Karakteristiek gebouw in verval

In hartje Steenwijk staat tussen het Steenwijkerdiep en de Tukseweg een karakteristiek gebouw.

Als laatste bood het gebouw huisvesting aan de Welkoop. In 2003 verhuisde de Welkoop naar een nieuw pand aan de Roomweg. Het oude gebouw was toen al eigendom van Klaver Vastgoed. Het gebouw staat nu al een aantal jaren leeg en te verpauperen. Voor velen is het een doorn in het oog…

Gemeente Steenwijkerland en Wopke Klaver van Klaver Vastgoed liggen al jaren in de clinch over afspraken die zijn gemaakt over het Welkooppand.  Omdat ze er aan de onderhandelingstafel niet meer uitkomen is het een juridische strijd geworden.

De gemeente stelt als voorwaarde dat Klaver appartementen ontwikkelt en geen detailhandel. Iets dat Klaver niet ziet zitten, vanwege de volgens hem beperkte omvang van deze plek. Ze kunnen niet door één deur en het lijkt er ook niet van te komen…

Het hele verhaal gaat over de herinrichting en opwaardering van het Gedempte Steenwijkerdiep. Vanwege deze herinrichting werden ruim tien jaar geleden de panden van de Edah en Autobedrijf Rijkmans gesloopt. De gemeente heeft de voorkeur om de locatie van de voormalige Welkoop mee te nemen in de plannen. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Volgens Klaver zijn er in het verleden afspraken gemaakt en worden die niet nagekomen. Volgens de gemeente zijn die toezeggingen niet gedaan. Lees ook dit artikel en dit artikel.

Sinds eind november staan er hekken om het gebouw en is een doorgaande weg afgesloten. Deze hekken zijn geplaatst door de gemeente Steenwijkerland.  Uit onderzoek door de gemeente is namelijk gebleken dat een van de muren van het pand los is komen te staan, daardoor bestond er een risico dat de muur bezweek en delen van de muur op de weg zouden komen.

De eigenaar, Wopke Klaver was door de gemeente gesommeerd actie te ondernemen om de directe omgeving van het pand veilig te stellen. Klaver liet weten geen risico te zien en ondernam geen actie.

Vervolgens werd Klaver een bestuursdwang aangezegd. Op last van deze bestuursdwang kwam Klaver wel in actie. Een juridisch adviseur van Klaver Vastgoed observeerde het pand en er werd besloten om de gevaarlijke muur, die op instorten stond, te slopen. Daarmee heeft Klaver deels voldaan aan de last onder bestuursdwang.

Naast het getouwtrek tussen de gemeente Steenwijkerland en Klaver Vastgoed vindt ook de commissie Overijssel van Heemschut samen met de Historische Vereniging Steenwijk & Omstreken er wat van. In oktober 2019 vroegen ze aan de gemeente om bescherming van het karakteristieke pakhuis en werd verzocht om de monumentenstatus te verlenen.

Het gebouw aan de Tukseweg, te weten het kantoor  inclusief het tussenstuk heeft  in het geldende bestemmingsplan de aanduiding “karakteristiek”. Daarmee is sloop, zonder omgevingsvergunning, niet mogelijk.

Echter het achterste gedeelte, te weten het pakhuis aan het Steenwijkerdiep heeft die aanduiding niet en dat baart Heemschut zorgen.

Het betreft een redelijk gaaf voorbeeld van een industrieel pakhuis uit het begin van de 20e eeuw. Vanaf de bouw is het pakhuis lang in gebruik geweest als graanpakhuis. Later werd het in gebruik genomen door de Coöperatieve Landbouwbank, voorganger van de Welkoop.

Het pakhuis is het laatst overgebleven bouwwerk met een industriële functie aan het (gedempte) Steenwijkerdiep. Als zodanig is het pakhuis van cultuurhistorische en  sociaaleconomische betekenis.

Daarnaast is dit pand in zijn omgeving niet alleen beeldbepalend, maar zeker ook een bijzondere manifestatie van een episode uit de watergebonden geschiedenis van Steenwijk. Men pleit voor behoud van dit markante pakhuis en voor een onderzoek naar de mogelijkheden om het pakhuis een nieuwe bestemming te geven, bijvoorbeeld een woonbestemming. Bron: Site van Erfgoedvereniging Heemschut.

