In dit bericht schreef ik over mijn bezoek aan De Weerribben waarbij ik gehoopt had de grote vuurvlinder te zien en te fotograferen. Toen is het niet gelukt. Uiteraard ging ik op herhaling. Dat is een voordeel als je er dichtbij woont.

Je kunt zelf op zoek gaan naar deze vlinder. Met name de kattenstaarten zijn de planten waar ze het liefst op foerageren. Je kunt ook letten op andere fotografen. Daar waar ze staan te kijken en/of aan het fotograferen zijn, daar moet je stoppen en vragen of ze de grote vuurvlinder zien. En dat was het geval. Dit exemplaar was al aardig afgevlogen, getuige de rafelige vleugels. Een van de fotografen tipte mij over een plekje waar mooie exemplaren waren te vinden.

Ik reed naar het bewuste plekje en inderdaad daar foerageerden een aantal gave exemplaren.

Deze ondersoort van de grote vuurvlinder, de Batava komt alleen voor in De Weerribben en in de Rottige Meente en nergens anders ter wereld. Als je de vlinder eenmaal hebt gevonden dan is deze vrij eenvoudig te fotograferen.

Tot slot nog een filmpje waarin Susan Oosterlaar ons meeneemt in de wereld van de grote vuurvlinder.

Van het bezoekerscentrum in De Wieden ben ik naar de vogelkijkhut in De Auken gereden. Vanuit de vogelkijkhut had ik onderstaand uitzicht. Aan de overkant van de plas broeden o.a. aalscholvers, lepelaars, koereigers, blauwe reigers, purperreigers en grote zilverreigers. De genoemde vogels zitten te ver weg voor mijn 400 mm bereik.

Je moet het net treffen dat er een van die vogels langs de hut vliegt, zoals deze purperreiger.

Ik ging op mijn vrije dag naar bezoekerscentrum de Wieden in de hoop daar de koninginnepage te zien. Ik had gezien op Waarneming dat deze vlinder een dag eerder daar was gespot. Het waaide hard en het was overwegend bewolkt, ik was er daarom niet gerust op om de koninginnepage te zien vliegen. Bij de prachtige bloementuin bleef ik een tijdje staan kijken, maar er was geen vlinder te bekennen.

Omdat ik daar nu toch was besloot ik meteen een rondwandeling te maken over het vlonderpad. Onderweg zag ik een klein koolwitje

De vonderpaden waren over langere stukken dichtgegroeid door het riet. Op deze manier is het niet fijn voor rolstoelgebruikers. Ik vermoed dat de vrijwillige brigade, de grijze golf massaal op vakantie was. Want ook voor het onderhouden van dit gebied is Natuurmonumenten afhankelijk van vrijwilligers. Vanaf het plateau heb je mooi zicht over de Beulakerwiede. Achter het riet verscholen liggen de nestvlotjes met de zwarte sterns. Vanaf het water heb je er wel mooi zicht op. Dat was ook de reden dat de rondvaartboot daar even bleef liggen. Ik liet de fotoseries van de zwarte sterns zien in dit bericht, dit bericht en dit bericht.

Ik wandelde verder. Tot mijn verrassing zag ik op dit stukje drie zilveren manen vliegen. Eentje streek neer op een rietstengel. Slechts één acceptabele foto heb ik ervan kunnen maken.

Ik was het vlonderpad bijna rond en kwam langs de tjasker.

Bij de bloementuin heb ik wederom een tijdje staan wachten, in de hoop dat de koninginnepage zou komen. Maar helaas. Er vloog wel een vrouwtje citroenvlinder en een klein geaderd witje.

Zondagmiddag liep ik op het terras wat overdekt is met druivenranken…

… en passieflora.

Daar zag ik een dode zanglijster liggen. De vogel was nog warm. Het was een juveniel dat kun je zien aan het geel bij de snavelbasis. Het is vast een jong van de ouder waarover ik schreef in dit bericht. De zanglijsters die waarschijnlijk een nest in de laurier in onze voortuin hadden. Ik weet dat niet alle jongen een ouder worden, maar toch vind ik het altijd sneu om te zien.🥲

Op een middag ging ik naar natuurgebied De Weerribben. Ik hoopte er de grote vuurvlinder te kunnen fotograferen. Het waaide heel hard. De kans op het fotograferen van insecten wordt dan wel kleiner. Wel waren daar prachtige wolkenluchten.

