Een doorkijkje, in dit geval door de neusgaten van een knobbelzwaan.
Een doorkijkje
Month: February 2022
Hoogstambrigade
Twee weken geleden kwam de hoogstambrigade bij ons om de hoogstamfruitbomen te snoeien. ‘s Nachts had het licht gevroren en overdag was het prachtig weer. Het was dus net zo’n dag als vandaag. De Hoogstambrigade Steenwijkerland bestaat uit een groep vrijwilligers die gespecialiseerd zijn in het snoeien van hoogstamfruitbomen. Het materiaal wordt beschikbaar gesteld door Landschap Overijssel.
In onze tuin staan 15 hoogstamfruitbomen. Doordat deze mensen al jaren bij ons komen snoeien staan deze bomen er in de basis keurig bij. Het snoeien van fruitbomen is een vak apart. Deze mensen weten precies wat ze doen en hebben hart voor de zaak. Na hun aankomst begonnen ze eerst met hun rondgang door de tuin. Ze beoordeelden welke bomen er dit jaar aan de beurt waren. Ze overlegden welke takken eraf konden en wat moest blijven staan. Dit alles ging in goed overleg met ons. Ik had mijn wens uitgesproken dat ik graag meer licht in de tuin wilde vanwege de nieuw aangeplante bloemenborders…
Na deze rondgang was er eerst koffie met wat lekkers. Mijn man, de kok in ons huis, had ervoor gezorgd dat precies op dat tijdstip de stroopwafelcake klaar was. Het huis geurde dan ook heerlijk naar deze cake.
Na de koffie gingen ze aan het werk. Met z’n vieren werkten ze keihard. De stapel met takken groeide gestaag. Bij dit werk houden ze in de eerste plaats rekening met hun eigen veiligheid. De ladders zekeren ze aan de boom en ze zagen en knippen met de hand.
En toen was het tijd voor de lunch. Ook hiervoor had mijn man zijn best gedaan. Een van de snoeiers sprak uit dat hij wist hoe de lunch op dit adres zou zijn en had zijn brood maar thuis gelaten…
Na de lunch beklommen ze weer de ladders en snoeiden dat het een lieve lust was. Het weer werkte fantastisch mee en de stemming was dan ook prima. Mijn taak was naast het maken van een fotoserie, om de gesnoeide stammen in stukken te zagen.
Rond een drie uur was het mooi geweest en braken ze de boel op. Nadat we ze hadden uitgezwaaid maakte ik nog enkele foto’s van de takkenbossen achter het huis. Binnen twee dagen had ik al alle takken afgevoerd.
Oorlog in Oekraïne
Wat we al langere tijd vreesden is vannacht bewaarheid geworden, Rusland is Oekraïne binnengevallen.
Door het oorlogsgeweld zijn veel mensen op de vlucht geslagen. Op de autowegen staan lange files. Ook op het vliegveld van Kiev melden zich mensen die het land willen verlaten. Het is de vraag of hun vlucht wel zal vertrekken, het luchtruim is namelijk afgesloten.
De VS zei deze week dat een oorlog zou kunnen leiden tot mogelijk vijf miljoen vluchtelingen. Bron: NOS Nieuws op 24 februari 2022.
Ik hoop van harte dat de vluchtelingen tijdig op een veilige plek arriveren.
Stormschade door Eunice
Terwijl ik aan het vlechten was met het wilgenscherm bedacht ik me dat het opnieuw beitsen van het tuinhuis geen overbodige luxe zou zijn. Als ik dat klaar zou hebben dan zou ik voorlopig klaar zijn met alle grote klussen. Wat mij betreft mocht het mooie weer wel komen, dan kon ik lekker gaan beitsen…
En toen werd ik ingehaald door de realiteit. Storm Eunice tilde het dak van het tuinhuis. Het dak kwam verticaal tussen het tuinhuis en een perenboom terecht. Op het moment dat het gebeurde stond ik boven uit het raam te kijken naar het natuurgeweld. Ik wist niet wat ik zag. We spoedden ons naar buiten. Uiteraard konden we niets doen en dan daarbij, het was ook niet veilig om buiten te zijn. Mijn man heeft nog wel snel het zeil boven de kippenren losgeknipt. De harde wind tilde het zeil op en dreigde zo de kippenren te vernielen.
