Kemphaan, kleine plevier en kluut

Vandaag gaan we verder in natuurgebied Delta Schuitenbeek. Fietsend over de oude Zuiderzeedijk zie je aan de noordkant het Nuldernauw. Aan de zuidkant liggen een aantal vennen met eilandjes.

In die vennen waren een aantal interessant soorten aan het foerageren. In de eerste serie zie je de kleine plevier, de kemphaan en een witte kwikstaart. Volgens mij stond er ook een juveniele kleine plevier tussen.

Ook een paar kluten leken daar hun stekje gevonden te hebben. Ik ben er drie keer geweest en heb ze ook drie keer gezien.

Wordt vervolgd.

Delta Schuitenbeek

Tijdens onze vakantie maakten we een fietstocht vanaf de camping, via Strand Nulde naar Bunschoten-Spakenburg. Het traject tussen Strand Nulde en Bunschoten-Spakenburg voert over een fietspad over de oude Zuiderzeedijk langs het water. Tijdens het eerste stuk moet je het geraas van het verkeer op de A28 even voor lief nemen.

We fietsten door natuurgebied Delta Schuitenbeek. In het gebied zijn er verschillende eilandjes te vinden. Het is daar een el dorado voor vogels.

Tijdens die fietstocht waren we met z’n vieren. Ik had voor de zekerheid mijn handzame bridgecamera in de fietstas gestopt. Ik kon het echter niet maken om iedere keer te stoppen en te fotograferen. Om die reden ben ik de volgende dag vroeg in de ochtend daar weer heen gegaan en op dezelfde dag aan het eind van de middag nog een keer.

Op die manier was ik niemand tot last en kon ik mooi mijn eigen gang gaan.

In de namiddag was er een grote groep kieviten aanwezig. Mogelijk waren ze op doorreis en brachten ze daar de nacht door. Toen ik er ‘s morgens vroeg kwam waren ze verdwenen.

Naderhand zag ik op internet dat het tv-programma Binnenstebuiten een uitzending had gemaakt over dit gebied.

Wordt vervolgd.

Kijkhut bij de Sint-Ludgeruskerk

Een tijdje geleden was ik getipt over een kijkhut bij de Sint-Ludgeruskerk. Omdat ik nu toch in ‘de buurt’ op vakantie was besloot ik daar heen te gaan. De Sint-Ludgeruskerk bleek niet meer te zijn dan een fundament. Ik maakte eerst een rondje om de verdwenen kerk. Op deze site kun je er alles over lezen.

Daarna liep ik door naar de kijkhut. Vanuit de verte zag ik al dat het geen grote kijkhut was en dat er al een aantal vensters waren bezet. Totaal heeft de kijkhut 6 vensters, 4 naar voren gericht en 2 opzij. Van de 4 naar voren gericht vensters zijn er 2 op manshoogte en 2 op kinderhoogte. De twee mooiste waren reeds bezet door fotografen, die daar bijna dagelijks zijn…

Ik vroeg aan een van de fotografen of ik door ‘zijn’ kijkgat een overzichtsfoto mocht maken. Hij ga mij toestemming met de restrictie dat ik direct aan de kant moest gaan als er een interessant onderwerp voorbij kwam. Tsja, zo kun je ook met gasten omgaan. Wat me verder tegen de borst stuitte was de manier waarop hij sprak over een objectief van 12.000 euro. Hij vond dat een normale uitgave voor een hobby.

In het Veluwemeer liepen foerageerden o.a. flamingo’s, zwanen en zilverreigers. Omdat ik geen objectief van 12.000 euro heb zaten ze voor mijn apparatuur te ver weg.

Gelukkig verliet de bewuste fotograaf de kijkhut. De man die achterbleef was heel vriendelijk. Hij was bereid om alles met andere bezoekers te delen. Er was in tussentijd een moeder met zoontje gearriveerd. Het zoontje had een camera te leen gekregen. Hij kon mooi door het onderste kijkgat fotograferen. De fotograaf wees ons op een groepje dodaars met jongen.

Even later scharrelde in het slik voor de kijkhut een juveniele blauwborst. Deze waarneming hadden we ook te danken aan die vriendelijke man. Door de kleur van de slik is het geen topfoto geworden, maar ik heb nog niet eerder een juveniele blauwborst gefotografeerd.

