In een populier op een perceel naast ons huis broedt al jaren een groene specht. We zien de groene specht niet zo vaak, maar we horen deze des te meer. Een groene specht eet het liefst mieren die hij dan ook driftig uit de grond peutert. Mijn ervaring is dat het best moeilijk om een groene specht te fotograferen. Als ze ook maar het minste geluidje horen of iets afwijkends zien gaan ze er vandoor. Op de grond op een belendend perceel zat een ouder met een jong op de grond. Heel voorzichtig sloop ik naar buiten en stelde mij verdekt op achter een grote struik. De ouder had mij toch vernomen en ging er meteen vandoor. Het jong bleef zitten. Dat was een gelukje.

Een andere keer waarschuwde mijn man mij. Hij zat beneden te werken en ik boven. Er zat een groene specht op de stam van de perenboom voor ons huis. Het gedeelte waar ooit een grote tak heeft gezeten is favoriet bij met name de grote bonte specht.

Deze keer was het dus een groene specht die zich daar uitleefde. Je kunt zien dat het een juveniel is want die zijn namelijk gevlekt over het gehele lichaam. Veiligheidshalve fotografeerde ik vanachter het raam.