De volgende dag lag ik met buikgriep op de bank. Slechter kon ik het niet treffen want er was werk aan de winkel. Alle spullen van waarde moesten uit het tuinhuis worden gehaald. En het onderstel moest worden afgedekt vanwege de verwachte regenval. Mijn man kreeg gelukkig hulp van een dorpsgenoot. Samen hebben ze een dekzeil om het onderstel gefabriceerd. Ze hadden er alleen geen punt in gemaakt en daarmee voorzag ik wel problemen. Toen op zondag veel neerslag viel hadden we het druk met het weghalen van de waterzakken. Gelukkig was ik weer zover opgeknapt dat ik daarbij kon helpen. De overvloedige regenval zorgde voor veel water op het land achter ons huis. Over deze vlakte had storm Eunice vrij spel met ons tuinhuis…
Op maandag had ik een vrije dag en was ik gelukkig hersteld van de buikgriep. Het leek me wijs om zo snel mogelijk een puntdak te creëren. Ik haalde de benodigde balken en latten in de bouwmarkt. Van een plank die ik nog had liggen maakte ik een rondje. Op die manier zou het dekzeil niet kunnen beschadigen. De verticale balk bevestigde ik aan de grond en aan alle wanden. Op die manier is tevens het onderstel stabieler geworden.
Ik denk dat de volgende fotoserie wel voor zich spreekt. Een geluk bij een ongeluk is dat het vlechtscherm vooralsnog behouden is gebleven.
Er komt een dezer dagen een professional kijken of het dak er in z’n geheel weer op te tillen is. Dat zou sowieso met groter materieel moeten gebeuren. Bij gebruik van groter materieel moeten we wachten totdat het land achter ons huis weer begaanbaar is. De verzekering dekt wel de schade, maar je hebt niets aan deze ellende. Het is er ook geen weer voor, maar ik hoef voorlopig ook niet te beitsen…
Een scherm van wilgentenen
In onze tuin staan drie knotwilgen. Deze knotwilgen hebben we een aantal jaren geleden zelf geplant als wilgentenen.
Om het jaar, rond deze tijd, knot ik deze wilgen. Dit jaar wilde ik proberen een scherm te maken van onze eigen wilgentenen. Met behulp van dit filmpje leerde hoe ik te werk moest. gaan. Ik plaatste 7 palen in de grond met een onderlinge afstand van 60 cm.
Op een mooie dag zaagde ik de wilgentenen. Ik begon heel stoer met de hand te zagen, maar dat heb ik al snel ingeruild voor mechanisch zagen.
Op de kleinste knotwilg heb ik de wilgentenen laten staan. Bloeiende wilgen zijn belangrijk voor insecten en dus voor de vogels. Om die reden wordt ook geadviseerd om niet alle knotwilgen tegelijk te snoeien, maar bijvoorbeeld om en om.
Met deze wilgentenen begon ik te vlechten. Uiteindelijk kwam ik met onze wilgentenen tot 1/3 deel van het scherm. Ik had het aantal wilgentenen geteld en zo wist ik hoeveel ik er nog bij moest halen.
De overige wilgentenen haalde ik bij camping De Wilgenhof. Gelukkig kreeg ik hulp van mijn zwager. Zo hoefde ik de zware accuzaag niet zelf te bedienen. Met 80 wilgentenen ging ik weer huiswaarts.
Thuis ging ik met veel plezier verder met het vlechtwerk.
En zie hier, het resultaat.
De bloemen in de nieuwe zonneborder staan zo beschut tegen de noordenwind.
Brilduiker
Een tijdje geleden was ik samen met Jan in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. We kozen een plekje aan de lijzijde van de hut. Heel in de verte dobberden een paar kleine eendjes. Nou ja dobberen, de meeste tijd waren ze onder water.
Het bleken brilduikers te zijn. De mannetjes hebben een donkergroene kop met een witte vlek tussen oog en snavel, ook wel de ‘bril’ genoemd. De vrouwtjes hebben deze bril niet. Opvallend kenmerk van de brilduiker is het wat puntige hoofd. De brilduiker staat op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels in de categorie ‘Gevoelig’. Met de sterke zoom van mijn bridgecamera kon ik ze binnen bereik krijgen. Het nadeel van een dergelijke camera vind ik toch wel dat de tekening en de kleuren vervagen…
De brilduiker is gebonden aan waterpartijen die zich dicht bij de kust bevinden en minder dan 10 meter diep zijn. De soort overwintert overwegend op zee, binnenwateren en baaien. Ook komt hij aan rivierdelta’s, in meren en reservoirs voor. In Nederland heeft de brilduiker zich daarnaast gevestigd op landgoederen met grote vijverpartijen en bossen. Als ik de informatie op de site van de vogelbescherming lees dan lijkt het erop dat het de brilduiker een ongewone gast is in de Jan Durkspolder.