Er kwam nog een paar keer een ijsvogel langs flitsen, maar helaas ging de ijsvogel niet voor de kijkhut vissen zoals hij een dag eerder wel had gedaan. Na een tijdje hield ik het voor gezien. Ik keek nog een keertje achterom naar de koeien en de kijkhut. Met de auto reed ik binnendoor via Doornspijk, Nunspeet en Harderwijk weer naar de camping nabij Putten.

Weidebeekjuffer

Op 29 mei plaatste Pedro een bericht op zijn weblog met foto’s van de weidebeekjuffer. Die fotoserie was gemaakt aan de Hopweg in het Kuinderbos. Ik vroeg Pedro naar de exacte locatie en besloot daar eens een kijkje te gaan nemen. De Hopweg is namelijk voor mij niet ver rijden. Voorgaande jaren ben ik voor de weidebeekjuffer altijd ver weg geweest. Vorig jaar fotografeerde ik ze in Nationaal Park Drentsche Aa. Die fotoseries zijn hier en hier te zien. De hele zomer heb ik niet meer aan de weidebeekjuffer aan de Hopweg gedacht totdat het mij de afgelopen week ineens te binnen schoot. Ik was bang dat ik te laat zou zijn en zocht op internet naar de vliegtijd van de weidebeekjuffer. Gelukkig vliegen ze ook nog in augustus.

Het stroompje aan de Hopweg had ik snel gevonden. De juffers die daar rondvlogen weigerden om te gaan zitten…

Terwijl die weidebeekjuffers ronddartelden boven het stroompje kwam ik er eentje aangevlogen die wilde poseren. Als ik deze juffers vergelijk met die van vorig jaar juli dan zien de juffers er in augustus wel wat bleker uit.

Via een grote buis gaat het water onder de weg door naar de andere kant van de Hopweg. Ook daar vlogen enkele weidebeekjuffers.

Ik heb alleen mannetjes gezien en helaas geen vrouwtjes.

‘s Avonds aan het Nuldernauw

In de loop van een vakantiedag besloot ik om een zonsondergang te fotograferen bij strand Horst. Echter in de loop van de middag trok de lucht steeds verder dicht. Ik vroeg me ernstig af of het wel een mooie zonsondergang zou worden. Toch ben ik wel gegaan. Ik had er geen spijt van want het was er heerlijk toeven aan het Nuldernauw.

Tijdens de dagen met tropische temperaturen is het druk aan strand Horst en strand Nulde. Dat hadden we al een keer gezien toen we er overdag langs fietsten. Maar ook op de avond is er nog volop vertier aan, in en op het water.

Nadat ik een tijdje bij strand Horst op het strand had gezeten ben ik doorgefietst naar strand Nulde. Ook daar heb ik een tijdje aan het water gezeten. De zon zakte onzichtbaar verder. Ik had niet de illusie dat het spectaculairder zou worden dan dit. Ik besloot terug te fietsen naar de camping.

Ik was al bijna bij de camping toen ik achterom keek en toen zag ik dit. Toch te vroeg weggegaan bij het Nuldernauw. Tsja, weet dat maar eens van tevoren…

De Ermelosche heide

Een van de fietstochten tijdens de vakantie voerde ons naar de Ermelosche heide. Het was midden op een onbewolkte zeer warme dag. Het licht was keihard en foto’s nemen op dat moment was geen optie. Daarom besloot ik om ‘s avonds opnieuw naar de heide te gaan…

Vanaf de parkeerplaats wandelde ik de heide op. De zon stond nog hoog dus ik zou nog wel wat geduld moeten hebben. Het was er gezellig druk op de heide. Meerdere mensen maakten een wandeling over de heide. Ook joggers en mountainbikers waren volop bezig met het bedrijven van hun sport.

In deze tijd van het jaar is de heide op z’n mooist. Toch is goed te zien dat de heide te kampen heeft met de enorme droogte. Vooral de stukken die volop in de zon staan zijn al bruin geworden. Vanwege de aanhoudende droogte zullen veel jonge heideplanten afsterven, vrezen natuurbeheerders. Vanwege hun nog kleine wortels zijn de jonge plantjes, die eind vorig jaar of dit jaar zijn ontkiemd, extra kwetsbaar.

Omroep Gelderland schrijft over een ‘aangeslagen heide’. Op deze site kun je een filmpje zien van de, door droogte aangeslagen, heide. Het filmpje is gemaakt is met een drone.

