Een paringswiel van de zwarte heidelibel. Ik heb ze een tijdje gevolgd, maar een fotogeniekere plek zat er niet in.
Dan de bloedrode heidelibellen, die kozen een mooier plekje uit. Gefotografeerd in Woldlakebos in Nationaal Park Weerribben-Wieden.
Na ons bezoek aan de baggemachine in De Deelen reden we via een omweg naar huis. Deze omweg bracht ons langs K.I.G, een bedrijf die o.a. reuzenraden maakt. Vanaf een afstandje maakten we enkele foto’s.
Aanvankelijk keken de jonge koeien (pinken) niet naar ons om. Even later werden ze toch nieuwsgierig en kwamen ze naar ons toelopen.
In de sloot stonden veel kattenstaarten. En tot onze verrassing wemelde het op die kattenstaarten van de vlinders. De kleine vos, dikkopjes, bruine zandoogjes en andere insecten deden zich tegoed aan hetgeen de kattenstaarten te bieden hadden. De kleine vos vind ik een van de mooiste algemeen voorkomende vlinders.
Zo zie je maar hoe belangrijk het is dat de bermen en slootkanten niet te vroeg worden ‘kaalgeschoren’.
Terwijl ik bezig was met de serie over het turf en veen winnen in De Deelen las ik dat er ergens in dat gebied een machine is die daarvoor gebruikt werd. Een paar dagen later appte Jan mij dat hij er achter was gekomen waar die machine, de baggelmachine staat. Daarbij kwam de vraag of ik zin had om hem te vergezellen naar de baggelmachine. Daar was ik zeker voor in en zo gebeurde het dat we samen op stap gingen. Omdat Jan niet ver kan lopen had hij een route gezocht waarbij de wandeling zo kort mogelijk zou zijn. We moesten daarbij met een pontje oversteken.
Het pontje kwam net vanaf de overkant naar ons toe. Terwijl we stonden te wachten kwam er een echtpaar op de fiets en die lieten we mooi voor gaan. Zo konden wij de kunst afkijken en meteen enkele foto’s nemen.
De eerste helft van de oversteek stond Jan aan de lier en halverwege mocht ik het overnemen. Terwijl we overstaken kwam er om de bocht een skûtsje aangestoomd. Voor ons gevoel moesten we toch wel even flink doordraaien…
Vanaf het pontje was het nog maar een stukje lopen naar het paadje wat naar de baggelmachine leidde. We zeiden tegen elkaar dat we het vreemd vonden dat er naast het fietspad geen verwijzing staat naar die bewuste machine. Een onwetende fietser en wandelaar gaat daar zo aan voorbij en dat is toch jammer bij dit industrieel erfgoed.
Jan heeft op zijn weblog de geschiedenis van het winnen van turf en het gebruik van deze baggelmachine heel compleet en mooi omschreven. Daarvoor verwijs ik graag naar dit bericht en dit bericht op Afanja.
Hieronder zoom ik in op de baggelmachine.
Nog een laatste blik op de bijzondere machine voordat we de reis terug aanvaardden.
We wandelden langs de Ringvaart weer terug naar het pontje.
Met twee witjes op een distel sluit ik deze serie af.
Het weerbeeld tijdens deze dagen in Drenthe. Half bewolkt. Temperaturen rond de 22 graden en kans op een bui. En dat die buien plaatselijk zijn dat weten we inmiddels…
🌤
🌤
🌤
De grote vuurvlinder is een vlinder die alleen voorkomt in Noordwest Overijssel en in het zuiden van Fryslân. De grote vuurvlinder staat op de rode lijst als ernstig bedreigd. Ieder jaar probeer ik de grote vuurvlinder een keer te fotograferen. Vorig jaar is het niet gelukt. Vorige week ging ik weer op stap in De Weerribben en zocht ik lang naar de unieke vlinder. Na een tijd gaf ik de moed op en reed in de auto weer terug naar huis. Halverwege het smalle weggetje stond een man te fotograferen. Ik reed stapvoets en met de ramen open. De man vroeg mij of ik toevallig op zoek was naar de grote vuurvlinder. Hij wees naar de vlinder op de kale jonker met de woorden: ‘Daar zit er één’.
De vinder, een vrouwtje liet zich rustig fotograferen. Ze vloog wel eens op om vervolgens weer op de kale jonker neer te strijken. Het vrouwtje had haar rechtervleugel licht beschadigd.
Susan Oostelaar heeft veel onderzoek gedaan naar de grote vuurvlinder en er een boek overgeschreven. Op deze site van Nature Today en op de site van Susan kun je er alles over lezen.
Door de benaming zou je denken dat het om een grote vlinder gaat, maar het tegendeel is waar. Met 21 mm is deze vlinder wel groter dan de kleine vuurvlinder dat wel maar nog steeds aan de kleine kant.
Toen ik voor het eerst op zoek ging naar de grote vuurvlinder had ik dan ook een verkeerd beeld voor ogen. Als de vlinder dan zo verscholen zit tussen de kale jonkers dan kun je de vlinder over het hoofd zien.
En nu hoop ik ook nog een keer een mannetje voor de lens te krijgen.
Tijdens mijn fietstocht door Nationaal Park Drentsche Aa kwam ik door Oudemolen.
