Spiegelen

Zo aan het einde van het jaar kijken we vaak achterom. We maken de balans op en vragen ons daarbij af wat het afgelopen jaar ons heeft gebracht. We kunnen het ook omkeren en ons afvragen wat wij hebben gebracht in het afgelopen jaar… Wanneer zijn we goed bezig geweest en waarin zijn we tekortgeschoten? Zelfreflectie en spiegelen zijn goede hulpmiddelen, maar nog beter is het om andere mensen te vragen om jou een spiegel voor te houden. Voor mij is het effectief wanneer mijn kinderen mij een spiegel voorhouden. In het kader van bovenstaand verhaal laat ik een serie laten zien waarbij het spiegelen voorop staat.

Begin december nam ik mijn fotomaatje, Jan mee naar de Deltagoot in het Waterloopbos. Op een mooie herfstdag in november had ik ook al een fotoserie van de Deltagoot gemaakt en geplaatst op mijn weblog. Zie deel 1, deel 2 en deel 3

Toen ik er samen met Jan was heb ik meer ingezoomd op de weerspiegelingen en op die manier getracht een andere fotoserie te maken dan de vorige keer.

Dit vind ik zo’n mooi gezicht, het plantje die dapper een plekje weet te veroveren tussen die enorme betonplaten.

Jan heeft een prachtige fotoserie geplaatst over dit onderwerp. Die serie is hier te zien.

In zwart/wit.

Zelfreflectie.

Dank jullie wel voor jullie bezoekjes en reacties op mijn weblog. Ik hoop dat we ook in 2020 elkaar hier weer treffen. Ik wens jullie een goed, gezond en zonnig 2020 toe!

Een vlammende zonsondergang en zonsopkomst

We kunnen momenteel genieten van de mooiste zonsondergangen en zonsopkomsten. Gisteren hadden we mijn fotomaatje, Jan en zijn vrouw, Aafje op visite. terwijl Jan, Aafje en ik gezellig bij de houtkachel zaten te kletsen, bereidde mijn eega de maaltijd. Op een bepaald moment kwam mijn eega vanuit het achterhuis in de woonkamer met de tip dat er vanuit de achtertuin een prachtige zonsondergang was te zien. Jan en ik snelden met onze fotocamera’s naar buiten en maakten een fotoserie. Dit was de kers op de taart tijdens dit gezellig samenzijn.

Vanuit de woonkamer had ik al een paar ochtenden een vlammende zonsopkomst gezien. De zonsopkomst kun je echter niet mooi vastleggen vanuit onze tuin, daarvoor is er aan de voorkant van ons huis teveel bebouwing. Op het moment dat je de mooiste kleuren ziet en je stapt dan nog in de auto om een fotoserie te maken in het open veld dan ben je te laat. Vanochtend was ik zo wijs om te zorgen dat ik op het juiste moment in het open veld stond.

Klik op de foto voor groot formaat.

Op een bepaald moment begonnen ook de tegenoverliggende wolken mooi te kleuren.

360 graden uitzicht over Zutphen

Eind november was ik samen met mijn zus en nicht op bezoek bij onze nicht in Zutphen.  De beide nichtjes zijn ook zussen van elkaar. De nicht die in Zutphen woont heeft een aantal jaren geleden de drukke Randstad verruild voor het rustigere oosten . Samen met haar man woont ze daar met veel plezier. Onlangs heeft ze haar diploma stadsgids van Zutphen gehaald en dat kwam ook deze keer goed van pas. We maakten een prachtige wandeling door de stad en we kregen van onze privé-gids interessante informatie over Zutphen.

Na de wandeling door een deel van de stad trakteerde ze ons op een heerlijke lunch in het Wijnhuis. Na de lunch stond er een gids op ons te wachten voor een rondleiding en om ons alles te vertellen over het Wijnhuis en de Wijnhuistoren.

We beklommen de toren. Eenmaal boven hadden we vanaf de omloop mooi een 360 graden uitzicht over Zutphen. We hebben alle vier min of meer last van hoogtevrees, een nicht zag er zelfs vanaf om de toren te beklimmen. Toen ik boven stond en naar beneden keek moest ik wel even slikken. Het werkt voor mij dan het beste om in de verte te blijven kijken.

Dit is het uitzicht naar het noordoosten.

Vanaf dit punt keken we naar het oosten. In de verte stroomt de Berkel.

Hier keken we naar het westen en wel op de IJssel. Een trein passeerde net de spoorbrug over de IJssel.

We hadden geluk. In het noorden was er een regenboog te zien.

Het was een geslaagde en gezellige dag. Ik spreek de beide nichten niet zo vaak maar toch voelde het meteen vertrouwd. Wellicht dat het komt doordat we genetisch nogal dichtbij elkaar liggen. Onze vaders waren broers en onze moeders waren zussen.

De foto’s zijn gemaakt met de Nikon Coolpix B700.

Een hut

Tijdens  mijn fotosessie over de loop van de Wheer en de Reune stuitte ik op een hut.

De hut staat in een boomsingel en vanuit de hut heb je een weids uitzicht over de landerijen.

