Het kammen van het riet

March 31, 2020March 31, 2020 / Jetskefotografie / 5 Comments

Klaas Jan was bezig met het kammen van het riet. Hoe dat in zijn werk gaat dat beschrijf ik hieronder.

De rietmaaier annex bindmachine maait alles af. Dus behalve het riet maait de machine ook takjes, haagwinde, lisdodde etc. Dat is ook bedoeling, want als de rietsnijder dat niet zou doen dan staat er over een aantal jaren geen riet meer. De rietmaaier/binder knoopt een touwtje om de bosjes en legt ze op de grond. Als er een perceel gemaaid is zet de rietsnijder de bosjes rechtop tegen elkaar. Op die manier kunnen de bosjes alvast een beetje drogen.

Vervolgens wordt het afval uit het riet gekamd. De rietsnijder pakt twee bossen tegelijk vast en snijdt de touwtjes met een snit door. Hij legt ze dan op de kammachine. De kammachine bestaat uit een ronddraaiende band met grote kammen. Dit ronddraaien gebeurt met grote kracht. Je moet de bosjes goed vasthouden want anders wordt alles uit de handen getrokken.

En dit alles gebeurt geconcentreerd en nauwgezet. Op dit filmpje is te zien hoe het rietkammen in zijn werk gaat.

Het uitgekamde riet wordt in een bak gelegd. Als de bak vol is komt er een touw omheen en is er weer een dikke bos riet klaar. In een volgend logje laat ik foto’s zien waarbij Klaas Jan een dikke bos riet wegbrengt.

Wordt vervolgd.

Rhena in het rietland

March 30, 2020March 30, 2020 / Jetskefotografie / 6 Comments

Na het praatje met Sander wandelde ik richting Klaas Jan. Halverwege werd ik verwelkomd door Rhena.

Aanvankelijk kwam ze mij blaffend tegemoet, maar toen ik haar naam riep was het goed.

Nadat we elkaar persoonlijk hadden begroet wees Rhena mij, al zwaaiend met de staart, de weg naar Klaas Jan.

Terwijl ik op grote afstand een paar woorden wisselde met Klaas Jan zag Rhena dat het goed was. Ze legde zich te ruste in een hoop ruigte. Ruigte is afval wat uit het riet is gekamd.

Klaas Jan vertelde dat Rhena dit jaar wat luier is dan de jaren ervoor. Tsja Rhena wordt natuurlijk ook een jaartje ouder.

Ik liet Rhena verder met rust en liep naar Klaas Jan. Klaas Jan was bezig met het kammen van de bosjes riet.

Wordt vervolgd.

In het rietland

March 29, 2020March 29, 2020 / Jetskefotografie / 7 Comments

Op de prachtige lentedag waarop ik de bijen en de blauwe druifjes had vastgelegd reed ik ‘s middags naar het rietland van Klaas Jan. Dit rietland is gelegen tussen de buurtschappen Nederland en Kalenberg in natuurreservaat De Weerribben. Toen ik daar aankwam was Klaas Jan in geen velden of wegen te bekennen. Zijn auto stond er wel dus hij moest er wel zijn.

Na een mooie wandeling in het zonnetje, onderwijl genietend van de prachtige natuur, zag ik in de verte de keet van Klaas Jan.

In de buurt van de keet was Sander bezig met het snijden van het riet met behulp van een snit.

Vroeger sneed men alle riet met het snit. Nu worden alleen nog de hoekjes met het snit gesneden waar de rietmachine niet kan komen, zoals hier langs het slootje. Het snijden met snit gaat op de volgende manier. De rietsnijder harkt met het snit de rietstengels naar zich toe. Vervolgens pakt hij die stengels in zijn linkerhand om ze daarna door te snijden met het vlijmscherpe snit. Als zijn hand vol is legt hij het riet op een hoopje vlak achter hem. Ik vertelde aan Sander dat ik vroeger vaak met mijn vader mee ging naar het rietland en dat ik dit werk dan ook deed.

Op mijn vraag hoe Sander in het rietland verzeild was geraakt, vertelde Sander zijn verhaal. Hij zag een rietdekker aan het werk en vroeg zich toen af waar het riet vandaan kwam. Zijn interesse was gewekt. Op een dag fietste hij van school naar huis en toen zag hij ter hoogte van Muggenbeet een rietsnijder bezig met het snijden van het riet. Hij stapte naar die rietsnijder toe en vroeg of hij wel een keer mocht helpen. Dat vond die rietsnijder goed. Die rietsnijder was mijn zwager, Klaas. Toen mijn zwager besloot te stoppen met het snijden van het riet vroeg Sander aan Klaas Jan of hij hem dan mocht helpen. En zo is Sander regelmatig aan de zijde van Klaas Jan te vinden.

