Fotograferen of genieten?

Op het resort waar we onze vakantie vierden kwamen ook veel gasten die op doorreis waren. Op een namiddag arriveerde een groep Aziaten die Efeze hadden bezocht. Kenmerkend voor toeristen uit een Aziatisch land is wel het continu fotograferen van zichzelf.

Als ik ze zo bezig zie dan heb ik sterk de indruk dat ze meer bezig zijn met het fotograferen dan met het genieten van de omgeving.

De man nam de meest bijzondere poses aan en de vrouw maar fotograferen. Dit ging zo tijden door.

Na enige tijd verscheen er nog een Aziatische vrouw ten tonele. Zij had haar mobiel op een statief geplaatst. Ze activeerde haar zelfontspanner…

en nam haar positief in. Dan liep ze weer naar haar mobiel, activeerde de zelfontspanner en nam weer haar positie in. Dit herhaalde zich tientallen keren.

In aanvang controleerde de man op de telefoon of de foto’s van hem waren gelukt. Hij leek niet tevreden.

De andere fotograaf werd om hulp gevraagd. Zij mocht nu proberen goede foto’s te maken van de springende man.

En gaat het bij deze mensen nu om het fotograferen of om het genieten, vraag ik me dan af. Nadat ik de verrichtingen van deze toeristen had vastgelegd liep er een klein kereltje door mijn beeld. Geef mij maar zo ‘n spontaan fotomodelletje. Het rood van de ondergaande zon scheen op zijn krullen. Dat vind ik genieten !

Hagedis in de citadel

Tijdens ons bezoek aan de opgraving van het Byzantijnse Efeze namen we ook een kijkje binnen de muren van de citadel. Deze citadel werd in het jaar 500 gebouwd en ligt op het hoogste punt van de heuvel Ayasoluk in Selçuk.

In de citadel hadden we een leuke ontmoeting. Ik werd er op gewezen door mijn eega, want ik had het zelf niet ontdekt. Tegen de muur zat een hagedis geplakt.

Op de computer heb ik getracht deze hagedis te determineren maar het is me niet gelukt. In Turkije leven meer dan zeventig verschillende reptielsoorten, waarvan de hagedissen in allerlei soorten en maten het grootste deel vertegenwoordigen.

De hagedis klom tegen de muur naar boven en ging er bovenop zitten. Met de camera in de aanslag kroop ik met een omweg ook op de muur. En zo maakte ik enkele foto’s van bovenaf.

Een paar seconden later kroop de hagedis weer naar beneden en ging ik ook weer naar beneden. Het leek wel een kat-en-muisspel. Het spelletje heeft mij wel een aantal acceptabele foto’s opgeleverd.

Byzantijnse Efeze

Tijdens deze vakantie brachten we wederom een bezoek aan het Byzantijnse Efeze. Het Byzantijnse Efeze is van een recentere datum dan het Romeinse Efeze en ligt dieper het binnenland in en wel op de heuvel Ayasoluk (Selçuk). Dit Efeze heeft als centrum de restanten van de Johannesbasiliek. De apostel Johannes is hier begraven. Bij de poort werden we opgewacht door een landschildpad.

Men neemt aan dat apostel Johannes begraven is in een kleine kerk op de top van het lage plateau van de huidige burchtheuvel van Selçuk. Zijn graf is al heel gauw een pelgrimsoord geworden. In de vierde eeuw is de genoemde kerk vervangen door een grote basiliek met een houten dak.

In de zesde eeuw heeft keizer Justinianus deze kerk verwijderd en bouwde hij daar een kolossaal grote Kruiskoepelkerk. Daarvan zijn nog steeds ruïnes over, die door duizenden toeristen bezocht worden. Bron: klik hier. Tussen de restanten staat een miniatuur reconstructie van de Johannesbasiliek. Op onderstaande foto staat dit miniatuur links op de achtergrond.

