Nu het herfstige weer z’n intrede heeft gedaan laat ik nog snel een paar series zien van de atalanta’s op de valappels in onze tuin. De series zijn gemaakt tijdens de zonnige herfstdagen vorige week. Het was een uitdaging om de atalanta’s met het macro-objectief van dichtbij vast te leggen…
Zoals gebruikelijk begon ik op een afstandje te fotograferen en kwam dan behoedzaam dichterbij. De atalanta’s vlogen echter weg voordat ik ze beeldvullend kon vastleggen.
Overdag was het een mooie herfstdag, maar aan het einde van de maandag sloeg het weer om. Er vielen fikse regenbuien en er stond een stevige wind. Toen het weer droog was ging ik met de camera naar het kanaal Steenwijk – Ossenzijl. Een paar kilometer verderop deed onze dochter op dat moment examen voor het roeien. Wat betreft het praktijkexamen trof ze het dus niet. Wind is namelijk heel lastig bij het roeien in de instabiele Skiff. De kans was groot dat het praktijkexamen daarom zou worden uitgesteld…
Op het tijdstip waarop ik dacht dat ze ongeveer klaar zou zijn ben ik spontaan naar de roeivereniging gereden. Door een eerdere fotosessie bij de roeivereniging kende ik de daar de weg en ik werd daar dan ook hartelijk begroet. Ter plekke hoorde ik dat het praktijkexamen ondanks het weer wel door was gegaan.
Toen ik daar arriveerde was onze dochter nog bezig met het theorie-examen. Eindelijk kwam ze uit de kamer en liet ze stralend haar diploma’s zien. Geslaagd! Zij heeft twee diploma’s tegelijk gehaald. Nu gaat ze door voor Skiff 2. Daarnaast is ze uitgenodigd door de wedstrijddames om met hen mee te roeien. Kennelijk heeft ze aanleg.
Behalve dat ze gevoel heeft voor de techniek van het roeien vind ze het een heerlijke sport. Ze geniet van het buiten zijn, van de geur van het water, van de stilte, van de wolkenluchten en van de zonsondergangen… het zit in de genen.
Na de fotoserie van de locatie waar men druk aan het oefenen was voor de WadOpera richtte ik mijn camera op de palenrij en op het Wad. De halfvergane palenrij is een bekend object voor fotografen. Jan en ik zijn er al meerdere keren geweest, maar het verveelt niet…
Op het Wad scharrelden een paar meeuwen hun kostje bij elkaar. In de verte voer een zeilboot langs. Aan de horizon kun je de vuurtoren van Schiermonnikoog ontwaren. Jan gaf deze serie met zijn rode vest toch nog een kleurrijke touch.
Na deze fotosessie moesten we weer aan de andere kant van de dijk zien te komen. Deze keer namen we de trap. Jan zwaaide nog even naar een denkbeeldig publiek. 😉
Aan de overkant streken we neer op een terras voor we onze weg vervolgden. De koffie met wat lekker lieten we ons goed smaken.
Vanuit Zwarte Haan reden Jan en ik naar Paesens-Moddergat. Toen we het dorp inreden zagen dat er grootse plannen waren in dit idyllische plaatsje aan de voet van de Waddendijk.
Men was bezig met de opbouw voor de WadOpera die in de daaropvolgende week zou plaatsvinden. Zie deze site.
Om de Waddendijk te beschermen was er een enorme trap aangelegd.
Buitendijks was een groot decor gebouwd.
Er werd druk gerepeteerd voor de komende voorstellingen.
Als ik dit tafereel zo zie dan loopt het in de opera niet voor iedereen goed af…
Na een regenbui scheen de zon. Met de camera maakte ik een rondje door de tuin. Op het blad van de karmozijbes zat een minislakje.
Nadien zoomde ik op de bessen van deze bijzondere plant.