Ook in de rietteelt deed de mechanisatie zijn intrede. Na het snit kwam de rietmaaier (links) en vervolgens de zelfbinder (rechts). Het meeste riet wordt gemaaid met de zelfbinder. De lichtere rietmaaiers worden ingezet op stukken die te zwaar zijn voor de zelfbinder. Het woord ‘zelfbinder’ suggereert dat het allemaal vanzelf gaat. Niets is minder waar, riet snijden is arbeidsintensief en zwaar werk. Jan heeft het gehele proces ooit mooi vastgelegd in een film, waarvan hier de trailer is te zien.

Vanaf de plaats waar Sander aan het werk was vervolgde ik mijn weg richting Klaas Jan. Tussendoor genoot ik van het uitzicht. Deze rietstengel stond te ver uit de oever en was ontsnapt aan de rietsnijders.

Wordt vervolgd.

Bijen en blauwe druifjes

March 25, 2020March 25, 2020 / Jetskefotografie / 9 Comments

In onze tuin hebben we naast het terras een verhoogde border. In deze tijd van het jaar bloeien daar de blauwe druifjes. Terwijl ik daar heerlijk in het zonnetje lekker zat ‘af te schalen’ (in ziekenhuis zijn we aan het opschalen) zag ik dat de blauwe druifjes druk werden bezocht door de bijen. Ik haalde mijn camera met het macro-objectief op en ging er eens lekker voor zitten. Een bij streek neer op, de door de zon verwarmde, muurtje. Op de computer zag ik dat het arme beestje onder de mijten zat.

De bijen gingen nauwgezet ieder bloemetje bij langs om nectar te verzamelen. Ik koos deze keer voor een iets grotere scherpte/diepte en een korte sluitertijd. Ik wilde namelijk de bijen al vliegend vastleggen en dat lukt beter met de bovengenoemde instellingen. In de serie na onderstaande foto laat ik de bijen in vlucht zien.

Het was vandaag bij uitstek een prachtige dag om samen met mijn fotomaatje eropuit te gaan, bijvoorbeeld naar het rietland van Klaas Jan. Maar helaas zit dat er vanwege Covid-19 niet in. Gezamenlijke fotokuiers zijn op dit moment niet verantwoord. Omdat ik door mijn werk in de zorg veelal niet meer dan 50 cm verwijderd ben van mijn patiënten is de kans op besmetting groter. Ook al heb ik zelf nog geen ziekteverschijnselen ik kan het virus al wel bij mij dragen. Ik moet er dan ook niet aandenken dat Jan met zijn MS door mij besmet zou raken…

Jan heeft op zijn weblog treffend en mooi omschreven hoe onze gezamenlijke fotokuiers tot stand is gekomen en hoe de fotokuiers zijn uitgegroeid tot een mooie vriendschap. Deze vriendschap is er niet alleen tussen Jan en mij, ook met Aafje is er een warme vriendschap ontstaan. Met enige regelmaat praten we dan ook met z’n drieën gezellig bij.

En inderdaad… de liefde voor de macro-fotografie heb ik van Jan geleerd. Toen ik dat ontdekte ging er een wereld voor mij open.

Kikkerdril

March 22, 2020March 22, 2020 / Jetskefotografie / 13 Comments

Zoals ik in een eerdere post al schreef, de natuur laat zich niet tegenhouden. Niet door oorlogen, niet door ziekte, niet door sterven en niet door een Corona-crisis.

In onze vijver liggen sinds gisteren drie hoopjes kikkerdril. Te schitteren in het lentezonnetje.

Vandaag heb ik het vijvernet opgetild en er enkele foto’s van gemaakt.

Fijn idee hé dat de natuur toch gewoon z’n gang gaat en zich niet laat leiden door angst….