Vanaf het bruggetje heb je mooi zich op het Oudemolensche Diep. Het is een stroompje wat bij uitstek geschikt is voor de weidebeekjuffer. Er vlogen er dan ook tientallen.
Twee tegelijk op de foto is een cadeautje.
Een onfortuinlijke weidebeekjuffer.
Zo vind ik ze het mooist, op een blaadje met het water als achtergrond.
Met name mannetjes fladderen boven het wateroppervlak.
Ik heb me daar een tijdje uitgeleefd in een poging om de fladderende juffers vast te leggen. Ook hier gebruikte ik de 70 – 200 mm Canon zoomlens waarbij ik met de hand heb scherpgesteld.
Vorige week maakte ik een fietstocht door Nationaal Park Drentsche Aa. In het plaatsje Schipborg maakte ik een tussenstop om een foto te maken van het landschap. Plotseling zag ik daar een weidebeekjuffer vliegen. Toen ik beter keek zag ik er meer.
Onlangs las ik een fotoblad een artikel van een natuurfotograaf. Hij schreef dat je het onderwerp niet altijd beeldvullend moet vastleggen maar ook wat van de habitat moet laten zien. Dat heb ik getracht in onderstaande serie toe te passen.
Voor deze fotoserie heb ik de Canon spiegelreflex camera gebruikt met een Canon 70 – 200 zoomlens. Daarbij heb ik bij de meeste foto’s maximaal gezoomd. Voor een kleine scherpte / diepte heb ik het diafragma op 6,3 gezet. Ik moest wel met de hand scherpstellen, want met de autofocus lukte het niet.
🌾
De mannetjes spreiden regelmatig even heel kort hun fragiele vleugeltjes. Het is dan de kunst om dit moment vast te leggen.
🌾
De mannetjes zijn prachtig maar ook de vrouwtjes mogen gezien worden.
Omdat wij in het noorden minder stroompjes hebben zien we de weidebeekjuffer hier niet vaak. Ik vind het dan ook een feest om ze te zien en te fotograferen.
🌾
Een paar dagen geleden streek er een grote keizerlibel neer op het mos aan de rand van onze vijver. Het vrouwtje zette daar haar eitjes af. Ik had mijn camera met zoomlens 100 – 400 mm bij de hand.
Terwijl ik de libel fotografeerde scheerde er een mus langs die de libel wilde vangen. De libel was de mus net te snel af. De mus had het nakijken. Het geheel ging voor mij net te snel en het is niet gelukt om het vast te leggen. Ik vond het al knap dat de mus de libel zag, want ik vond haar op het mos goed gecamoufleerd. Mijn man vertelde dat hij al eerder had gezien dat dat de mus probeerde om de grote keizerlibel te vangen.
Onlangs maakte ik een fietstocht door landgoed Vossenberg in Drenthe. Om daar te komen bond ik mijn fiets op de fietsendrager. Mijn auto parkeerde ik bij de Homanbrug, zie Google Maps.
Vandaar fietste ik langs het kanaal naar het zuiden. Halverwege die route bevindt zich een stroompje. Ik had gehoopt daar de weidebeekjuffer te vinden, maar dat is niet gelukt. Wel fotografeerde ik daar de vliegende keizerlibel.
Vanaf dit punt ben ik weer teruggefietst richting de auto. Vanaf de brug heb ik het fietspad genomen naar het noorden. Dat was voor mij een onontdekt stukje. Halverwege die route kwam ik uit bij een wandelpad die volgens het bordje leidde naar Schotse hooglanders.
Na een mooie wandeling kwam ik uit bij een ven waar twee Schotse hooglanders tot aan hun buik in het water stonden.
Achter het ven stond een moeder met haar jong. Met name de moeder stond mij aandachtig te observeren. Ik was blij dat ik op grote afstand stond.
Vader Schot zag er helemaal indrukwekkend uit.
Na een tijdje liep de moeder het water in.
Ze ging drinken.
De foto’s zijn genomen met de Nikon bridgecamera met 60x zoom.
Bert, onze neef kreeg voor z’n verjaardag van zijn beste vriend en zijn vrouw een ballonvaart aangeboden. Dit was mede als dank voor de jaren dat hij heeft geholpen met de verbouw van hun huis.
Ze hadden dit cadeau tot het laatste moment geheim kunnen houden. Mijn zus had mij op het laatste moment getipt en zo toog ik met camera’s naar het dorpje Steenwijkerwold waar de happening zou starten. En er waren meer familie- en gezinsleden aanwezig…
Twee ventilatoren blazen de ballon op met koude lucht.
In 2003 heb ik een ballonvaart gemaakt en toen mocht Bert als tienjarige jongen de ballon vasthouden terwijl deze werd opgeblazen. Hij had dus ervaring…
Er werd gecheckt of de of de vuurspuwers het deden en ook werd de ballon aan de binnenkant geïnspecteerd.
Naarmate er meer lucht in de ballon kwam hoe lastiger het was om de ballon in bedwang te houden.
En toen was het tijd om in te stappen.
Bert stuurde, op mijn verzoek, een kaartje en foto’s. Het kaartje laat de route zien waar ze overheen zijn gevaren.
Op de foto’s is te zien dat we in een waterrijk gebied wonen en dat hier nog volop ruimte is. Op de derde foto zie je de eendenkooi in Giethoorn. Je kunt goed de vier vangarmen in de hoeken van de plas zien.
Schrijven met Licht 