De sloop van de muur van het middenstuk heeft geen consequenties voor de voortgang van dit project. Sterker nog, Klaver heeft laten weten dat hij vooralsnog niet van plan is om het pand te slopen. Hij wil het liever laten staan als bewijs van de zeer teleurstellende handelswijze van wethouder Bram Harmsma. In een eerder stadium heeft Klaver al laten weten dat hij het geld niet nodig heeft. Bron: Steenwijker Courant. Het heeft er dus alle schijn van dat deze doorn in het oog nog wel een tijdje blijft zitten…

 

Madeliefjes

In plaats van sneeuw tijdens de kerst, bloeiden de madeliefjes…

Deze madeliefjes draag ik op aan mijn jarige zus, Anna. Ze is een lieve mamma, oma, echtgenote, (schoon)zus en tante. Naast de liefde binnen het gezin en de familie geeft ze ook liefde aan vele anderen. ‘Lieve zus, nog vele gezegende en gezonde jaren toegewenst’. ❤️

Een glijbaan van sneeuw

Gisteravond zat ik samen met onze zoon in de woonkamer toen dit kerstnummer van Wham voorbij kwam. Onze zoon refereerde toen aan een filmpje wat ik in 2009 heb opgenomen en wat hij heeft gemonteerd en op YouTube heeft geplaatst. Hij was toen 11 jaar. Na de aha-erlebnis van gisteravond doken we vandaag in mijn rijk gevulde fotoarchief. Met plezier, maar ook met enige weemoed haalden we ‘oude’ herinneringen op.

Op 22 december 2009 was er veel sneeuw gevallen. Zoveel sneeuw dat onze zoon ‘s avonds nog bedacht om een glijbaan te gaan maken. Toen was het al een avondmens. Behalve een filmopname maakte ik uiteraard ook een fotoserie.

Hieronder staat het filmpje wat onze zoon in die tijd zelf monteerde.

Onze kinderen vinden het leuk om van tijd tot tijd de foto’s te bekijken en de verhalen terug te lezen op mijn oude weblog. Jammer dat de foto’s zijn geconfisqueerd door Photobucket. Zie: deze post. Maar gelukkig kunnen ze dan terugvallen op mijn archief.

Gezegend kerstfeest

Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht
dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht
en Hij wenst dat ieder tot zijn ere schijn’
jij in uw klein hoekje en ik in ‘t mijn

Jezus zegt dat Hij ieders kaarsje ziet
of het helder licht geeft of ook bijna niet
Hij ziet uit de Hemel of wij lichtjes zijn
jij in uw klein hoekje en ik in ‘t mijn

De kinderen die dit liedje zingen en ondertussen met een lichtje de kerkzaal binnenkomen zullen we dit jaar moeten missen. Jezus is het Licht der wereld. Laten ook wij, groot en klein het licht laten schijnen voor elkaar…

De uitkijktoren op de Woldberg

Vandaag vervolgen we onze weg naar de uitkijktoren op de Woldberg.

Ruim 2  jaar geleden bracht ik samen met Jan een bezoek aan de uitkijktoren.  We beklommen de toren waarbij Jan helemaal tot het hoogste punt kwam en ik niet verder durfde dan tot 2/3 deel. Die fotoserie en details over de toren heb ik geplaatst in deze post op mijn vorige weblog.

Mijn hoogtevrees is in die twee jaar niet gewijzigd. Met knikkende knieën begon ik aan de klim. Ook deze keer kwam ik niet verder dan tot 2/3 deel van de toren. Het bosgebied, De Woldberg steekt 25 meter boven het omringende land uit. Vanaf het hoogste punt van de toren sta je nog een keer 24 meter hoger. Bij goed weer reikt het uitzicht tot ver in 4 provincies. Je ziet de toren van Emmeloord (Flevoland), de verbrandingsoven van Diever (Drenthe), het Abe Lenstrastadion in Heerenveen (Friesland) en de hoogbouw van Zwolle (Overijssel). Vanaf de uitkijktoren heb je ook goed zicht op de verbindingen in het landschap. De zonsondergang vond ik niet spectaculair.

