Op een dag was ik rond half zeven in een mistig Terhorsterzand. Ik hoopte dat de zon door de mist heen zou breken en dat het mooie plaatjes zou opleveren.

De mist was echter hardnekkig. Het was een minimalistische wereld en dat bleef het.

Ik heb daar tijden rondgestruind en volop genoten.

Een ingepakt heidestruikje.

Even trok de mist iets op en kreeg de zon de kans om er doorheen te breken.

De heide die nu volop bloeit kreeg daardoor iets meer kleur…

….en de bramen ook.

Even later trok het weer dicht.

Zoals ik in het vorige bericht al schreef, was ik naar de Ruiner Aa gefietst in de hoop er de bandheidelibel te zien en te fotograferen. Zie Google Maps.

Een bandheidelibel heb ik helaas niet gezien. Wel was daar o.a. een steenrode heidlibel.

Deze heidelibel vloog zo nu en dan op om vervolgens weer op het prikkeldraad te landen.

Dat gaf mij mooi de gelegenheid om met mijn nieuwste objectief in te zoomen op deze libel.

Met een brandpuntsafstand van 400 mm en een diafragma van 8 gaf dat een geringe scherpte/diepte. Dat was ook de opzet, ik wilde de libel los hebben van de begroeiing op de achtergrond.

Een van mijn fietstochten was naar de Ruiner Aa. Ik hoopte daar de bandheidelibel te zien. Die heb ik helaas niet gevonden. Wel trof ik een bruine glazenmaker die eitjes afzette op de waterplanten.

De bruine glazenmaker had wat een rommelig decor uitgekozen, maar als fotograaf heb ik het niet voor het zeggen.

Het was voor mij de eerste keer dat ik een bruine glazenmaker zag en dan ook nog eentje die bezig was met het afzetten van eitjes.

En hier gebeurde het.

Op een mooie zomerse dag met schapenwolkjes maakte ik een fietstocht in het Dwingelderveld. Ik volgde het fietspad dwars over de heide. Op de achtergrond is de radiotelescoop van Dwingeloo te zien.

Het is een geliefd pad voor fietsers, wandelaars en sporters. Het is jammer dat het pad zo smal is, bij het passeren is het goed opletten geblazen.

Tijdens deze vakantie mocht ik een e-bike gebruiken van een kennis. Dat is mij zo goed bevallen dat ik zelf een e-bike heb aangeschaft. Het is wel een occasion. Ondanks dat het een e-bike is, is het een lichtgewicht fiets die eenvoudig op de fietsendrager is te tillen. Daarnaast is het ook prima fietsen zonder ondersteuning. Ook dat was één van mijn wensen.

Tijdens mijn fietstochten en wandelingen over het Dwingelderveld speurde ik met name naar klokjesgentiaan én het zeldzame gentiaanblauwtje.

Klokjesgentiaan is een plant van licht vochtige en licht zure schrale grond. Vroeger was deze plant redelijk algemeen, maar nu is het een bijzondere en zeldzame soort. Het Gentiaanblauwtje (Phengaris alcon) is de zeldzame vlinder welke eitjes afzet op klokjesgentiaan. De rupsen eten de bloemen op en laten zich daarna op de grond vallen om te wachten op een lift van een steekmier, zodat de rups zich kan verpoppen in het nest van deze mieren.

Vorig jaar is het mij wel gelukt om het gentiaanblauwtje te vinden en te fotograferen. Daarbij had ik een prachtige belevenis, de vlinder zette haar eitjes af op een klokjesgentiaan. Die fotoserie is hier te zien. Op onderstaande foto’s zijn de witte knopjes te zien. Dat zijn de eitjes van het gentiaanblauwtje.

De foto’s zijn gemaakt vanaf het pad en met een telelens.

Wat vooraf ging…

Nadat mijn vriendin mij via de app de weg had gewezen wandelde ik met de fiets aan de hand verder naar achteren. Ik kwam langs een insectenhotel. Dit hotel kreeg de originele naam: ‘Holiday Inn Sect’.

Ik kwam uit bij dit hek. Ondanks het bordje wandelde ik toch verder. Ik zag namelijk in de verte iets staan wat leek op een fototentoonstelling.

Het Noorderlicht Internationaal Fotofestival 2021: The Makeable Mind is verspreid over 16 locaties. Een van die locaties is op het voormalig terrein van de Suikerunie. Dit gebied heet SuikerZijde. Zie deze site.

Aan studenten lens-based media wereldwijd werd de vraag gesteld om in één beeld te reageren op het thema ‘The Makeable Mind’, dat de relatie tussen visuele cultuur en en de beleving van de werkelijkheid verkent. Wat voelt voor jou nog als ‘de werkelijkheid’, vroeg men de studenten. Men ontving 145 inzendingen uit 41 landen. Zie deze site.

Een van de inzendingen is van mijn vriendin. Als student fotografie aan De Fotolocatie te Groningen heeft ze haar visie en beeld over Corona en de maatregelen, zoals de avondklok in beeld gebracht. ‘Het verschil in beleving van onze vrijheid. Onze gedachten en beleving zijn verschillend. Hoe maakbaar zijn we?’, schreef Alberta.