Men gaat er vanuit dat apostel Johannes ergens tussen 37 en 48 na Christus naar Efeze kwam. Men vermoedt dat Maria, de moeder van Jezus met hem is meegereisd. Johannes had immers aan Jezus beloofd dat hij na de dood van Jezus voor Maria zou zorgen. Johannes heeft in die periode ook nog een tijd op Patmos gewoond en wel tussen 81 tot 95 na Christus. Op het eiland Patmos kreeg hij visioenen waarover hij schrijft in het Bijbelboek ‘Openbaring van Johannes’. Vanaf 95 na Christus woonde Johannes tot aan zijn dood in Efeze.

Ook zou Maria tot aan haar dood in Efeze hebben gewoond. Voor de gemiddelde Bijbelkenner is Efeze bekend vanwege de reizen van de apostel Paulus. Eigenlijk heeft apostel Johannes in Efeze een grotere rol gespeeld dan apostel Paulus. Paulus kwam naar Efeze tussen 55 en 58 na Christus. Paulus heeft daar maar korte tijd gewoond.

Na een tijdje ronddwalen tussen de ruïnes kwamen we aan bij het doophuis, het Baptisterium. In het midden van het doophuis bevindt zich zich in de grond het doopvont. In die jaren ging het als volgt. De dopeling daalde in een wit gewaad vanaf de westkant in het doopvont. Aan beide zijden stond de assistenten van de voorganger. De gaten waarin de assistenten stonden zijn nog duidelijk te zien evenals de gaten waardoor het stromende water (levend water) het doopbassin binnenstroomde. De dopeling werd vervolgens in het water ondergedompeld en klom aan de oostkant weer uit het water.

Een struik met bijzondere bloemen.

Moeder poes kwam al eerder voorbij in deze serie. Dit was een van haar jongen.

Modellen bij zonsondergang

Een zonsondergang lokte iedere dag fotografen en modellen naar het strand. De meeste modellen probeerden de ondergaande zon te vangen in hun handen net zoals deze ‘flamingo’.

Deze modellen wisten niet dat ik de fotograaf was.

De fotograaf van het resort koos steevast de zonsondergang voor de fotoshoot.

Ik vond het grappig om te zien zoals de mensen bezig waren met het vastleggen van zichzelf bij zonsondergang.

Toen ik mijn spullen bij elkaar pakte om naar de kamer te gaan kwam deze visser over het strand aanrijden. Ik kon nog net op tijd mijn camera grijpen en er een foto van maken. Dit was mijn laatste model van deze dag.

Onweer

We hadden tijdens onze vakantie niet continu stralend zonnig weer, het was ook wel eens een dagdeel bewolkt. Het kenmerkende van dergelijke landen is echter dat de temperatuur dan wel aangenaam blijft.

Op 4 oktober ging het ‘s avonds onweren. Met de Nikon bridgecamera ondernam ik vanaf het balkon een poging om een ​​lichtflits te vangen. Omdat ik thuis dergelijke natuurverschijnselen vastleg met een spiegelreflex had ik mij onvoldoende verdiept in de juiste instelling bij een bridgecamera. Onderstaande foto is dan ook een mislukte foto van ‘verdwaalde’ lichtjes bij het zwembad.

De volgende dag heb ik me eerst maar eens verdiept in de instelling van de bridgecamera voor het vastleggen van onweer. Ik zocht op internet en raadpleegde mijn fotomaatje, Jan. Jan adviseerde om 15 seconden te belichten. Verder schreef hij dat een ​​statief noodzakelijk is. En daar zat nu net het probleem, ik had geen statief meegenomen. Een paar nachten later werd ik wederom wakker door onweer. Ik zette mijn camera op ‘manual’ en koos voor een belichting van 10 seconden. Ik stond op het balkon met de ellebogen stevig op de reling. En zowaar is het gelukt om enkele lichtflitsen te vangen.

Door het overdekte balkon stond ik relatief veilig. Er was wel een onweerklap dichtbij, waardoor de stroom van het hotel uitviel. Na een paar seconden nam de ​​aggregaat het moeiteloos over.

