Na het bezoek aan de watermolen nabij Diepenheim reden we naar landgoed Warmelo. Eigenlijk waren we op zoek naar de Regge. Al zoekend op internet en Google Maps kwamen we uit bij dit landgoed. We ontdekten dat de Regge door dit landgoed stroomt. De grootte van de Regge viel ons wat tegen, maar het doorkijkje levert wel een idyllisch plaatje op.
Wandel maar met ons mee over het landgoed…
Volgende keer zoomen we in op de zandsculpturen die aanwezig waren op het landgoed.
Tijdens onze vakantie in september maakten we meerdere uitstapjes naar Twente. Een van de uitstapjes was naar de watermolen, Den Haller ten oosten van Diepenheim. We parkeerden de auto aan de Watermolenweg en wandelden richting het restaurant en de watermolen. We dachten langs een stromend riviertje te komen, maar in plaats daarvan zagen we een droge rivierbedding. Dat beloofde niet veel goeds…
De molen wordt normaliter aangedreven door het water van de Diepenheimse Molenbeek die zijn water weer uit de Schipbeek ontvangt. De watermolen is een zogenaamde onderslagmolen. De onderkant van het molenrad wordt door het stromende water in beweging gebracht. In de molen staan drie koppels maalstenen, die geschikt waren om graan te malen, maar ook om eek te malen en olie te slaan.
Men vermoedt dat Den Haller de oudste watermolen van Nederland is. Hij wordt al in 1169 vermeld. Tot 1970 was de molen nog dagelijks in bedrijf. De watermolen is nog grotendeels in zijn oorspronkelijke vorm bewaard gebleven. Hij staat op houten palen in de molenkolk. De geteerde houten gevels en uitgesleten traptreden tonen de sporen van het verleden. Na een recente restauratie verkeert de molen weer in goede staat.
Tijdens onze vakantie in september maakten we meerdere uitstapjes naar Twente. Een van die uitstapjes was naar natuurgebied Springendal. We kozen voor een wandeltocht van 6 km. Met een temperatuur van rond de 25 graden kon de wandeling zelfs in korte broek.
De tocht voerde ons over bospaden, langs omgeploegde akkers, langs oude schuren, langs riviertjes, om de Grote bronvijver, over karresporen, langs koeien en tenslotte langs grafheuvels.
Op een tak in de Grote bronvijver zat een aalscholver. Een voorbijganger vertelde ons dat deze aalscholver daar zijn vast stek had.
In de regel zijn aalscholvers niet zo van pottenkijkers en vliegen dan al snel weg. Deze aalscholver leek zich niets aan te trekken van de wandelaars rond de vijver. Even werd de zorg voor het verenkleed onderbroken, de vogel spreidde zijn vleugels en liet vervolgens een dikke kwak in het water vallen. Reken maar dat het een vies ruikend goedje is wat er in het water belandde.
De mooie wandeling langs de Dinkel eindigde bij deze versperring. Jammer, want de wandeling over de oever van dit riviertje verveelde mij nog lang niet.
Op dit hoge punt klom ik voorzichtig naar beneden en kwam ik uit bij de waterlijn.
Genietend van het uitzicht zag ik plotseling iets bewegen op de bodem van het riviertje. Al snel zag ik dat het een kreeft was. Ik was blij met deze waarneming en begon driftig te fotograferen. Dat ik helemaal niet zo blij hoefde te zijn met deze waarneming dat leerde ik pas later…
Rivierkreeften zijn zoetwaterkreeften die in sloten, meren en rivieren leven. De rivierkreeft die oorspronkelijk in Nederland thuishoort is de Europese rivierkreeft (Astacus astacus). Dit is een inheemse soort. De soort is in Nederland bijna helemaal verdwenen door het achteruitgaan van de waterkwaliteit en verlies van geschikt habitat. In ons land hebben we nu te maken met een plaag van wel honderdduizenden Amerikaanse rivierkreeften. In 1985 werd de Amerikaanse rivierkreeft voor het eerst waargenomen in de Nederlandse wateren. Het gaat hier om wat in jargon een ‘invasieve exoot’ heet. De kreeft heeft nauwelijks of geen natuurlijke vijanden en vermenigvuldigt zich daardoor razendsnel. In principe eet de rivierkreeft vooral waterplanten maar als het beest hongerig is, wordt het een alleseter.