Tijdens mijn rondgang langs alle foto’s heb ik een foto gemaakt van deze zuil met op de achtergrond een trein. Ik koos voor een lange sluitertijd zodat de beweging in de trein te zien zou zijn.

Nadat ik een tijdje bezig was geweest met bovenstaand project keek ik achterom en zag toen deze lucht. Dat zag er wel heel dreigend uit. Men had ook voorspeld dat er aan het eind van de middag in het noorden van het land kans was op onweersbuien.

Het was wel jammer dat ik vanwege de dreiging van onweersbuien niet verder kon ronddwalen op het terrein. Ik heb nog lang niet alles gezien. Een bezoek is zeker voor herhaling vatbaar.

Vanwege de dreigende lucht besloot ik af te wijken van de geplande fietsknooppuntroute en fietste via de snelste route terug naar mijn auto die in Haren geparkeerd stond. Omdat de bui vanaf het noorden ons land binnentrok en ik naar het zuiden fietste is het mij gelukt om de bui voor te blijven.

De reden dat ik een fietstocht maakte in en rond de stad Groningen dat was omdat ik een bezoek wilde brengen aan het Suikerterrein. Op dit terrein is een bijzondere fototentoonstelling te zien, maar daarover later meer. Vanaf de noordkant via de de Energieweg is het terrein te bereiken middels een fietsbrug en een loopbrug. Zie Google Maps.

Eenmaal op het terrein kijk je je ogen uit.

In 2008 sloot de Suiker Unie de deuren van haar fabriek aan de westelijke ringweg. De fabriek, genaamd Cosun Beet Company is verplaatst naar Hoogkerk, even buiten de stad Groningen. Het immense terrein van 125 hectare binnen de stad Groningen bleef bestaan. Een deel van de bebouwing is afgebroken, maar het oudste gebouw staat nog altijd fier overeind. Net als de monumentale schoorsteenpijp. Tegenwoordig wordt het terrein gebruikt voor diverse culturele evenementen. Zie deze site.

Ik maakte een rondgang bij het hoofdgebouw.

Ik heb genoten van diverse creaties. Maar de fototentoonstelling waar ik eigenlijk voor kwam had ik nog niet gevonden. Een aantal mensen heb ik er naar gevraagd, maar niemand kon mij de weg wijzen. Aanwijsborden die de weg wezen naar de tentoonstelling ontbraken. Uiteindelijk heb ik geappt met mijn vriendin. Zij stuurde mij een foto en omschreef welke kant ik op moest.

Wordt vervolgd.

Na de fotosessie bij het Nijveenstersluisje fietste ik verder langs het Paterwoldsemeer en rond het Hoornsemeer. Ik fietste een stukje door stad Groningen en door Eelderwolde. Dat dorp is inmiddels tegen Groningen aangebouwd. Wat ik mij op dat moment niet realiseerde, maar later zag op Google Maps dat Eelderwolde in Drenthe ligt. Vanuit Eelderwolde fietste ik natuurgebied De Onlanden in. Aan de horizon is het hoofdkantoor van de Nederlandse Gasunie in Groningen te zien.

Een boom verstrikt in hoogspanningsdraden? Nee hoor het is gezichtsbedrog.

Een kunstige fietstunnel onder de N372.

Uitzicht op het Peizerdiep richting het noorden. Op de achtergrond is het bedrijf Cosun Beet Company (voorheen Suiker Unie) te zien.

Het was een uitgelezen dag om te fietsen dat vonden velen met mij.

Op het gemaaide gras zat een vogeltje, ik denk een graspieper. Ik had geluk dat het vogeltje geduldig bleef wachten totdat ik mijn Nikon bridgecamera uit de fietstas had gepakt. Toen ik zover was mocht ik één foto maken en toen ging de graspieper er vandoor.

Na deze mooie tocht door de Onlanden fietste ik stad Groningen weer in. Mijn doel was het voormalige terrein van de Suiker Unie, wordt vervolgd.

Vanaf molen De Helper fietste ik naar het oosten en kwam uit bij het Nijveenstersluisje. Zie Google Maps.

Ik had geluk dat er net een plezierbootje werd geschut.

In het bootje ‘effe niks’ zaten twee alleraardigste dames en verder was er een sluiswachter met humor. Het was dan ook gezellig om dit mee te maken.

Na het schutten van de sluis moest de lage brug voor de dames omhoog.

De sluiswachter bediende de sluis en brug met een handzame afstandsbediening. Ik zei hem dat het Arbo-technisch verantwoord was. Hij vertelde dat hij de sluis en de brug liever met de hand bediende. Ik heb hem toen verwezen naar bijvoorbeeld de Turfroute in Drenthe. Op die route worden sluizen en bruggen nog handmatig bediend.

De dames voeren via het Hoornse Diep en het Noord-Willemskanaal naar de stad Groningen. Daar gingen ze een middagje gezellig toeren door de grachten.