Op kraambezoek bij de lammetjes

March 18, 2020March 18, 2020 / Jetskefotografie / 10 Comments

Nederland is in de ban van Covid-19. Dagelijks worden er nieuwe maatregelen genomen om grootschalige verspreiding tegen te gaan. Of dat gaat lukken is afwachten. Op mijn werk, in de zorg heb ik er volop mee te maken. We moeten in ons ziekenhuis alle zeilen bijzetten om het logistiek voor elkaar te krijgen en te houden. De reis naar het werk is al vreemd, op de weg is het enorm rustig. Omdat bijna alle polikliniek-bezoeken zijn geannuleerd is er volop ruimte op de parkeerplaats. Bij de ingang zitten ‘poortwachters’ die iedere bezoeker bevragen en zonodig temperaturen. Ook de gangen van het ziekenhuis zijn leeg. Ik moet extra dagen werken en de werkdagen zijn regelmatig langer dan de gebruikelijke 8 uren. Dat het werken in de zorg gewaardeerd wordt dat is hartverwarmend. Toen ik gisteravond een app kreeg van onze zoon met een filmpje met klappende studenten op zijn campus kreeg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Een ander mooi voorbeeld daarvan is dit filmpje. Verder luiden vanavond zoveel mogelijk kerken in Nederland hun klokken. Dit als teken van troost en hoop in tijden van crisis.

Naast de perikelen rond de uitbraak van Covid-19 gaat het leven ook gewoon door… Zo werden er vorige week bij mijn nichtje en haar gezin vier lammetjes geboren. Ik ben vorige week maar even op kraambezoek geweest in de schapenstal.

Deze twee broertjes werden bijgevoerd, omdat de moeder een uierontsteking had.

Omdat de heer des huizes op dat moment druk was in het riet was voor mijn nichtje de schone taak weggelegd om de lammetjes de fles te geven.

Twee lammetjes die de de avond daarvoor waren geboren moesten in de gaten worden gehouden of ze wel goed dronken bij hun moeder. Zonodig werden ze een handje geholpen.

Tijdens het voeden van de lammetjes keek de jongste telg van het gezin vanuit de buggy toe.

Wat een schatje.

Na het voeden en de fotosessie bij de lammetjes maakte ik nog een kleine wandeling. Ze is de jongste van mijn drie oogappeltjes. Ze is een heel lief en gemakkelijk meisje. Ze vond die ‘zwaaiende’ narcissen veel leuker dan mijn camera.

Een regenboog en Covid-19

March 15, 2020March 15, 2020 / Jetskefotografie / 14 Comments

Via de dijk langs het Zwarte Water kwamen we uit op het industrieterrein in Genemuiden. Een groot industrieterrein waar we aanvankelijk verdwaalden. Genemuiden is bekend om zijn tapijtindustrie en om de productie van kunstgras. Na een omzwerving over het grote industrieterrein kwamen we uiteindelijk uit in het haventje van Genemuiden.

Genemuiden staat ook bekend om de vele kerken en behoort dan ook tot de zogenaamde Biblebelt.

Afgelopen woensdag was het Biddag voor Gewas en Arbeid. De zorgen om Covid-19 klonken van diverse kansels. En dat dit verschillende manieren werd vormgegeven daarvan getuige onderstaande voorbeelden. In de Hersteld Hervormde gemeente (een streng-orthodoxe gemeente) in Genemuiden riep dominee De Groot zijn gemeente op om van de biddag ook een boetedag te maken. ‘Vanwege onze zond’en schuld’, zo donderde hij van de preekstoel…

Dominee en radiopresentator Elsbeth Gruteke uit Zeewolde moet niets weten van het idee van een God die mensen met ziektes om de oren slaat. ‘Ik geloof in een God van liefde’, licht ze toe. In haar biddagpreek staat zij deze woensdagavond stil bij de oproep van Jezus om je geen zorgen te maken. ‘God zorgt voor ons, ook als er een coronavirus over de wereld gaat. Zo mogen wij er in staan, met de vrede van God. Niet als opgejaagde, angstige mensen.’ Bron is deze site.

Vanwege Covid-19 hebben de kerken in Genemuiden ook maatregelen genomen. Die maatregelen lopen nogal uiteen zo las ik op deze site. Een aantal kerken laat de bijeenkomsten vervallen. Bij een aantal kerken is de dienst zonder samenkomst te beluisteren via internet. Een aantal streng-orthodoxe kerken houdt echter wel samenkomsten maar zorgen ervoor dat er niet meer dan 100 personen verenigd zijn. Ik vind dit persoonlijk geen verstandig besluit. Covid-19 houdt echt geen rekening met de grens van 100 personen.

Persoonlijk geloof ik in een God van liefde en niet in een God die ons met ziektes en dood om de oren slaat. Geloof is geen garantie dat je in het leven niets overkomt. Zeker niet. Maar als je in het leven verschrikkelijke dingen overkomen kun je dit beter dragen mét God dan zonder. Je krijgt kracht naar kruis. Op die manier ben ik opgevoed en daar ben ik dankbaar voor.