De hut is mooi gebouwd en ziet er degelijk uit. Ik vind het prachtig om te zien dat er nog dergelijke hutten gebouwd worden door buitenspelende kinderen.

In de zomer zal de hut wellicht aan het oog ontrokken worden door het struweel, nu is het een opvallend object in het landschap. De hut is vernuftig gecamoufleerd.

Nadat ik op de deur had geklopt kwam ik tot de conclusie dat er niemand thuis was. Ik ben niet naar binnen gegaan, want het is immers een hut van iemand anders.

Wachten op de dageraad

Vandaag was ik vroeg uit de veren om te beginnen aan een volgende noodzakelijke klus. Deze klus is buiten. Ik ben sowieso niet zo van de donkere dagen, maar als ik ook nog moet wachten totdat het licht wordt voordat ik aan de klus kan beginnen dan vind ik dat extra vervelend. De kortste dag is dit jaar op 22 december, maar we moeten nog tot 4 januari wachten totdat de zon ‘s ochtends weer eerder opkomt. Op deze site is dat mooi te zien.

In afwachting van de dageraad keek ik door het raam naar buiten. De lucht kleurde bij de opkomende zon prachtig rood. Ik ben snel in de auto gestapt en naar het Jodenveentje gereden. Daar maakte ik deze foto.  Zie Google Maps.

Het land van de Reune en de Wheer

Wij wonen sinds 1993 aan de Reune. De Reune vormt hier de grens tussen Overijssel en Friesland. De meesten van jullie zullen het inmiddels wel weten, maar wij wonen in Overijssel en kijken uit op Friesland.

Ik had mij al vaker afgevraagd hoe het komt dat de afwateringssloot die door het naastgelegen dorp, Marijenkampen loopt ook de Reune wordt genoemd. Het is zelfs zo dat het buurthuis in Marijenkampen de naam ‘t Reunedal heeft. Toen ik daarover op internet ging lezen kwamen er meer vragen dan antwoorden. Ik kwam er namelijk achter dat er ook nog een derde Reune is. Deze Reune loopt o.a. door buurtschap Thij en de Basse. Zie Google Maps . Op Google Maps zag ik dat alle Reunes uitkomen in het kanaal Steenwijk – Ossenzijl.

Uiteindelijk kwam ik terecht op de website van Bert Meijerink en daar vond ik het verrassende antwoord. Het watertje wat door Marijenkampen loopt is namelijk niet de Reune maar de Wheer (ook wel Woldwere, of Where genoemd). Het lijkt erop dat het buurthuis ten onrecht de naam ‘t Reunedal heeft gekregen. De Wheer loopt vanaf de Eese, via De Pol, via Marijenkampen, via het Dennebos, onder de Paasloregel door, langs zwembad ‘t Tolhekke, via Westenwold en eindigt in kanaal Steenwijk – Ossenzijl. Met behulp van markeringen op Google Maps en diverse foto’s neem ik jullie mee in de loop van de Wheer. De foto’s zijn op verschillende dagen genomen.

Ik ben gestart bij het Jodenveentje. Aan de kant waar ik stond te fotograferen stroomt het water van de Wheer het vennetje binnen en aan de overkant vervolgt de Wheer zijn loop richting de Steenwijkerweg. Jodenveentje op Google Maps.

Het vennetje is gelegen in buurtschap De Pol. Nabij dit vennetje (waar nu camping ‘t Veentje is) woonde de Joodse familie de Graaf, vandaar dat in de volksmond dit vennetje ‘t Jodenveentje wordt genoemd.

Vanaf De Pol gaan we naar buurtschap Marijenkampen. Ik stond op dit punt terwijl ik onderstaande foto maakte. De Wheer stroomt hier naar mij toe. Aan mijn linkerhand ligt de ijsbaan en daarnaast staat buurthuis ‘t Reunedal.

De Wheer doorkruist het kleine buurtschap Marijenkampen en gaat verder langs Dennebos, Oldemarktseweg en onder de Boslaan door naar….

…. Paasloregel.  Op dit punt komt de Wheer uit op een andere afwateringssloot.

En dat is dus de sloot die begint bij de Steenwijkerweg en is de sloot die langs ons huis loopt! Onderstaande foto is op dit punt genomen.

Vanaf dit punt is de Wheer ook beduidend breder en stroomt het water sneller. We volgen de Wheer langs de schapen en komen uit bij de Oldemarktseweg. Ik parkeerde mijn auto bij zwembad ‘t Tolhekke en wandelde vlak voor zonsondergang een klein stukje langs de Wheer.

Vanaf zwembad ‘t Tolhekke reed ik met de auto via de Hooiweg naar het volgende punt. De Wheer stroomt hier onder Westenwold door naar zuidwestelijke richting.

Vanaf Westenwold reed ik naar het kanaal Steenwijk – Ossenzijl. Ik had mijn doel bijna bereikt. Ik parkeerde hier de auto en ging te voet verder langs het kanaal richting Steenwijk.

