Vorige week dinsdag was er nachtvorst en voor de volgende ochtend mist voorspeld. Alle reden om vroeg op pad te gaan. Ik koos voor De Weerribben. Zie Google Maps. De eerste foto was van molen De Wicher.

Nadien reed ik iedere keer een klein stukje verder en maakte weer een foto. Het was genieten.

Na onze fotosessie in de tuinen van de voormalige Tuinbouwschool reden we verder Drenthe in. Even buiten Vledder vonden we een parkeerplaats waar we onze meegebrachte broodjes nuttigden. Vanuit de auto meende ik in de verte een boomklever te zien. Toen ik zover was dat ik met de camera achter de auto stond opgesteld was de boomklever gevlogen. Het volgende moment kon ik wel een grote bonte specht fotograferen.

Ik stond nog naast de auto toen ik een eekhoorntje zag scharrelen in de bosschage. Het lukt me om er één acceptabele foto van te maken.

Het volgende moment streek er een gaai neer op het gras ver bij ons vandaan. De gaai had een noot te pakken. Gewapend met de camera en 600 mm zoom wilde ik dichterbij de gaai komen, maar helaas kwam er net op dat moment een fietser langs. Weg was de gaai. Met hulp van wat kroppen is het toch een aardige serie geworden.

Vanaf Vledder reden we door naar de omgeving van Doldersum. Via kleine binnenwegen reden we door het mooie Drentse landschap. Waar we precies gestopt zijn kan ik zelfs niet meer terugvinden op Google Maps. 😉

De auto parkeerde ik op een dam voor het hek. Ik had namelijk vanuit rijdende auto grote grazers in het landschap zien staan. Dit moesten we wel even vastleggen. Waarschijnlijk waren dit Heckrunderen. De kleine had nog wel iets liefelijks, maar bij het zien van die grote was ik blij dat hij achter het hek stond. Als kers op de taart kwamen er drie amazones met hun paarden aangedraafd. Ik vind dat altijd een mooi gezicht…

De laatste fotosessie van die dag maakten mijn fotomaatje en ik bij de protestantse kerk in Wapserveen. Onze foto´s komen sterk overeen en daarom verwijs ik naar zijn bericht met de mooie fotoserie.

We wandelen verder in de tuin van de Tuinbouwschool in Frederiksoord. We kwamen uit bij een vervallen kas.

We gluurden naar binnen. Ik maakte een foto door het kozijn. Toen ik de deurklink probeerde bleek de deur gewoon open te zijn. Met enige aarzeling stapten we over de drempel…

Wat we daar zagen overtrof alle verwachtingen. We waren in een overdekte wildernis beland. Alle hoeken legden we vast en vanuit alle hoeken fotografeerden we de teloorgang. Hieronder plaatste ik een greep uit die serie.

Nadat we behoedzaam de deur van de kleine kas achter ons hadden gesloten wandelden we verder door de tuin. We kwamen bij de volgende kas. Deze was vele malen groter én de deur stond open. Dit vroeg om een nadere verkenning…

We dwaalden van de ene kas naar de andere. Jan heeft op zijn weblog meerdere prachtige series in woord en beeld laten zien. Ik heb ze samengevoegd in één serie. Soms moesten we ons ontworstelen aan de bramenstruiken, alsof ze ons voor altijd wilden omarmen…

Na onze fotosessie in de kassen stapten we aan de noordoostkant weer naar buiten. Zie Google Maps. We liepen om de kassen heen, terug naar de ingang van de Tuinen.

Vanaf Frederiksoord reden we door naar Vledder. Daarover een volgende keer.

Op een mooie dag had ik een afspraak met mijn fotomaatje. Vanwege rugproblemen was Jan al lang niet meer in de Kop van Overijssel geweest, maar dit keer ging het weer lukken. Tijdens de koffie kwamen we tot overeenstemming dat we via Landgoed de Eese naar Drenthe zouden rijden. We waren goed en wel onderweg toen me te binnen schoot dat de tuin van de vroegere tuinbouwschool misschien wel een leuke bestemming was. De auto parkeerden we tegenover Hotel Frederiksoord in de buurt van Generaal van den Bosch. Zo kon hij mooi een oogje in het zeil houden…

Op onderstaande foto staat het oude hoofdgebouw van de vroegere Tuinbouwschool van Frederiksoord. Deze tuin was afgesloten voor publiek, dus bleef het bij een foto op afstand.

Het verhaal gaat terug naar 1884. In dat jaar werd de Tuinbouwschool gesticht dankzij een gift van Majoor van Swieten. Dit ter nagedachtenis aan zijn zoon Gerard Adriaan die op 21-jarige leeftijd overleed. Met deze school werd in opdracht van de Koloniën van Weldadigheid extra invulling gegeven aan de pijler scholing. Tot 1969 was in dit pand de oudste tuinbouwschool van Nederland gevestigd. In datzelfde jaar werd een nieuw, modern gebouw in gebruik genomen. In 2005 werd de Tuinbouwschool gesloten. In 2022 heeft de Maatschappij van Weldadigheid de oude tuinbouwschool in eigendom verkregen. Deze school maakt onderdeel uit van de historie van Unesco Werelderfgoed Koloniën van Weldadigheid. Dit prachtige monument zal worden gerestaureerd en een herbestemming krijgen. Bron is deze site.