Vanwege Covid-19 hebben wij vandaag en de komende zondagen geen kerkdiensten. Ook als de kerkenraad dit besluit niet had genomen dan was ik niet naar de kerkdiensten toegegaan. Als werker in de zorg neem ik mijn verantwoordelijkheid.

In ons ziekenhuis worden verregaande maatregelen genomen om voorbereid te zijn op een grote uitbraak. Ik mag zo op mijn vrije zondag naar het ziekenhuis komen voor een briefing. Ik laat me niet leiden door angst, want dan wordt het lijden. Ik wacht af wat er aan de overkant is en hoeveel tol we moeten betalen…

Elsbeth Gruteke citeerde deze bijbeltekst: ‘Kan iemand door zich zorgen te maken maar één el aan zijn levensduur toevoegen?’ Dat is de uitspraak die met ons meegaat. Ook als de corona nog dichterbij gaat komen.

Reeën aan het Zwarte Water

March 12, 2020March 12, 2020 / Jetskefotografie / 3 Comments

Terwijl mijn zus en ik over de dijk langs het Zwarte Water van Hasselt naar Genemuiden reden zag ik in het weiland een grote groep reeën staan. Op mijn verzoek parkeerde mijn zus de auto.

Later zag ik op de computer dat de groep uit 13 reeën bestond.

Met de Nikon bridgecamera zoomde ik in op drie reeën. Wij stonden in de straffe wind bovenwinds. Terwijl wij foto’s maakten gingen de reeën rustig door met grazen.

Totdat de reebok plotseling zijn kop optilde en wellicht in de gaten had dat er toeschouwers waren.

Hij zag er waarschijnlijk geen kwaad in, want hij liep in alle rust weg om een eindje verderop verder te gaan grazen.

De twee reegeiten bleven nog wat langer staan kijken of het wel echt vertrouwd was.

Wordt vervolgd.

Levenslang…

March 11, 2020March 12, 2020 / Jetskefotografie / 12 Comments

Het is vandaag 50 jaar geleden dat onze ‘grote’ broer, Jan verongelukte tijdens het spelen in het zand. Net als vandaag was het toen ook Biddag voor Gewas en Arbeid. Het is een gebeurtenis die we levenslang met ons meedragen…

Van de ene op het andere moment was ons gezin ontwricht. Wat het voor mijn ouders heeft betekend dat is hier niet in een paar woorden te beschrijven. Mijn zus toen 8 jaar en ik als 6-jarig meisje moesten verder zonder onze lieve grote broer.

Het leven ging door, de zon kwam op en de zon ging weer onder. We gingen ‘gewoon’ door met eten en drinken, met slapen, met opstaan, met spelen en met naar school gaan. Op onderstaande foto sta ik als 6-jarig meisje te wachten op de juffrouw, die mij iedere dag achterop de fiets meenam naar de kleuterschool.

Een jaar later was er grote vreugde, ons zusje werd geboren. Nog altijd heb ik respect voor onze ouders, ze zijn niet bij de pakken gaan neerzitten. Ze hebben ons in liefde opgevoed. Er was ruimte voor verdriet, maar ook zeker voor vreugde en humor. Ze hebben uiteraard geworsteld met hun geloof maar raakten hun geloof niet kwijt. Ze kregen kracht naar kruis, Hij droogde hun tranen…

Een regenboog boven het Zwarte Water

March 10, 2020March 10, 2020 / Jetskefotografie / 6 Comments

Mijn zus en ik vervolgden onze rit over de dijk langs het Zwarte Water. We maakten een stop bij een volgend fotogeniek plekje. Een houten hek in een decor van riet stond in het hoge water. De dreigende lucht erboven maakte het plaatje compleet.

De dreigende lucht kwam snel dichterbij. Het hek kreeg nog net een streepje zonlicht mee.

En toen ontstond er voor ons oog een prachtige regenboog.

Een regenboog vind ik iedere keer weer zo bijzonder en als dat ook nog eens in een dergelijk decor is dan ervaar ik dat als een groot feest.

Een boog in de wolken als teken van trouw, staat boven mijn leven, zegt: ‘Ik ben bij jou! In tijden van vreugde, maar ook van verdriet, ben ik bij U veilig, U die mij ziet. Tijdens het schrijven van dit log klonk dit lied door de kamer. Het is een van mijn lievelingsliederen.