Onlangs nam Jan mij mee naar de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Er was een dreigende lucht, maar vooralsnog hielden we het droog.

In de kijkhut nestelde ik mij links van een fotograaf met een grote ´toeter´.

Hij wees mij op een tureluur die op de oever zijn kostje bij elkaar scharrelde.

Plotseling kwam er uit de begroeiing aan de linkerkant een reebok tevoorschijn. Hij stak het water over en verdween tussen het riet tegenover de kijkhut om daar te foerageren.

Vlak daarna nam een reegeit dezelfde route.

Een tijdje later koos ik een plekje met de blik naar het zuiden. Zo had ik zicht op een langstrekkende bui.

Er vloog een visdief met een visje in de snavel. Ze vloog daarmee een paar keer langs het jong wat op een paal zat te wachten. Volgens de experts (fotografen in de kijkhut) deed de ouder dat expres om het jong te stimuleren om zelf te gaan vissen. Dat de ouder de vis toch echt zelf ging opeten dat kun je zien aan de kop van de vis die al in de keel van de visdief zat.

Na een tijdje hield de reegeit het voor gezien, ze nam de weg terug naar de begroeiing aan de linkerkant. Halverwege haar wandeling maakte ze voor onze ogen een sanitaire stop.

We zaten net goed en wel in de auto toen het heel hard begon te regenen. Terwijl ik de auto startte maakte Jan een hele mooie fotoserie van de druppels op het autoraam in combinatie met fietsers. Zie dit bericht.