De kans om een lichtflits te vangen is het grootst als je de zoom naar groothoek draait. Dat betekent dan wel dat de lichtflits ver weg is. Ik heb wel geprobeerd de foto’s te kroppen, maar omdat er veel ruis in de foto’s zit kreeg ik een vreemd resultaat. Dat idee heb ik toen maar laten varen.

Toen het onweer voorbij was bedacht ik me pas dat ik de camera ook wel op het muurtje van het balkon had kunnen zetten. De volgende dag heb ik een proefopstelling gemaakt waarbij ik mbv een boekje onder de lens, de lens schuin naar boven richtte. Ik heb het niet meer kunnen toepassen want er kwam geen onweer meer.

Ik heb mijn hart verloren…

Op het strand aan de Egeïsche Zee bivakkeerde een roedel zwerfhonden. Hun favoriet plekje was in de schaduw van de overkapping.

De honden gaven in de regel geen overlast, ze gingen hun eigen gang. Behalve als strandgasten ze gingen voeren, dan waren ze niet meer weg te slaan.

En dan had je de hele roedel zomaar aan je broek hangen.

Dit leek me de heer en meester van de roedel. Nauwgezet hield hij alles in de gaten.

Binnen de roedel moest er wel eens een geschilletje worden uitgevochten. Maar als de bakens waren verzet dan keerde de rust snel weer terug.

Eén hondje was mijn favoriet. Aan dit kleine mannetje heb ik mijn hart verloren…

Alles wat hij deed vond ik schattig. Zijn manier van lopen. Zijn manier van spelen. Zijn manier van observeren. Zijn manier van rusten.

Zijn manier van kijken.

Hij deed me denken aan onze Maxi van vroeger. Het hondje waar ik als kind mee opgroeide. Mijn baken. Mijn vreugde in mooie tijden en mijn troost in verdrietige tijden.

Een visser

Tijdens één van de zonsondergangen aan de Egeïsche Zee trof ik het dat een visser zijn net uitgooide. Dit alles gebeurde binnen het bereik van mijn bridgecamera met 60x zoom.


Nadat het net was uitgegooid zat er voor de visser niets anders op dan geduldig te wachten op zijn vangst. Het resultaat van de visvangst heb ik maar niet afgewacht.

Behalve een fotoserie heb ik ook een filmpje gemaakt van het uitgooien van het net. Terwijl de visser het net uitgooide liet hij de boot doorvaren.

Zonsondergang

Aan het einde van de middag verliet bijna iedereen het strand. Ik bleef achter met een handjevol mensen en een zwerfhond.

Ik bleef wachten op de zonsondergang. Voor deze zonsondergang sleepte ik mijn strandbed naar de vloedlijn.

Bij het vallen van de avond gooide een visser zijn netten uit.

Aan het einde van een zonsondergang zakt de zon razendsnel achter de horizon. Het is net als met het leven, als je ouder wordt lijkt de tijd steeds sneller te gaan.

Aan de horizon is het Griekse eiland Samos te zien. Nadat de zon was verdwenen pakte ik mijn boeltje bij elkaar en ging ik naar de hotelkamer.

Dat was dus te vroeg. Ik had nog een tijdje op het strand moeten blijven. Nadat de zon was ondergegaan kleurde de lucht namelijk prachtig rood. Gelukkig hadden we een kamer met zeezicht. Vanaf het balkon maakte ik onderstaande foto.

Asperitas

Gisteren liep ik naar het tuinhuis in de achtertuin om de grasmaaier te pakken. Op dat moment zag ik boven de weilanden van de achterburen een prachtige wolkenlucht. Ik snelde naar binnen om de camera te pakken. Voor een beter uitzicht stak ik het slootje naast onze tuin over. Deze sloot is tevens de grens tussen Overijssel en Friesland.

Deze foto’s zijn gemaakt met de Canon 5D. Ook maakte ik enkele foto’s met de telefoon en die plaatste ik ter plekke op Twitter. Van enkele kenners kreeg ik een reactie dat het om Asperitas wolken ging.