Ik heb het hier vast al eens vaker geschreven, maar ik ben geen ‘bosmens’. Dat wil niet zeggen dat ik niet van bomen houd, dat is weer wat anders. Het punt is dat ik graag van mij af wil kijken. Ik voel mij comfortabeler en veiliger op een open vlakte dan in een bos. Het was overigens wel een weldaad om bij 30 graden een fietstocht te maken door het bos, dat dan weer wel…

Op die avond maakte ik een fikse wandeling over de heide. Ondertussen stond ik regelmatig stil om te genieten van het mooie uitzicht. Onder deze boom heb ik een tijdje zitten te genieten. Het was ook wel even fijn om de zware bepakking even af te doen.

Bij deze boom heb ik een tijdje staan te genieten. In het licht onder de boom dansten veel insecten. Vogels probeerden deze insecten te vangen. Het is me niet gelukt om dit prachtige schouwspel goed op de foto te krijgen.

De ondergaande zon kleurde de heide prachtig paars/rood.

Ook de boom kreeg een rode gloed door de ondergaande zon.

Op de camping

We zijn onlangs op vakantie geweest naar de Veluwe. We stonden op een kleine camping in de buurt van Putten. Het was daar heerlijk toeven. We hadden veel ruimte en ruim zicht. We konden voor of achter de caravan in de schaduw zitten.

Op een dag kregen we ‘bezoek’ van een witte kwikstaart. Het viel voor het vogeltje vast niet mee om een kostje bij elkaar te scharrelen op het harde en droge grasveld.

Achter onze caravan bevond zich een paddenpoel omzoomd met bomen. Als we daar in de schaduw zaten hadden we mooi zicht op vogels en een paardenbijter die daar rondvlogen. Uiteraard had ik regelmatig de camera bij de hand. Het is alleen gelukt om het pimpeltje acceptabel op de foto te krijgen.

De komende tijd neem ik jullie een aantal keren mee naar de Veluwe.

Slachtoffers van de wolf

Voordat ik jullie meeneem naar fotoseries die ik maakte tijdens de vakantie op de Veluwe ga ik eerst naar een actueel onderwerp. Ik waarschuw jullie wel van tevoren, want de beelden kunnen als schokkend worden ervaren. Ik toon ze hier wel, want dit is wat het is…

Vanochtend zat ik al op tijd op de fiets. Mijn doel was om zonnestralen met nevel te fotograferen in het bos. Daarvoor fietste ik naar het nabij gelegen De Eese. Missie geslaagd.

Na een mooie tocht over de Eese kwam ik uiteindelijk uit bij de Steenwijker Aa. Daar wezen mij twee vissers op twee dode schapen. Ze hadden de eigenaar al een berichtje gedaan…

Een van de schapen was vanaf de dijk, door de sloot naar het naastgelegen weiland getrokken. Dat schaap was tot op het bot en vacht opgevreten.

Het tweede schaap is alleen gebeten in de hals en in de buik. Ik was onder de indruk van deze trieste aanblik.

Toen ik verder fietste richting de schaapskudde werd ik ingehaald door twee auto’s. Dat bleken de eigenaren van de schapen te zijn en de veearts. Er bleek nog een schaap gewond te zijn. Het schaap was in de luchtpijp gebeten met een gaatje in de luchtpijp als gevolg. De eigenaren hoorden dat aan de ademhaling. De veearts ging dit schaap uit zijn lijden verlossen.

De kadavers moeten op dezelfde plaats blijven liggen totdat er een taxateur is geweest. De taxateur neemt dan DNA af en observeert de wonden om te kijken of het werkelijk een wolf is geweest die de schapen doodde en/of verwondde. Op deze site kun je er alles over lezen. Volgens de eigenaren kon het nog wel even duren voordat de taxateur tijd had om bij hen langs te komen, want hij heeft het namelijk druk met alle gevallen in de buurt. De eigenaren hadden al meerdere malen de schapen geteld en ze ontdekten al eerder op de ochtend dat ze nog een schaap missen. Ze hadden die ochtend al druk gezocht, maar niet gevonden. De kans is groot dat het schaap in paniek in de Steenwijker Aa is gesprongen. Doordat de vacht zich volzuigt met water verdwijnt het schaap onder water. Over een paar dagen zal het schaap weer naar boven komen drijven…

Deze eigenaren zijn in 2 weken tijd 15 schapen op deze manier kwijtgeraakt. Wolvenproof omheinde percelen heeft geen zin, de veearts vertelde dat de wolf over een hek van 2 meter kan komen. Ik heb nog een tijdje met de veearts staan praten over deze ontwikkeling en het geheel stemde hem niet vrolijk. In het naburige Wapserveen zijn ook koeien aangevallen door een wolf.