De karmozijnbes is een exoot en wordt op diverse plaatsen in Nederland als invasief ervaren. Onze karmozijnbes is per ongeluk in een pot op het terras beland. Zie ook deze site van Nature Today.
Toen onze kinderen nog klein waren rooiden we deze plant uit onze tuin. De bessen zijn namelijk giftig voor de mens.
Toen we 16 jaar werden gaven onze ouders mijn twee jaar oudere zus en mij een bedrag voor de aanschaf van een brommer. Voor dat bedrag konden we een Puch Maxi kopen. Mijn zus heeft dat ook gedaan. Ik had echter mijn zinnen gezet op iets spannenders en wel op een Puch met een hoog stuur en versnellingen. Mijn ouders waren niet rijk, maar wel royaal en reëel. In het kader van ‘Gelijke monniken, gelijke kappen’, moest ik het resterende bedrag er zelf bijverdienen. Dat had ik er maar wat graag voor over. Wel jammer dat ik maar één foto heb van mijn Puch. Deze foto is gemaakt door mijn vriendin in hun achtertuin.
In onze regio reden de jongens in die tijd op een Zündapp of op een Kreidler. Bovenstaand verhaal en foto zijn een inleiding op het volgende verhaal… Terwijl Jan en ik op de Waddendijk bij Zwarte Haan liepen kwamen er twee mannen aangereden op hun brommers. Al snel zag ik dat het Zündapps waren.
Op weg naar de auto op de parkeerplaats namen we een kijkje bij deze klassiekers.
De beide mannen waren wel in voor een praatje en vertelden vol trots over hun brommers. Tijdens de tocht moest er nog wel een paar maal gesleuteld worden aan de brommer, zo vertelde de man.
De andere man vertelde dat hij vroeger deze Zündapp in zijn bezit had en dat hij die brommer had verkocht toen er een auto werd aangeschaft. Zijn kinderen kwamen de brommer weer op het spoor en hebben deze gerenoveerd. Als verrassing gaven ze hem deze brommer cadeau op zijn zestigste verjaardag.
De beide mannen wilden best nog even voor ons poseren.
Als je vanaf de parkeerplaats richting de Waddendijk bij Zwarte Haan loopt dan springt het beeld van de Slikwerker al in het oog.
…
Op de plaquette staat, vertaald… hier op de wadden wereld van water en slik, won hij land uit zee in weer en wind, schep voor schep monnikenwerk.
…
De slikwerkers uit de jaren 1505 1754, die kans zagen om met geen ander materiaal als de schep en kruiwagen ‘t hele Bildt droog te leggen )’t Oud-Bildt 1505 1508, ‘t Nij-Bildt 1600, de Westerse- en Oostere Bildtpolders respectievelijk in 1715 en 1754) hebben wel een standbeeld verdiend. Evenals de mannen die dagelijks naar het ‘t slik fietsten in de crisisjaren 1930 – 1938, en nog lang na de oorlog, om een stukje land te winnen op de zee ten noorden van de polderdijk.
Een paar dagen nadat Jan en ik bij de Slikwerker bij Zwarte Haan waren plaatste mijn vriendin foto’s op social media. Ik herkende gelijk het beeld van de Slikwerker. Dat was wel heel toevallig, we zijn er een dag na elkaar geweest. Toen ik bezig was met dit bericht bedacht ik mij dat haar foto’s een prachtige aanvulling zouden zijn op mijn ietwat grijze en saaie serie. Alberta stemde ermee in en stuurde mij de foto’s. Door omstandigheden kon ze de foto’s niet in een hele grote resolutie sturen, maar ik vind de kwaliteit voor dit doeleinde acceptabel.
Alberta studeert aan De Fotolocatie in Groningen. Ik en vele anderen met mij vinden dat ze de status van amateurfotograaf is ontgroeid. Alberta kwam op mijn weblog al een keer eerder voorbij en wel in dit bericht.
Schrijven met Licht 