Na een wandeling van een halve kilometer kwam ik aan bij de monding van de Wheer. Tot zover had ik mijn missie volbracht…

Maar hoe zit het nu met die verschillende sloten die allemaal de Reune worden genoemd. Bert Meijerink  geeft daarover duidelijkheid op zijn site. In Steenwijkerwold en in Marijenkampen werd vroeger elk beekje de Reune genoemd. En zo zal dat wellicht ook geweest zijn in ons dorp. Wat mij betreft blijven we de sloot naast ons huis dan ook gewoon de Reune noemen.

De Reune als provinciegrens

Naast ons huis loopt een sloot en die sloot noemen we de Reune. Deze sloot is een zogenaamde afwateringssloot en is gegraven tijdens de ruilverkaveling eind jaren zestig, begin jaren zeventig. De Reune begint aan de Steenwijkerweg en eindigt in het kanaal Steenwijk – Ossenzijl.

De Reune vormt over een traject van 2,5 km de grens tussen Overijssel en Friesland.  Het bepalen van deze grens is niet overal even handig geweest. Doordat de provinciegrens dwars door de landerijen gaat ligt een deel van de bewoning van ons dorp op Fries grondgebied. Sterker nog, bij onderstaande foto is te zien dat de Reune en dus de grens dwars door het boerenerf loopt. Op Google Maps kun je mooi zien dat het voorhuis van deze boerderijen in Overijssel liggen en de stallen in Friesland.

Ik vroeg mij af hoe dat in de praktijk zou zijn en ging op onderzoek uit. Daarvoor belde ik aan bij één van de boerderijen en vroeg ik aan de eigenaar hoe dat zit met die provinciegrens. Hij vertelde mij dat ze inderdaad aangewezen zijn op twee provincies. Ze betalen bijvoorbeeld onroerende zaakbelasting voor een deel aan gemeente Westellingwerf en een deel aan gemeente Steenwijkerland. Ook wat betreft het aanvragen van vergunningen zijn ze aangewezen op twee gemeentes. Nu kan het zo zijn dat het boerenbedrijf eerst alleen in Overijssel lag en dat ze voor uitbreiding land in Westellingwerf moesten kopen. Dat laatste ben ik vergeten te vragen.

Als je op Google Maps de grens tussen Friesland en Overijssel volgt dan kom je tot de conclusie dat de grens wel een grillige loop heeft. Tussen Schoterzijl en Et Wiede wordt over een lang traject de provinciegrens bepaald door het riviertje de Lende. Bij Et Wiede scheiden de Lende en de provinciegrens van elkaar. Naar mijn idee was het handiger geweest als ze de Lende consequent hadden aangehouden voor het bepalen van de grens.

Of wellicht was het nog beter geweest om het riviertje De Tsjonger (of Kuunder) te hanteren als provinciegrens. De Tsjonger vormt namelijk de taalgrens tussen het Fries sprekende gebied en het gebied waar met Stellingswerfs spreekt.  Het Stellingswerfs is het Saksisch dialect wat zowel in de Stellingwerven als ook in Noordwest Overijssel wordt gesproken. De Friezen die aan de noordkant van De Tsjonger wonen beschouwen de inwoners van de de Stellingwerven niet als Friezen. Terwijl ik met dit logje bezig was en daarvoor informatie zocht op internet kwam ik o.a. op  deze site terecht. Deze interessante site gaat over de geschiedenis van de Stellingwerven en Noordwest Overijssel.

Maar nu weer terug naar onze Reune. Op deze plaats is de Reune beduidend breder. Waarom dat zo is daar kom ik de volgende keer op terug. Op internet ontdekte ik namelijk nog veel meer interessant nieuws over de Reune.

En hier zijn we weer aangekomen bij de schapen op het licht berijpte weiland. De provinciegrens buigt bij de bomenrij aan de horizon af naar noord-noordwestelijke richting. Zie Google Maps. De Reune loopt verder in zuidwestelijke richting.

Wordt vervolgd. 

Schapen op de oever van de Reune

Op een mooie wintermorgen maakte ik een fotoserie van schapen in een licht berijpt weiland.

Deze schapen stonden achter een draadje op de oever van de Reune.

 

Toen ik daar zo stond te fotograferen aan de oever van de Reune vroeg ik mij af hoe het kwam dat de Reune hier zo breed was ten opzichte van het onooglijke slootje naast ons huis, slechts een paar kilometer verderop.

Ik ging op zoek. Al zoekende kwam ik achter steeds meer informatie, maar daarover vertel ik de volgende keer.

Zonneharp

De afgelopen week ben ik wat minder op het weblog geweest vanwege enkele doe-het-zelfklussen binnenshuis. De zelfgemaakte tv-meubel is klaar en ook zijn er twee wanden voorzien van een nieuw kleurtje. Ik had nog wat steigerhout over en daarom besloot ik ook nog twee bijzettafeltjes te maken. Maar voordat ik daar vandaag mee aan de gang ging heb ik vanochtend eerst een fotokuier gemaakt. Beweging krijg ik door mijn baan en de werkzaamheden thuis voldoende, maar een portie buitenlucht op z’n tijd is ook niet verkeerd. In de omgeving van buurtschap Thij zag ik deze zonneharp.

 

 

 

Morgen neem ik een rustdag en dan hoop ik ook weer bij jullie langs te komen.