Op een half bewolkte dag reden mijn man en ik naar de vuurtoren. Op weg daar naartoe stopten we, op mijn verzoek, op dit punt voor het maken van een foto. Op dit plekje geniet ik altijd zo van het uitzicht.

Even later parkeerden we de auto bij de vuurtoren en begonnen aan de wandeling. Het was half bewolkt. Voor het fotograferen was dit een prachtige lucht. Het is zo mooi om het samenspel tussen de wolken en de zon te zien. Het was wel koud tijdens de laatste vakantiedagen op Texel. De noordenwind voerde koude lucht aan. De temperatuur kwam niet boven de 13 graden.

Op dit stuk strand zagen we tot onze verrassing een bontbekplevier lopen.

Bij het inzoomen zag ik al snel dat er behalve een ouder ook twee jongen liepen. De jongen waren nauwelijks te onderscheiden tussen de schelpen. We vroegen ons wel af of het wel goed zou komen met deze kleintjes met al die loslopende honden…

Tijdens onze vakantie op Texel maakte ik een wandeling bij de Horsmeertjes. Vanaf de parkeerplaats heb je zicht op de veerhaven.

Aan weerszijden van het pad staat begroeiing. Hier en daar wordt de begroeiing onderbroken en kun je uitkijken over het water. Een vrouw en een jongen keken door de verrekijker over het water. Ik raakte aan de praat met moeder en zoon. De jongen wist heel veel over de natuur en bleek al een echte vogelaar te zijn. Al pratend wandelden we met z’n drieën verder door de duinen. Ik hoopte de duinparelmoervlinder te kunnen fotograferen, maar die hebben we niet gezien. Wel een blauwtje, waarvan ik welgeteld één foto kon maken.

Toen we weer terugkwamen op het pad stond daar een man met een Swarovski kijker en een camera met telelens. De vriendelijke man bleek een kenner te zijn, hij wees ons op diverse vogels die daar vlogen of zwommen. Hij deed het statief naar beneden zodat de jongen door de kijker de vogels kon spotten. We zagen een o.a. een blauwe kiekendief, gierzwaluwen en een paartje tafeleenden. Alleen de laatste kon ik op de foto krijgen. Dit waren nog een eens verrassende en leuke ontmoetingen. Gelukkig zijn er ook nog vriendelijke mensen op de wereld…

Toen ik terug kwam op de parkeerplaats kwam er net een bruine kiekendief langsvliegen. De bruine kiekendief vloog zo dichtbij dat ik de foto’s niet hoefde te kroppen. Ik fotografeerde met het 100 – 400 mm zoomobjectief.

Tijdens onze vakantie op Texel reed ik naar de Hoge Berg. Het is met 15 meter hoog de hoogste plek op Texel. De Hoge Berg, een stuwwal ontstaan in de voorlaatste ijstijd, die grofweg van Oost tot Den Hoorn loopt.

Tussen Den Burg en Oudeschild is het heuvellandschap met de kenmerkende tuinwallen, drinkkolken en schapenboeten van historische waarde en dus beschermd gebied. Op de Hoge Berg scharrelde een toompje kippen.

In het verleden ben een aantal keren op de Georgische Oorlogsbegraafplaats geweest. Omdat ik had gelezen dat er in 2023 een nieuw monument is geplaatst besloot ik er dit jaar weer een keer naartoe te gaan.

De hier begraven 481 Georgiërs en 4 Noord-Kaukasiërs behoorden tot de ruim 5 miljoen militairen van het Rode Leger, die door de Duitsers in 1941 en 1942 krijgsgevangen werden gemaakt. Door de zeer slechte behandeling die zij in krijgsgevangenschap kregen, waren velen uit lijfsbehoud genoodzaakt in Duitse militaire dienst te treden. Zo werd het Georgische infanteriebataljon 822 “Koningin Tamara” opgericht, dat via Polen, Zuidwest-Frankrijk en na een verblijf van 17 maanden in Zandvoort in februari 1945 op Texel aankwamen.

Het bataljon bestond op 5 mei uit 756 Georgiërs en 246 Duitsers en stond onder bevel van de Duitse majoor Klaus Breitner. Slechts enkele officieren kwamen uit Georgië. Toen duidelijk werd dat de oorlogstoestand voor de Duitsers uitzichtloos was en het bataljon voor een deel overgeplaatst zou worden naar het oosten van Nederland, kwamen de Georgiërs in onder leiding van Loladze in opstand. De strijd begon in de nacht van 5 op 6 april en breidde zich uit over Texel. Aanvankelijk leek de opstand te slagen. Honderden Duitsers vonden de dood, maar de belangrijkste stellingen van de Kriegsmarine bleven in Duitse handen.