De Tuinbouwschool heeft gedurende 121 jaar op hoog niveau gefunctioneerd. Het was een begrip en Nederland en ver daarbuiten. Studenten, ook wel ‘Tuinhazen’ genoemd, werden geroemd om hun kennis van zaken, met name ook vanwege hun enorme praktijkkennis, opgedaan hier in de tuinen. A.C. Ide was de eerste directeur van de Tuinbouwschool. Het studentenwoningencomplex achter de tuinen, is met de A.C. Idehof naar hem vernoemd. Omdat Frederiksoord niet bepaald centraal gelegen is hebben de tuinhazen in het verleden vaak in de kost gezeten bij bewoners van Frederiksoord en omgeving.

We wandelden het terrein op en kwamen uit bij een parkeerplaats waar een fototentoonstelling stond opgesteld. De oude Saab uit 1975 deed gelijk denken aan vervlogen tijden. Ik slenterde langs de bijzondere foto’s. Op dat moment had ik nog niet goed beeld bij alle onderwerpen van deze expositie. Dat werd me even later wel duidelijk…

Op de tweede foto is de oudste Leiperenallee (lei-peren-allee) van Nederland te zien. De oudste bomen stammen uit 1884. De lieperen zijn gesnoeid volgens de Cossonet-methode waarin de takken van de bomen als puzzelstukjes in elkaar passen. De dag na ons bezoek, op zondag 19 november, stond er een boomplantfeest gepland voor het herstel van de perenleiding. Zie deze site. Ik heb nog overwogen om erheen te gaan, maar het weer was op de zondag zo slecht. Daarnaast hadden we op die zondagmiddag alle kinderen thuis en dat was nog gezelliger dan een boomplantfeest. 🙂

De tuinen van de Tuinbouwschool zijn nog altijd een begrip. Hoewel er al lange tijd geen groot onderhoud meer heeft plaatsgevonden, wordt er vanaf 2019 weer in de tuinen geïnvesteerd. Oud leraren en leerlingen zijn hierbij betrokken. Zie ook deze site.

Wordt vervolgd.

In de vroege ochtend in de Lindevallei lieten twee mannen een bootje te water. We wisselden een paar woorden.

Veel tijd gunde ik mij niet voor het gesprek, ik wilde eerst door naar de zonsopkomst bij de grote plas. Na de fotosessie aan het water en bij kijkhut De Catskieker reed ik terug.

De mannen hadden inmiddels de boot in het water. Ik had nu tijd om wat langer met hen te praten. Deze mannen bleken bestrijders van de grote waternavel. De grote waternavel is een invasieve exoot. Als deze niet op tijd wordt verwijderd dan groeit de Linde dicht. In 2021 had men het bijna zover laten komen. Ik maakte daar een serie over, zie dit bericht. In dat jaar werd de woekerende waterplant met groot materieel verwijderd. Om het dichtgroeien zoals in 2021 te voorkomen wordt het nu voortijdig bestreden door mannen in een bootje. Ze struinen de Linde af op zoek naar de waternavel. De plukken waternavel harken ze weg en nemen het mee in hun bootje.

Toen het bootje uit het zicht was verdwenen boog ik mij over de berijpte planten op de oever van de Linde. Er kwam een wandelaar aan. Hij stopte om een praatje te maken. We waren het er over eens dat het een prachtige ochtend was.

De man wandelde iedere dag, weer of geen weer. Meestal was hij al voor dag en dauw op pad. Hij liet foto’s zien op z’n telefoon van de zonsopkomst van die ochtend. Hij vertelde dat hij vanaf april een pelgrimstocht gaat lopen, vanaf Waddenherberg The Friezinn naar Santiago de Compostela. We praatten nog een tijdje door over de diepere betekenis van het leven. Daarna scheidden onze wegen…

Voor mij werd het de hoogste tijd om naar huis te gaan, want tegen koffietijd zou mijn fotomaatje op de stoep staan…

Vorige week vrijdag was het mooi weer en het was een beetje mistig. Ik reed vroeg in de ochtend naar de Lindevallei. Zie Google Maps. Daar maakte ik de eerste foto tijdens het blauwe uurtje.

Iets verderop parkeerde ik de auto wederom. Ik genoot van het uitzicht. De mist had de contouren in het landschap vervaagd. De harde werkelijkheid was voor even verdwenen.

Ik wandelde verder. Mijn volgende doel was kijkhut de Catskieker. Het landschap ziet er na een nachtje vorst heel anders uit. Ochtenddauw parelde op bladeren en grassprieten. De palen waren behangen met spinnenwebben met dauwdruppels. Aan de horizon ontvouwde zich een zacht schouwspel. De opkomende zon wierp haar licht over het water. Steeds hoger en hoger klimmend trachtte ze de deken van bewolking te doorbreken.