Toen ik goed en wel op de toren stond kwamen er meerdere mensen aangewandeld. Ook zij wilden de zonsondergang zien vanaf de uitkijktoren. Veiligheidshalve zette ik mijn mondneusmaker op. Met bewondering zag ik de mensen met gemak en veelal met losse handen de toren beklimmen.

Na enige tijd ben ik weer afgedaald op dezelfde manier zoals ik naar boven ging, heel voorzichtig en mij vasthoudend aan beide leuningen. Ik was blij dat ik weer met beide voeten op de grond stond.

Wordt vervolgd. 

Pas op, paarden

Op een mooie namiddag besloot ik naar de uitkijktoren op de Woldberg te gaan. Nadat ik mijn auto had geparkeerd wandelde ik richting de uitkijktoren. Voor mij uit liepen  twee amazones met hun paarden aan hun zijde.

Omdat ze een tunnel moesten passeren waren ze afgestapt. Terwijl ze daar liepen werden ze ingehaald door auto met een speciale uitlaat. Terwijl de auto ter hoogte van de paarden was gaf de bestuurder een flinke dot gas. Het was alsof er een monster passeerde. De verontwaardiging van de amazones en wandelaars was groot. Het was een levensgevaarlijke actie. Paarden kunnen immers schrikken en op hol slaan. Gelukkig liep het deze keer goed af.

Ik maakte een praatje met de dames en deelde in hun verontwaardiging. Ze vertelden dat ze geen fijne middag hadden gehad en dat er meer incidenten waren geweest o.a. met loslopende honden en chagrijnige eigenaren. We stelden dat het misschien wel komt door het korte lontje dat veroorzaakt wordt door COVID-19…

Wordt vervolgd. 

Een torenvalk

Toen we tot de conclusie kwamen dat we voldoende foto’s  hadden gemaakt van Satellietstation 12 nabij Burum besloten we weer richting huis te koersen.

We waren nog maar amper onderweg toen we naast een landweggetje bovenin de boom een torenvalk zagen zitten. Ik parkeerde de auto voorzichtig in de berm en liet het zijraam zakken. Daarbij ging ik er helemaal vanuit dat de torenvalk direct het luchtruim zou kiezen, maar dat gebeurde niet. Het was een vrouwtje. Het waaide daarboven kennelijk flink, ze waaide bijna uit haar jasje.

Nadat ze een tijdje in de rondte had gekeken en ons ook mee had genomen in haar observatie verliet ze haar hoge plek en vloog naar de andere kant van de weg. Vanuit de mobiele kijkhut was dat een plekje met tegenlicht. De foto’s krijgen dan gelijk een andere uitstraling.

Deze uitkijkpost bood wellicht niet wat ze zocht, daarom vloog ze weer terug naar de bomenrij aan de andere kant van de weg. Daar koos ze opnieuw een plekje bovenin de boom. Vanwege de straffe wind moest ze soms de vleugels spreiden om in balans te blijven.

Als een volleerd model liet ze zich vastleggen.

Even later ging ze in de lucht hangen op zoek naar een prooi.

Naast enkele foto’s heb ik daar ook een filmpje van kunnen maken.

Ten slotte nog een foto met tegenlicht. Knap zoals ze haar balans weet te houden op een stokje van een afrastering.

Het is mij nog niet eerder gebeurd dat ik een torenvalk zo uitgebreid in beeld kon brengen.

Het Grote Oor, kauwen en een torenvalk

Hier zijn Jan en ik dan eindelijk gearriveerd bij de poort van Satelietstation 12 nabij Burum. In de volksmond ook wel de Grote Oren genoemd. In serie 1, serie 2, en serie 3  heb ik achtergrondinformatie gegeven over Satellietstation 12.

Bij het inzoomen met de Nikon bridgecamera zag ik door de zoeker dat er voortdurend kauwen rondom de  enorme schotel vlogen. Doordat de zon volop scheen gaf dat een grappig schaduwspel.

Plotseling zag ik een vreemde vogel tussen de kauwen vliegen…

Toen de vogel een plekje koos in het hart van de schotel en ik nog verder inzoomde zag ik dat het een torenvalk was, een mannetje.

 

Met deze serie eindig ik het verhaal over de Grote Oren.