Op 6 april werd vanuit Den Helder en de zuidelijke batterijen op Texel, Den Burg onder vuur genomen. Die gevechten kostten aan 91 Texelaars het leven. Doordat vanuit Den Helder een overmacht aan Duitse versterkingen werd aangevoerd, werden de Georgiërs naar het noordelijke deel (bij de vuurtoren) verdreven. Hier moesten de laatste Georgiërs de strijd opgeven. Veel van het waren in tussen ondergedoken en werden geholpen door de Texelse bevolking. Na de bevrijding van Texel, op 20 mei 1945, keerden op 17 juni 1945 221 Georgïers en 4 Noord-Kaukasiërs terug naar hun moederland. Bron is het informatiepaneel op de begraafplaats. Op deze site van Nationaal Comité 4 en 5 mei kun je er ook over lezen.

Over de Opstand der Georgiërs wat een bloedbad aanrichtte onder de Duitsers werd met gemengde gevoelens gedacht. Enkele Duitse militairen wisten namelijk de dans te ontspringen en sloegen alarm. Zo ontaardde de opstand in een bittere strijd: de Russenoorlog, die aan vele honderden soldaten én burgers het leven zou kosten. De opstand leidde tot gemengde gevoelens omdat wat leek op een poging om Texel alvast te bevrijden in afwachting van de geallieerden, werd ook beschouwd als een daad van de Georgiërs om het eigen hachje te redden. Een actie die dood en verderf zaaide op het zo rustige eiland. Pas op 20 mei werd Texel bevrijd, Europa’s laatste slagveld… Op deze interessante site van de Texels Courant kun je van uur tot uur lezen hoe het het verloop was op 5 en 6 april in 1945…

Tijdens de veelvuldige bezoeken aan Texel was ik nog nooit in fort De Schans geweest. Daar kwam dit jaar verandering in. Op weg naar de Schans kwam ik langs dit huisje wat onderaan de dijk staat.

Even later startte ik mijn rondgang in fort de Schans. Willem van Oranje liet Fort de Schans rond 1574 aanleggen, nog voordat Oudeschild een dorp was. Zo wilde hij Texel en de voor de scheepvaart belangrijke Reede van Texel beschermen tegen de Spanjaarden. De Waddendijk was toen veel lager, de manschappen hadden vanuit het fort ruim zicht over de Reede. Ook in de gouden eeuw was Texel een zeer belangrijk punt voor de scheepsvaart. Voor de rede lagen vaak honderden koopvaardijschepen van de VOC voor anker tot de wind gunstig was om uit te varen.

In 1811 liet de Franse keizer Napoleon Bonaparte het fort vergroten en werden twee steunforten gebouwd: Redoute en Lunette. De rest van zijn plannen kwam niet tot uitvoering en na de Franse tijd begint het verval. Rond 1930 graaft men zelfs de helft van het fort af om de grond te gebruiken voor dijkverzwaring! Gelukkig keert het tij en eind jaren 90 restaureert Natuurmonumenten de overgebleven helft van het fort. Het kanon met traditioneel rolpaard uit 1809 brengt de sfeer van vroeger terug. Bron is deze site van Natuurmonumenten en het informatiepaneel.

Wandel maar met mij mee over strak gemaaide paden en langs bloemrijke stroken en oevers met riet. Vanaf de hoge schans heb je een mooi weids uitzicht.

In het kruidenrijke grasland in Waalenburg landde een grutto. Jammer genoeg reageerde ik net te laat voor de landing.

De grutto stapte naar het water en ging daar foerageren. Even later kwamen er een paar kluten in de buurt. Beide partijen dulden elkaar.

Van Waalenburg reed ik naar Wagejot.

Daar kreeg ik een kluut met jongen in het vizier. Grappig om te zien hoe zelfstandig de jongen al zijn met het zoeken naar eten. Daarbij mogen ze best een eindje van de ouder weglopen. Als het penibel wordt staat de ouder weer klaar. Het lijkt me het perfecte opvoedingsplaatje…

Een deel van de familie wilde graag een tocht maken met de Bruuzer. Ik bedankt voor de eer. Ten eerste omdat ik nogal gevoelig ben voor zeeziekte en ten tweede omdat ik op de Bruuzer geen foto’s zou kunnen maken vanwege het spatwater. Ik stelde voor om foto’s te maken van hun vertrek en terugkomst in de haven.

Ik koos een strategisch plekje bij de monding van de haven van Oudeschild.

Toen ik ze had uitgezwaaid maakte ik een rondje door de haven. Een aantal jongelui waren bezig met het vangen van krabbetjes. De langs zwemmende roze kwal paste goed bij het bloesje..

Na een korte ronde door de haven koos ik een lekker plekje uit de wind en in het zonnetje bij het havenhoofd. Bij de vloedlijn scharrelde een steenloper. Boten voeren de haven in en uit. Surfers vertoonden hun kunsten op de Waddenzee. Het was er goed toeven.

Na ruim een uur kwam de Bruuzer weer terug. Ze voeren op dat moment wellicht op volle snelheid en dat was ruim 70 km per uur. Naderhand vertelden ze enthousiaste verhalen over de snelheid en het spotten van de zeehonden.

Na de fotosessie in de vroeg ochtend bij de Hendrik Zanddijk appte ik naar andere gezins- en familieleden waar zij waren. De kinderen waren aan het wandelen in een natuurgebied. Door het delen van elkaars live locatie hadden we elkaar snel gevonden. We wandelden samen verder. Ik had alleen mijn camera met 100-400 mm objectief meegenomen.