Ik ben op meerdere plekken wezen speuren, maar ik zag geen grote vuurvlinder. Wel trof ik een aantal heidelibellen.

Ooievaars zijn in onze regio een alledaags verschijnsel, maar een ooievaar die zo stoïcijns de weg oversteekt dat was nieuw voor mij.

Het is nog steeds karig gesteld met de vlinders. Tot mijn verrassing zag ik nog wel de kleine vuurvlinder. Dit soort foerageert voornamelijk op de grond. De achtergrond is dan ook niet zo fotogeniek, maar toch mag deze vlinder hier een plekje krijgen. Al met al had ik nog geen grote vuurvlinder gezien. Gelukkig woon ik in de buurt en kan ik op herhaling…

Ruim een week geleden maakten Jan en ik een ritje op respectievelijk de iLark en e-bike. We stopten om enkele foto´s te maken van het mooie coulisselandschap.

De vorige keer zijn we dit mooi gelegen kerkje voorbij gereden. Deze keer hebben we te voet een rondje gemaakt om de Sint Hippolytuskerk. Zie Google Maps.

Dit gedenkteken sprak mij aan door de mooie vormgeving. De kerk is sinds 1996 eigendom van de Stichting Alde Fryske Tsjerken en wordt de laatste tijd vooral als concertzaal en expositieruimte gebruikt en voor samenkomsten en rouwdiensten. Daarnaast is de kerk bijzonder gewild als romantische trouw locatie midden in de bossen. De deur was volgens verwachting gesloten. We waren net een dag te vroeg. Vele kerken in Fryslân openen op zaterdag hun deuren voor bezichtiging.

Na een prachtige route stopten we in Heidehuizen bij een bankje met uitzicht op een ven met waterlelies. In dit ven was een roze en gele variant aanwezig. In Nederland kennen we slechts twee inheemse soorten, de witte waterlelie en de gele plomp. De andere 60 soorten zijn exoten. Het kan zijn dat de gele variant de ‘Marliacea Chromatella’ is. Pas op de computer zag ik dat ik een koraaljuffer op het blad van de waterlelie had gefotografeerd.

Na de pauze in Heidehuizen reden we door naar natuurgebied Poassen. Bij mijn weten was ik nog niet eerder in dit gebied geweest. In een weiland liep een grote kudde koeien. Het duurde niet lang of alle koeien renden in onze richting, naar de rand van het weiland. Opvallend was dat er koeien liepen met horens. Ook liepen er kalveren in deze kudde. Het was een mooi gezicht.

Vervolgens reden we door naar het volgende natuurgebied en wel naar het Weinterper Skar. Het was een mooi weerzien met bekende plekjes. Op het strandje van dit ven staat heel veel zonnedauw. Jan ontdekte een klein geaderd witje wat ten prooi was gevallen aan de zonnedauw. Ert was geen redden meer aan.

Bij het ven bloeide de dopheide. Ik kon daar een oranje zandoogje en een heideblauwtje fotograferen. Op de tweede foto zit aan de linkerkant ook nog een vrouwtje heideblauwtje. Dat zag ik pas op de computer.

Op de terugreis maakte ik foto´s van Jan terwijl hij aan kwam rijden. De aanschaf van de iLark is een gouden greep geweest. We komen nu samen op plekjes die eerder onbereikbaar waren.

Het is dit jaar 65 jaar geleden dat de film Fanfare uitkwam. Met 2,6 miljoen bioscoopbezoekers is de film Fanfare nog altijd een van de succesvolste Nederlandse bioscoopfilms allertijden.

Nu 65 jaar later werd op een unieke buitenlocatie in Giethoorn een theater opgebouwd waarbij de pittoreske omgeving met grachten, slootjes, bruggen en rietgedekte daken letterlijk het decor vormen. Het muzikale theaterspektakel vertelt een nieuw verhaal, met herkenbare elementen uit de film. Zo staat er geschreven op deze site.