Tijdens mijn vakantie maakte ik een fietstocht nabij de stad Groningen. Ik parkeerde mijn auto in Haren en stapte daar op de fiets. Vanuit Haren fietste ik langs het Noord-Willemskanaal en het Hoornse Diep. Het was daar opvallend druk met wandelaars. Ik dacht dat er een georganiseerde wandeltocht aan de gang was. Bij navraag bleek dit een route te zijn van het beroemde Pieterpad. Let op het huisje in de verte aan de linkerkant. Daar maken we zo weer een stop…

Mijn oog viel op dit ‘schattige’ huisje wat te koop is. Het huisje is hier te vinden, zie Google Maps.

Terwijl ik daar stond te fotograferen kwamen er drie dames aangewandeld. Een voorbijganger, een bewoonster van even verderop vertelde ons dat de vraagprijs anderhalf miljoen is. Er zit wel heel veel grond bij.

Via het Molenpad fietste ik naar het Paterwoldsemeer. Daar stond een bankje waar ik mooi uitzicht had op het meer. Tijd voor koffie.

Hoewel het meer naar het Drentse dorp Paterswolde is genoemd, ligt het grotendeels in de provincie Groningen. Het Paterswoldsemeer is ontstaan in de 16e en 17e eeuw door afgraving van het veen. Door de ligging onder de rook van de stad Groningen is het een geliefd meer voor vaarrecreanten, vooral voor zeilers.

Op de oostelijke oever van het Paterwoldsemeer staat sinds 1971 de poldermolden De Helper.

De molen is in 1863 gebouwd ten zuiden van de stad Groningen voor de bemaling van de polder Helpman. De molen raakte in de jaren zestig van de twintigste eeuw definitief buiten gebruik en raakte in verval. De molen werd vanwege uitbreiding van de stad Groningen en de aanleg van de A28 in 1969 op zijn oorspronkelijke plek afgebroken en in 1971 bij het Paterswoldsemeer weer opgebouwd. De bemaling is nu in een circuit aangelegd voor watercirculatie van de sloten aan de oostelijke kant van het meer. De molen is op vrijwillige basis in bedrijf.

Wordt vervolgd.

Op een vakantiedag parkeerde ik mijn auto in Coevorden en startte daar mijn fietstocht. Ik fietste een klein stukje langs het Stieltjeskanaal.

Tijdens mijn tocht stopte ik bij een paar authentieke woonhuizen en maakte enkele foto’s. Ik raakte daar aan de praat met een bewoonster. Er stond daar een boekenbak aan de weg. Ze bood mij een boek aan. Ik zei dat ik geen boek bij me had om erin te doen. Dat was geen probleem. Als ik weer een keer in de buurt kwam mocht ik er wel een boek in zetten…

Een van de doelen op die dag was een bezoek brengen aan Schoonebeek. Als kind ben ik daar een keer geweest en kan me nog goed de jaknikkers herinneren. Deze werden gebruikt om olie uit de grond te halen. De jaknikkers zijn vervangen door moderne installaties. Rond Schoonebeek domineert een kilometerslange buizenstelsel het landschap.

Schoonebeek is bij de meeste mensen bekend omdat hier het grootste olieveld van Nederland en één van de grootste van Europa te vinden is. Schoonebeek is net als veel andere dorpen in de omgeving ontstaan veenontginningsdorp ergens in de dertiende of veertiende eeuw. De eerste melding van het dorp komen we tegen in de veertiende eeuw wat Schoonebeek één van de oude veendorpen van Nederland maakt. Het is altijd een klein dorpje gebleven totdat in 1947 er olie in de grond werd ontdekt. Na deze ontdekking werden er huizen voor de arbeiders van de NAM gebouwd en groeide het dorp snel uit tot zijn huidige proporties.

Met de komst van de NAM veranderde niet alleen het aantal inwoners in het dorp maar ook het uitzicht. De aardolie werd hier namelijk gewonnen met jaknikkers. De meeste van deze jaknikkers zijn in de loop der tijd verdwenen maar net buiten het dorp en op het dorpsplein zijn er nog steeds te vinden. Na jaren van afwezigheid wordt er sinds 2011 weer aardolie gewonnen in Schoonebeek. Tegenwoordig gebeurt dit op meer geavanceerde manieren. Bron: is deze site.

Net zoals voor vele andere dagen in deze zomer hadden ze voor deze dag kans op buien voorspeld. Deze zomer heb ik me er niet van laten weer houden om er dan toch op uit te gaan. De buien zijn vaak heel plaatselijk. Buiten Schoonebeek maakte ik deze 360 graden view.

Het zag er dreigend uit, maar de buien gingen om mij heen. Ik heb geen spatje gehad.

Wederom kwam ik uit bij het Stieltjeskanaal. Langs dit kanaal vervolgde ik mijn tocht naar Dalerveen alwaar ik een bezoek bracht Hendrika en haar man. Ze runnen samen een veeteeltbedrijf. Hendrika is niet haar echte man, het is de naam waaronder ze jarenlang blogde. Hendrika blogt niet meer, maar is nog wel op Twitter te vinden. Zo één keer per jaar breng ik hen een bezoek en praatten we gezellig bij.