De discussie omtrent de wolf is nog lang niet ten einde. Voor- en tegenstanders voeren soms verhitte debatten, maar tot op heden was het niet bekend wat de Nederlander nu vindt van de terugkeer van de wolf. Volgens een opinieonderzoek van Stichting Annemieke wil een merendeel van Nederland dat de wolvenstand beperkt en beheerd wordt. De uitkomsten van het onderzoek werd aangeboden aan de vaste commissie Landbouw van de Tweede Kamer.

Een vreemde vogel op het dak

Onze zoon zag hem als eerste, deze vreemde vogel tussen de huismussen.

Mijn man en ik zaten samen met een groep studenten in de tuin. Ik sprak mijn vermoeden uit dat het een kanarie was. Er was ook een student biologie in ons midden. Maar niet alle biologen zijn vogelaars… Hij twijfelde ernstig over mijn vermoeden. Ik vertrouw in dit geval maar op Obsidentify en niet op de bioloog in wording. Een kanarie dus…

De Schaatser

Jazeker, ik ga het in de zomer hebben over een schaatser of beter gezegd… ‘dé schaatser’. Een paar weken geleden reed ik vanaf het bezoekerscentrum in Sint Jansklooster weer richting huis. Ik zag een groepje fietsers fotograferen bij een monument. Ik parkeerde mijn auto in de buurt van het monument en wel bij een fietstunnel.

Ik zag dat er afbeeldingen op de wanden van de tunnel stonden. Ik besloot om eerst de fietstunnel te gaan bekijken. Bij de derde foto heb je zicht op het monument.

Omdat ik weet dat de tweevoudige winnaar van de Elfstedentocht Evert van Benthem in Sint Jansklooster woonde had ik al snel door dat dit kunstwerk ter ere van hem is. Onder de woorden ‘de schaatser’ is het Elfstedenkruisje ingegraveerd.

Het kunstwerk is gemaakt van kleine schaatsjes, de zogenaamde Friese doorlopers. Albert Weijs, woonachtig in Sint Jansklooster maakte dit kunstwerk.

Evert van Benthem (Sint Jansklooster, 21 november 1958) is een Nederlands schaatser die twee jaar achter elkaar (1985 en 1986) de Elfstedentocht won. Tegenwoordig woont hij in Canada.

Evert van Benthem is opgegroeid in Ens. Als boer in de Leeuwte (tussen Sint Jansklooster en Vollenhove) krijgt hij landelijke bekendheid als hij op 21 februari 1985 de 13de Elfstedentocht wint. Samen met de marathonrijders Jan Kooiman, Jos Niesten en Henri Ruitenberg nadert hij als eerste de finish. In de eindsprint behaalt Van Benthem uiteindelijk met enkele meters een nipte overwinning. Pas na de finish kwam hij tot de ontdekking dat er een stuk uit het ijzer van zijn schaats was afgebroken. Deze schaats is later in het Eerste Friese Schaatsmuseum tentoongesteld.

Wanneer de tocht het jaar daarop, op 26 februari 1986 wederom gehouden wordt, rijden Rein Jonker en Robert Kamperman in de frontlinie met Van Benthem mee. Van Benthem blijft echter aan kop, en staat die positie niet meer af. Hij blijkt wederom de sterkste en wint de rit met een tijd van 6.55.17 uur.

De volgende Elfstedentocht is in 1997 als Van Benthem inmiddels is gestopt als wedstrijdschaatser. Hij rijdt deze tocht als tourrijder en maakte er een ereronde van. In sommige steden is het onthaal zo geweldig dat hij zelfs nog eens terugschaatst. Tijdens deze koers neemt hij een pauze om de finale van de wedstrijdrijders te bekijken op TV en ziet hij zijn jongere broer Henk vierde worden. Bron is deze site.

Op de site van NOS staat het volgende geschreven… Het beeld heet ‘De Schaatser’, en de schaatser in kwestie weet wel waarom. “Als ze het hier in het dorp over mij hadden, en volgens mij gebeurde dat nogal eens, dan hadden het ze het nooit over Evert van Benthem, maar altijd over ‘de schaatser’.

Via deze link kun je een filmpje zien op de site van De Stentor met de onthulling van het kunstwerk.