Tijdens de midweek op Texel las ik dat er bij de vuurtoren meerdere malen de strandleeuwerik was gespot. Op een zonnige middag ging ik dus naar de vuurtoren. Op het strand liepen twee jonge mannen voor mij uit. De ene met een kijker en de ander met een camera met telelens. Het leken mij kenners en ik besloot hen te volgen. We raakten aan de praat en zij waren inderdaad ook op zoek.

Tussen de jonge duintjes en op het strand zagen we de strandleeuweriken foerageren.

De in Europa levende (onder)soort trekt van Noorwegen en Scandinavië naar Noordwest-Europa zuidelijk tot Bretagne en zuidelijker in Oost-Europa (Hongarije, Roemenië, Oekraïne). Deze komt doorgaans pas laat (eind oktober) aan in Nederland en vertrekt alweer vroeg. In Nederland zijn ze vrijwel uitsluitend aan de kust te vinden.

Grappig om te zien hoe ze over het zand sprintten op zoek naar voedsel. Dat maakte echter het fotografen van deze snelle vogeltjes wel wat lastiger.

Ik had deze keer alleen de Canon body met de 150-600 mm Sigmaobjectief meegenomen. De overzichtsfoto is gemaakt met 150 mm. Op de achtergrond is Vlieland te zien.

We blijven nog daar op het strand voor een ander bijzonder vogeltje. Daarover de volgende keer.

Afgelopen week stond er een fotokuier gepland met fotomaatje Jan. Vanwege het weer hadden we dit al een keer uitgesteld en ook nu leek het niet goed met de weersverwachting. We hebben eerst maar eens uitgebreid bijgepraat onder het genot van een kopje koffie en wat lekkers. Terwijl Aafje achterbleef met haar visite gingen Jan en ik toch op stap. Vanwege de dreigende wolkenluchten wilde ik graag naar een plekje aan het water. Jan stelde voor om naar de Leijen te gaan en dan aan de kant van het Paviljoen. Zie Google Maps.

Het strand lag er nat en verlaten bij. Aan dreigende wolkenluchten hadden we geen gebrek en uitwaaien konden we ook.

Ik wandelde richting de steigers. Na enig aarzelen besloot ik het er toch op te wagen om een glibberige steiger te betreden. Vanaf daar had ik vrij zich op de Leijen.

Vanaf de steiger wandelde ik verder in de kleine haven. De woonboot leek van dichtbij toch wat minder fraai te zijn dan uit de verte. Ook een paar andere boten zagen eruit alsof de eigenaar ze al lang niet had betreden. In diverse landen is het een schrijnend probleem, oude boten die verwaarloosd en anoniem zijn achtergelaten door de eigenaar. Getallen zijn niet aanwezig, maar ook in Nederland schat men dit op duizenden boten. Zie ook dit bericht op NOS.

Toen ik terugkwam vanaf de oude boten zag ik dat Jan de steiger had betreden waar ik even eerder had gestaan. Met z’n wankele evenwicht leek me dat niet verstandig. Hij doet echter dergelijke acties alleen als hij samen met mij op stap is. Jan weet dat er in ieder geval iemand is die hem in de gaten houdt. Op mijn beurt had ik al geïnventariseerd dat er een reddingsboei en een man in de buurt waren die me zou kunnen helpen, mocht Jan te water raken…

Het is weer goed gegaan. Wat minder goed ging dat was het weer. Uiteindelijk bleef het niet bij de dreigende lucht alleen, het begon zachtjes te regenen. Dat was voor ons het moment om weer richting de auto te gaan. Op weg naar de parkeerplaats zagen we kampeerders die hun caravan met behulp van een mover op de plek zetten. Om met dit weer en in dit jaargetijde te kamperen moet men wel een diehard zijn. Boven de caravan was een vage regenboog te zien.

Het spreekwoord luidt: ‘Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht’…

Toch ga ik in dit geval voor 22 vogels in de lucht. Zeker als het wulpen zijn…

De in de winter aanwezige wulpen zijn vooral vogels uit noordelijke en oostelijke broedgebieden. Ze zijn dan voornamelijk te vinden langs de kust. Deze wulpen fotografeerde ik in Wagejot op Texel in de tweede week van oktober.

Tijdens onze midweek op Texel ging ik naar de haven van Oudeschild. Op Waarneming.nl had ik een aantal locaties gevonden waar ik misschien wel bijzondere gevleugelde doortrekkers zou treffen. Deze keer had ik alleen de body en de 150-600 mm meegenomen.

Staand op het havenhoofd zag ik een voor mij onbekende watervogel zwemmen en vooral onderduiken. Het bleek een alk te zijn.

Alken zijn zeevogels die alleen voorkomen in het Noord-Atlantisch gebied. Ze hebben een snelle vlucht. Daarbij kunnen alken laag over het water vliegen en tussen golven door manoeuvreren. In ons land komt de alk alleen voor als wintergast. De alk heeft een opmerkelijke snavel. Deze is hoog en stomp en heeft witte verticale lijnen. Terwijl ik mijn telelens op de alk richtte kwam deze met een visje boven. Het lijkt mij een jonge geep.

Nadat ik voldoende foto’s van de alk had gemaakt richtte ik de zoomlens op de boten op de woelige baren. Omdat er verder geen bijzonderen waarnemingen waren koerste ik weer terug naar het hotel.

P.s. Willie wees me op een bericht over vele dode alken langs de Nederlandse kust. Ze zijn omgekomen door verhongering. Zie de site van Nature Today voor het hele verhaal.