Een wandeling langs de Dinkel

We zijn net terug van een week vakantie in Bad Bentheim. De gehele vakantie hebben we prachtig weer gehad met zomerse temperaturen. We deden meerdere uitstapje naar het prachtige Twente. Een van die uitstapjes was naar de Dinkel in Lutterzand.

De Dinkel meandert hier prachtig door het landschap. Van bovenaf of vanaf de oever heb je mooi uitzicht op het riviertje. Het water van de Dinkel is opvallend bruin gekleurd. De bruine kleur wordt veroorzaakt door ijzeroxide, ook wel oer genoemd.

Ik was op die bewuste ochtend vroeg naar de Dinkel gegaan. Ik was daar bijna alleen…

 

Springbalsemien bij avondlicht

In onze tuin staat hier en daar springbalsemien. Het is een exoot wat een gruwel is voor velen. Bij ons mag het beperkt blijven staan. De springbalsemien verspreidt zich gemakkelijk, maar kan zich bij de droge zomers van de laatste paar jaar maar moeilijk handhaven. We zijn blij met de springbalsemien omdat het een lekkernij biedt aan vele insecten. Op een vooravond stond de springbalsemien te pronken vlak in het zonnetje.

 

 

Deze bij vloog plotseling door het beeld. De sluitertijd van mijn camera was daar niet op ingesteld. Door de laagstaande zon werd het een ‘gouden’ bij en mag deze hier een plekje krijgen.

Een ijsvogel met een visje

Nadat ik de ijsvogel een aantal keren in vlucht had vastgelegd kreeg ik een buitenkans. Een ijsvogel streek in de buurt neer op het remmingswerk naast het bruggetje. De onderste drie foto’s maakte ik met de Canon spiegelreflex met 70-200 mm zoom. De foto’s zijn wel gekropt.

 

 

Even later had ik het geluk dat de ijsvogel nog een keer op het remmingswerk ging zitten. Deze drie foto’s maakte ik met mijn Nikon bridgecamera met sterke zoom. Kroppen was niet nodig.

 

 

De ijsvogel in vlucht en nog iets anders…

Eerder vertelde ik over mijn verblijf aan de Linde. Vol verwachting hoopte ik daar iets moois te zien…

Velen van jullie hadden het gisteren al goed geraden, het gaat inderdaad om de ijsvogel. Mijn lievelingsvogel.

De ijsvogel verraad zijn aanwezigheid door de scherpe, luide en extreem hoge pieptoon. De ijsvogel scheert razendsnel, veelal vlak boven het wateroppervlak, voorbij. De foto’s zijn geen hoogstandjes daarvoor is mijn foto-apparatuur ontoereikend. Ik ben wel blij met de waarneming.

Ik maak van deze gelegenheid gebruik om nog iets anders te vertellen en wel over de verschuiving in mijn functie. Vanaf 2013 tot voor kort had ik een combinatie van twee functies. In de ene functie  was ik verpleegkundige en in de andere functie was ik praktijkopleider. Voor de laatst genoemde functie heb ik een post-hbo opleiding gevolgd. Deze beide functies verdeelde ik over 24 uur per week.

Door het vertrek van een collega praktijkopleider kwam in een ander centrum een plekje vrij. Ik ben gevraagd of ik ook in dat centrum praktijkopleider wil worden. Ik heb het aanbod aangenomen. Doordat ik nu 150 procent meer studenten heb dan voorheen werk ik nu alleen in de functie van praktijkopleider en is mijn contract verhoogd naar 32 uur per week.

Het is niet zo dat ik nu ver van de verpleegkundige zorg en het patiëntencontact ben verwijderd. Ik werk in uniform en heb diverse werkplekken dichtbij de studenten, hun werkbegeleiders en de patiëntenzorg.

De praktijkopleider gaf bij haar vertrek een mooi cadeautje aan haar collega praktijkopleiders. We kregen een keykoord voor de personeelspas met daarop onze functie en naam. Ik ben blij met dit leuke cadeau, maar ook vooral met deze nieuwe uitdaging. Aan mijn enthousiasme zal het niet liggen. Het geeft een goed gevoel dat ik op de nieuwe werkplekken hartelijk ben ontvangen. Een van mijn nieuwe werkplekken heeft dit uitzicht…

Dit alles betekent wel dat ik minder tijd heb voor de fotografie en voor het bloggen. Mocht ik dus wat minder vaak bij jullie langskomen dat weten jullie de reden. De serie over de ijsvogel wordt vervolgd. 

Vol verwachting aan de Linde

Door mijn eega werd ik getipt dat er iets moois te zien was aan de Linde. Vorige week zaterdag ging ik daarom vroeg in de ochtend met de camera’s naar de Linde. Ik nestelde mij op een stoeltje aan de waterkant. Het was mooi weer en het was er heerlijk rustig.

Hetgeen waar ik voor kwam liet zich niet zien en daarom besloot ik een wandelingetje te maken. Het stoeltje liet ik staan. Dat is in de regel wel vertrouwd in deze contreien.

Vanaf het bruggetje had ik zicht op Het Wijde, et Wiede in het Nedersaksisch.

Vanaf het bruggetje wandelde ik verder en maakte onderstaande foto van een dwarssloot.

Na deze wandeling postte ik mij weer op het stoeltje aan de waterkant. Inmiddels had ik het kenmerkende geluid gehoord en het in een flits voorbij zien vliegen. Dat was veelbelovend…

Wordt vervolgd.