water en op de eventuele aanvliegroute van de ijsvogel.
Vorig jaar stonden op de rechteroever struiken waar de ijsvogels hun nest hadden. Half januari van dit jaar ontdekte ik dat alle struiken waren verdwenen. Daarvoor in de plaats lag er een grote stapel boomstammen op de oever. Ik schreef daarover in deze serie.
Nadat ik een tijdje op het bruggetje op de uitkijk had gestaan daalde ik af naar de oever. Ik heb geen idee wat voor doel men voor ogen heeft met deze creatie.
Vanaf de oever maakte ik een foto van Jan op het sluisje.
En ook deze poging om de ijsvogel te spotten is op niets uitgelopen. Er was geen ijsvogel te bekennen.
Schrijven met Licht 