De enorme verspreiding van de Amerikaanse rivierkreeft leidt tot een afname van de biodiversiteit in de Nederlandse sloten. De kreeften vreten de sloten kaal, waardoor ander leven er onmogelijk wordt. De enige serieuze vijand van de rivierkreeft naast de mens is de reiger. De rivierkreeft is kwetsbaar als hij van schil verandert en jongen krijgt. Op dat moment graaft de kreeft holletjes in de oevers van sloten waardoor die worden aangetast. Het gevaar daarvan is dat koeien die uit de sloot willen drinken te water raken. Waterschappen en boeren hebben daarom belang bij bestrijding van de kreeft.
De meest voor de hand liggende oplossing voor de grote verspreiding van rivierkreeft in Nederland lijkt dan ook om de sloten en plassen leeg te vissen en de rivierkreeft te eten. Op dit moment zijn er maar een handjevol vissers die gericht rivierkreeft vangen. Hun vangst vindt gretig aftrek. Bron is deze site.
Vandaag plaats ik een onderwerp in de categorie ‘Stof tot nadenken”. Toen ik bezig was met deze fotoserie kwam ik op dit onderwerp…
In het leven gebeuren vele dingen die het gevoel van ontworteling kunnen geven. Ziekte, overlijden van een geliefde, scheiding, oorlog en dreiging zijn voorbeelden van heftige gebeurtenissen die ons flink aan het wankelen kunnen brengen.
Er komen wortels bloot te liggen, maar de hoofdwortels zitten nog steeds stevig verankerd in de grond. Het zijn de wortels die je met de aarde binden; ze houden je vast, ze maken dat je niet op drift slaat. Ze houden je in balans.
Daarbij is het belangrijk en een zegen als je in het leven mensen hebt die dicht om je heen staan. Mensen die je steunen, die je bemoedigen en die je liefde geven. Die mensen zorgen ervoor dat je minder snel omvalt. Net als de bomen die dicht naast een wankele boom staan en deze ondersteunen. Samen staan we steviger.
Bij deze aardse zaken en menselijke beredenering is er voor velen het geloof, de hoop en het vertrouwen. En dat geldt ook voor mij.
Geloof… is geen garantie, geeft geen winst, geeft geen succes, geeft geen gemakkelijk leven, is geen gebaande weg, stelt jou niet boven de ander, geeft geen antwoorden en geeft geen resultaat.
Geloof bestaat maar voor een heel klein deel uit ervaring en voor het grootste deel uit hoop. Het is de hoop op God. Geloven is vertrouwen. Houd vol ook als je het niet ziet, het niet voelt en het niet ervaart.
Het is niet zo dat er op dit moment in mijn leven iets heftigs gebeurt, maar dat kan vanavond wel anders zijn…
Voel je vooral niet verplicht, maar vrij om te reageren op dit onderwerp…
De fotoserie die ik vorige keer liet zien was gemaakt op maandagochtend. Ik was toen alleen en vroeg op stap gegaan. De eerste kennismaking met de Dinkel was echter een dag eerder en wel op zondagmiddag. Het was toen een stuk drukker. Toch hield iedereen zich keurig aan de 1,5 meter afstand. Onderstaande foto’s zijn op zondagmiddag gemaakt.
We begonnen onze wandeling bij de Kribbenbrug. We besloten eerst het pad stroomafwaarts te nemen. We wandelden door een mooi coulissenlandschap. Tijdens het schrijven van dit log las ik op internet dat er zorgen zijn om het voortbestaan van dit prachtige landschap.
Na een paar kilometer stroomafwaarts wandelden we terug naar de brug en liepen we verder langs de Dinkel stroomopwaarts. Bij de brug stond een bordje met daarop de tekst: ‘Verboden te varen van 1 april tot 1 september.’ Varen, leek mij wat een groot woord en erg lastig omdat de Dinkel op meerdere plaatsen heel ondiep was.
Ik maakte een aantal foto’s van de stroming in de Dinkel.
Na een tijdje wandelen zagen we enkele kajaks met passagiers. Het bordje was dus toch niet helemaal voor niets. Ook al voeren ze stroomafwaarts, hun tocht was nog niet zo eenvoudig. Als het te ondiep werd moest een passagier uitstappen…
Schrijven met Licht 