Het verhaal gaat over Fanfare Kunst & Vriendschap, 65 jaar later. Valentijn, de kleinzoon van de vroegere dirigent van de Fanfare keert terug naar Giethoorn. De laatste wil van zijn overleden opa is dat zijn kleinzoon het muziekgezelschap nieuw leven gaat in blazen. Maar zit de Fanfare daar op te wachten? Zij hebben immers Aike al als dirigente…

Net als 65 jaar geleden ontstaat er een tweespalt. Valentijn en Aike worden elkaars concurrenten, terwijl ze heimelijk elkaar ook heel leuk vinden. Ook tussen de leden van de Fanfare ontstaat er verdeeldheid. Ze vergaderen erover onder het genot van een borreltje in café de Fanfare. Ze besluiten te gaan stemmen. Ook het publiek mag meestemmen…

De ene helft kiest voor Aike en de andere helft kiest voor Valentijn. De twee halve korpsen oefenen ieder voor zich voor het komende muziekconcours wat al over 8 weken plaatsvindt. Aike en Valentijn halen oude koeien uit de sloot en kibbelen maar door…

Al snel blijkt dat musiceren met twee halve bezettingen niet werkt. Een jeugdvriend van Valentijn adviseert hem het goed te maken met Aike. Over en weer worden er nog veel verwijten gemaakt, maar uiteindelijk lukt het om elkaar de liefde te betuigen. Aike geeft het dirigeerstokje over aan Valentijn. Zij neemt de cornet ter hand.

Alle leden van de Fanfare voegen zich weer samen. Onder leiding van dirigent Valentijn spelen ze het alom bekende nummer….

In dit theaterspektakel werd gesteld dat het in Giethoorn gebruikelijk is dat nieuwelingen in het water worden gegooid….

In een populier op een perceel naast ons huis broedt al jaren een groene specht. We zien de groene specht niet zo vaak, maar we horen deze des te meer. Een groene specht eet het liefst mieren die hij dan ook driftig uit de grond peutert. Mijn ervaring is dat het best moeilijk om een groene specht te fotograferen. Als ze ook maar het minste geluidje horen of iets afwijkends zien gaan ze er vandoor. Op de grond op een belendend perceel zat een ouder met een jong op de grond. Heel voorzichtig sloop ik naar buiten en stelde mij verdekt op achter een grote struik. De ouder had mij toch vernomen en ging er meteen vandoor. Het jong bleef zitten. Dat was een gelukje.

Een andere keer waarschuwde mijn man mij. Hij zat beneden te werken en ik boven. Er zat een groene specht op de stam van de perenboom voor ons huis. Het gedeelte waar ooit een grote tak heeft gezeten is favoriet bij met name de grote bonte specht.

Deze keer was het dus een groene specht die zich daar uitleefde. Je kunt zien dat het een juveniel is want die zijn namelijk gevlekt over het gehele lichaam. Veiligheidshalve fotografeerde ik vanachter het raam.

Ik lag op tijd klaar voor de zonsondergang. Op deze plek had ik ruim zicht over het Giethoornsche Meer. Het water lag er rustig bij. Lang zou dat echter niet duren…

Er waren enkele schippers met snelle bootjes die niet gekomen waren voor een perfect spiegelende zonsondergang. Deze, veelal jonge, gasten hebben meer belangstelling voor snelheid dan voor de zonsondergang. Ik was vroeger niet anders hoor. 🙂 Tijdens het voorbij varen groetten ze mij wel vriendelijk. Dat is overigens een leuk en goed gebruik op het water, iedereen groet elkaar.

Vanwege het late tijdstip heb ik niet gewacht totdat de zon achter de horizon was verdwenen. Voordat het zover was zette ik koers richting Jonen. Zo nu en dan maakte ik een foto naar achteren van de ondergaande zon in combinatie met mijn boeggolf. In de Walengracht passeerde ik een sloepje.

In dit bericht schreef ik over mijn avondrondvaart o.a. op het Giethoornsche Meer. Voordat ik terugvoer naar een geschikte plek om de zonsondergang te fotograferen maakte ik een tussenstop bij de nestvlotjes voor de zwarte sterns. De nestvlotjes op deze locatie waren niet bezet. Wel zat er een visdief op paal E.

Vervolgens voer ik om het eiland de Voornpolle en liet de boot dobberen naast de vaargeul tussen Blokzijl en Jonen. De linker foto is richting Jonen en de rechter foto is richting Blokzijl.

Op deze plek waren visdiefjes aan het foerageren. De ondergaande zon gaf ze enigszins een rode gloed.

Hebbes. Het was nog een hele kunst om de duikende visdief te fotograferen. Het gaat zo razendsnel.