Een brilduiker in vlucht.
Eunice raast over ons land
Storm Eunice trekt vanmiddag en vanavond over Nederland en dit kan aan de kust leiden tot (zeer) zware storm, windkracht 10 en mogelijk zelfs windkracht 11! Op grote schaal komt het tot zeer zware windstoten van meer dan 100 km/uur. Aan de kust kunnen de windstoten zelfs 130 km/uur halen en aan de noordkust zelfs 140 km/uur. Bron is de site van Weeronline.
Omdat het wordt afgeraden om nu de weg op te gaan, heb ik voor deze gelegenheid een fotoserie uit het archief gehaald.
Deze fotoserie heb ik gemaakt aan de oever van de Belterwiede op 28 oktober 2013.
Men zegt dat storm Eunice de zwaarste storm word in dertig jaar tijd. Voor de provincies Zeeland, Zuid-Holland, Noord-Holland, Friesland, Flevoland en het IJsselmeergebied en het Waddengebied geldt code rood.
En dat uitgerekend op mijn verjaardag…
Uiteindelijk was het de zwaarste storm sinds 1990. Wij hebben ook stormschade. Doordat ik plat lig vanwege een buikgriep kan ik er nu geen foto’s van laten zien.
Bij de Leijen
Een paar weken geleden gingen mijn fotomaatje en ik naar de Leijen bij De Tike.
Het pad naar de vogelkijkhut was modderig. Gelukkig waren we qua schoeisel goed voorbereid.
Halverwege het pad genoten we van het uitzicht op het zilverkleurige riet.
Het laatste deel van de wandeling gaat via een vlonder. Dat loopt net wat comfortabeler.
We hadden de hoop uitgesproken dat we misschien daar baltsende futen zouden treffen, maar helaas. Naast het mooie uitzicht was er weinig leven te bekennen.
Door het zijluik hadden we onderstaand uitzicht.
Achter het riet zwom een groepje smienten. Ze hadden het druk met elkaar. Jan dacht dat ze voorjaar in hun kop hadden. Toen het er op leek dat de smienten niet van plan waren om voorlangs te zwemmen en er verder ook niets spannends gebeurde besloten we weer terug te wandelen.
Onderweg naar de parkeerplaats maakte Jan een aantal detailfoto’s van diverse soorten mos. Die fotoserie is te zien op zijn weblog.
Terwijl Jan bezig was met het maken van bovenstaande fotoserie richtte ik mijn blik op het kunstwerk naast de parkeerplaats.
Naast het kunstwerk is een nieuwe picknicktafel geplaatst. Op een warmere dag is het daar vast goed toeven.
Ik was van plan om een apart log te maken over het kunstwerk, maar daar zie ik toch vanaf. Voor een mooie beschrijving en fotoserie verwijs ik gewoon naar het weblog van mijn fotomaatje.
Een andere kijk…
Bij alle toegangswegen naar het koloniedorp Willemsoord staat hetzelfde stalen kunstwerk. Op vrijdagochtend reed ik na de fotosessie in De Blesse het dorp binnen. Door het laagje rijp op het achterliggende grasveld kreeg ik een andere kijk op het kunstwerk. Ik zette mijn auto aan de kant om er een fotoserie van te maken.
Het kunstwerk is een gezin uit de periode van de Maatschappij van Weldadigheid. Zie voor meer informatie deze site en trailer. Het meisje en de jongen kon ik vastleggen met het wit van de rijp als achtergrond. Vader en moeder waren te groot en die plaatste ik vanuit kikkerperspectief tegen de heldere lucht.
Nachtvorst
Vannacht hadden we nachtvorst. Er lag een dun laagje rijp over de velden en een vliesje ijs op de sloten. Ik ging al op tijd met de camera op stap. Misschien was dit wel de laatste nachtvorst van dit seizoen.
Zonder verdere tekst neem ik jullie mee op deze korte wandeling. Oh ja, het transformatorhuisje staat scheef, het ligt dus niet aan de fotograaf.
De hoogstambrigade is vandaag bij ons te gast om de hoogstamfruitbomen te snoeien. De buurjongens plaatsen de nieuwe schutting. Het wordt dus hard gewerkt en het is een gezellige boel in onze tuin. Daarbij hebben we prachtig weer. Aan mij de schone taak om het een en ander op beeld vast te leggen.
Schrijven met Licht 