Bovenin een meidoorn zat een kneu, een mannetje. De kneu staat op de rode lijst als ‘gevoelig’

Onze dochter maakte een paar foto’s met de iPhone. Zo kwam ik op Texel ook een keer op de foto.

In een andere meidoorn zat een winterkoninkje. Het vogeltje zat wat te ver weg voor mijn bereik, maar met kroppen kan ik toch het koddige rechtopstaande veertje laten zien.

De afgelopen jaren heb ik bij Wagejot urenlang genoten en o.a. deze fotoserie gemaakt van overvliegende grote sterns met een visje in hun snavel. In 2022 werden de kolonies getroffen door vogelgriep. Vorig jaar schreef ik daarover op mijn weblog. Dit jaar ging ik naar De Petten en naar Wagejot om te kijken hoe het met de populatie grote sterns was gesteld. Tot mijn grote schrik was er op beide locaties geen grote stern te zien. Vervolgens ben ik op internet op zoek gegaan naar informatie hierover. Daar las ik dat in 2022 laat in het jaar in een nieuwe kolonie op de Prins Hendrik Zanddijk 600 paar grote sterns 300 jongen groot hebben gebracht. Zie dit bericht. Tevens las ik dat er dit jaar weer een kolonie grote stern broedt op de Hendrik Zanddijk. Zie dit bericht. Ook las ik dat in Hendrik Zanddijk een bijzondere kijkhut staat. Op een vroege ochtend reed ik daarom naar de Hendrik Zanddijk. Een voor mij onbekend gebied. Zie Google Maps.

De kijkhut kun je eigenlijk geen hut noemen. Het is een immens groot platform wat zweeft boven het strand. Doordat de ochtendzon er op scheen waren er mooie patronen te zien.

Vanaf het platform had ik een mooi uitzicht over het Wad. Aan de horizon is Den Helder en de marinehaven te zien. De veerboot voer op dat moment naar Texel. Op een zandplaat ver weg was een kolonie grote sterns aanwezig. Te ver weg voor mijn telebereik, maar dat is bijzaak.

Op deze site vond ik interessante informatie over de Hendrik Zanddijk. Tussen 2017 en 2019 is er op Texel totaal 18 kilometer dijk versterkt. De Prins Hendrikzanddijk is onderdeel van de Waddenzeedijk. Voor de dijk is een 3 kilometer lange zanddijk is in de Waddenzee aangelegd. Tevens is in dit buitendijks gebied een uniek natuurgebied ontstaan.

Tijdens mijn wandeling bij de Hendrik Zanddijk zag ik meerdere gele kwikstaarten. Dat was al lang geleden dat ik deze voor de lens kreeg.

Vanaf de Waddendijk had ik mooi zicht op het kruidenrijk grasland. Toen ik weer onderaan de dijk was zag ik tureluurs in het hoge gras lopen. Wellicht dat het een paartje met jongen was. Ze hadden het druk met het verjagen van eksters en kauwen.

In natuurgebieden op Texel is de lepelaar inmiddels een alledaagse verschijning. Ik vind het echter nog steeds leuk om de lepelaar te zien en te fotograferen. Zoals bijvoorbeeld deze landende lepelaar.

In Waalenburg zat een lepelaar het verenkleed te verzorgen en deed aansluitend een dutje.

Vanuit de auto kon ik tussen het fluitenkruid door inzoomen op de lepelaar.

Toen ik verder reed zag ik een lepelaar landen in de sloot. Met de snavel door het water zwaaiend zeeft hij de hapjes uit het water. Om vervolgens deze met een grote boog door het keelgat te laten verdwijnen. De lepelaar passeerde een meerkoet op een nest en een tureluur. Beide hielden ze de passerende lepelaar goed in de gaten. De lepelaar had echter geen oog voor hen.

Als we op Texel zijn gaan we steevast naar de zonsondergang op het strand. Onze favoriete plek is dan bij De Koog.

Tegenwoordig is het lastiger om vanuit het dorp op het strand te komen omdat de brug is weggehaald. De brug werd namelijk afgekeurd. Duidelijk werd dat er niet zomaar een nieuwe brug geplaatst zou worden. Zowel de gemeente als De Krim Texel (waar Kogerstrand onder valt) hebben aangegeven geen eigenaar van de brug te zijn wat de situatie er niet makkelijker op maakt. De gemeente stelt dat De Krim eigenaar is, maar officiële documenten daarover zijn er niet of zijn tot op heden onvindbaar. Lees er alles over op de site van de Texelse Courant.

Ik vind het altijd een feest om met elkaar bij een zonsondergang op het strand te zijn. Een van de familieleden maakte een selfie met de rug naar de zee. Niet handig bij opkomend water. We hebben dan ook hartelijk gelachen.

De ondergaande zon bescheen de strandhuisjes.

We dachten een wolkenloze lucht aan te treffen, maar dat viel wat tegen. Op het laatste moment zakte de zon in een wolkenband. Tijd voor ons om een terrasje op te zoeken in De Koog.