Vogelkijkhut de Catskieker was mijn verste punt. Toen ik terugreed werd mijn blik getrokken door het gouden licht van de opkomende zon op het hek en op de boom in herfsttooi.

Ik zoomde in op de dobberende vogels, waarbij de ganzen in de meerderheid waren. Maar ook diverse eendensoorten waren goed vertegenwoordigd. Ieder kwartier rijdt er op dit traject een trein langs. Lang hoefde ik dan ook niet te wachten om een trein inclusief weerspiegeling te fotograferen.

De vier foto’s hierboven zijn richting het noordwesten. Daar had het blauw aan de lucht de overhand. In het zuidoosten was het nog mistig. Dat gaf een mysterieus beeld in sepia uitvoering.

Een paar weken geleden zag ik op een regenachtige dag tientallen koperwieken en kramsvogels in onze perenboom landden. Vanwege het weer kon ik er geen acceptabele foto’s van maken. Het heeft een paar dagen geduurd voordat ik eindelijk een fotoserie kon scoren. Of het regende of ik zat op mijn werk als het droog was.

Kramsvogels en koperwieken behoren tot de familie van de lijsters, waarvan ook merels en zanglijsters deel uitmaken. Kramsvogels en koperwieken zijn trekkers en worden daarom ook wel ‘treklijsters’ genoemd. Ze broeden allebei in Fennoscandinavië. Aan het begin van de herfst wanneer de temperaturen in Noord-Europa kelderen, worden wormen en insecten waarop ze ‘s zomers teerden, schaars. Daarom trekken kramsvogels en koperwieken richting Midden- en Zuid-Europa om te overwinteren. Ze zijn dan voor een korte tijd in ons land en doen zich dan tegoed aan bessen en fruit.

Op een bewolkte dag zat een kramsvogel te smikkelen van die ene peer die nog aan de boom hing. We hadden een dramatisch slecht appel- en perenjaar gehad. Er waren helaas maar weinig valappels en valperen beschikbaar voor deze doortrekkers.

Een koperwiek komt het mooiste tot z’n recht als de zon schijnt. Op een zonnige namiddag ging ik dan ook gewapend met camera en 150-600 mm zoom in de auto zitten. Zo gebruikte ik de auto als kijkhut. Vanuit de auto maakte ik deze foto. Het was de enige koperwiek die op dat moment langskwam.

Op een zonnige waarop ik eindelijk vrij was zat ik opnieuw in de auto te wachten. Maar wat ik vreesde werd bevestigd. Er was geen koperwiek en kramsvogel meer te bekennen. Ze zijn verder getrokken. Wat nog restte in de perenboom was een merel en een pimpelmees. Ook mooi.

Vandaag laat ik de laatste fotoserie zien die ik maakte tijdens de midweek op Texel, in oktober. We wandelden op het strand bij Kaap Noord. Het was overwegend grijs weer. De markering in de Waddenzee gaf nog wat kleur aan het geheel.

In de Waddenzee was een Alk aan het vissen. Gelukkig viste de Alk in de buurt van het strand, zodat ik deze bijzondere zeevogel met de 24-105 mm zoom voldoende dichtbij kon trekken.

De Vriendschap had de trossen losgegooid en was op weg naar Vlieland.

In de branding foerageerde een drieteenstrandloper. Het drukke strandlopertje trok zich niets aan van de wandelaars en hun honden. Ik had geen telelens bij me, maar dat was nu geen punt, het vogeltje wandelde onbevangen naar me toe. De drieteenstrandloper is in de winter overwegend wit.

We gaan nog een keer terug naar de heerlijke midweek op Texel in oktober. Mijn man en ik waren te gast bij mijn zusje op Texel, waar tijdens die dagen ook een vriendin van haar verbleef. Met z´n vieren maakten we een wandeling bij Kaap Noord. Toen we uit de auto waren gestapt maakte ik uiteraard eerst een foto van het landschap met de vuurtoren aan de horizon.

Natuurlijk was de trouwe viervoeter, Nora ook mee op vakantie. Nora genoot regelmatig van een zandbad op het strand.

Zicht op ´De Vriendschap´, de veerboot van Texel naar Vlieland.

Op het strand waren een paar mannen bezig om hun bootje op het droge te trekken. De boot lag op de kop en dat leek ons niet handig. Een paar minuten later bleek dat we gelijk kregen. De boeg van de boot boorde zich in het zand en de autowielen ook. Nadat ze de wielen hadden uitgegraven werd de poging gestaakt.

Op het strand liep een ‘tam’ vogeltje, maar daarover een volgende keer.

Op een prachtige ochtend met mist maakte ik een wandeling op de Eese, zie deze serie. Halverwege de boswandeling kwam ik op een open gedeelte. Ik houd van open stukken in een bos.

In het westen was al veel blauw aan de lucht, maar in het oosten was het nog flink mistig.

De mist had de natuur behangen met pareltjes. Het was een prachtig gezicht. Ik had geen macrolens bij me. Onderstaande foto´s heb ik genomen met de Nikon bridgecamera. Het knoopkruid zelfs had nog een paar bloemetjes in bloei.