Bij de eindstand van de Nationale Tuinvogeltelling 2024 staat de huismus op nummer 1. Op de site van Nature Today kun je er over lezen. Tevens is er op die site te lezen over melding van bijzondere vogels die waargenomen zijn in tuinen.
In onze tuin vierden de huismussen hun eerste plek met een gezamenlijke badsessie. Eerst even rustig beginnen met alleen de snavel in het water.
Toen het water was goedgekeurd gingen ze los. Uiteraard mocht neef ringmus ook aansluiten in de wellness.
Ik had nog één fotoserie in het archief met sneeuw. Voordat we helemaal zijn vergeten dat we in dit seizoen ijs en sneeuw hebben gehad plaats ik vandaag deze serie. 😉
Op de besneeuwde voedertafel stond een vink, een vrouwtje. De vinken eten het liefst zonnebloempitten. Ze draaien de pit rond en rond in hun snavel en kraken vervolgens de pit met hun sterke snavel.
Even later schoof de bewolking voor de zon en begon het zachtjes te sneeuwen. Een mannetjes vink snoepte mooi door van de zonnebloempitten.
Er viel een sneeuwvlok op z’n koppie. Het deerde hem niet.
Op een mooie namiddag ging ik naar Blokzijl. Door tijdgebrek had ik mijn de rondgang door Blokzijl de vorige keer niet afgemaakt en dat wilde ik deze keer goed maken. Ik parkeerde de auto langs de Kolk.
De mooie herenhuizen herinneren aan gouden tijden.
Op de kade staat een sculptuur van een figuurtje dat bestaat uit een opbollende jas met een hoofd en twee voeten.
De titel ‘Voor de wind’ verwijst naar de scheepvaart ‘voor de wind’. Het is eigenlijk een zeilend tegemoetkomend jacht, met op de brug achter het stuurwiel een dikke man ruim op de wind varend. Het beeld staat voor de lange historie van Blokzijl en de Zuiderzee, het staat voor hoop en voorspoed…
maar aan de binnenzijde van de jas staat een waarschuwing, een citaat van Gandhi…
er is genoeg voor ieders behoefte
maar niet voor ieders hebzucht
Van 26 t/m 28 januari is de Nationale Tuinvogeltelling. Ik heb vanmiddag meegedaan. Gedurende een half uur heb ik mijn blik en camera gericht op de voortuin. De huismus heeft met stip gewonnen.
Dit is de uitslag:
Er lag nog sneeuw tussen de jonge kerstbomen op het perceel naast onze tuin. Mijn man tipte mij dat er een groene specht zat. Met de camera en de 150 – 600 mm zoom ging ik heel voorzichtig naar buiten. Ze zijn namelijk ontzettend schuw. Door mij verdekt op te stellen achter een struik kon ik deze serie maken.
De groene specht zoekt zijn eten in de grond. Ze eten vooral mieren, waarbij de rode bosmier hun favoriete hap is. Het is daarom goed voor te stellen dat vorst en een bevroren grond een groot nadeel is voor deze vogel.
Toch zijn het standvogels die niet wegtrekken in de winter. En ze komen op nog veel koudere plekken voor dan hier, tot in Noorwegen, Zweden en Rusland. Daar graven ze tunnels tot een meter diep door de sneeuw om bij de mierennesten te komen. Bron is de site van Nature Today.
Ze hakken voortdurend met hun scherpe snavel in de grond. Bij onraad kijken ze eventjes in het rond en dat was het moment dat ik onderstaande foto kon maken.
Een groene specht in de sneeuw is vele malen mooier dan een groene specht in het groen. Ik ben mijn man dus dankbaar dat hij de groene specht ontdekte en mij tipte!
De vorige keer liet ik hier een fotoserie zien van de heggenmus bij donker weer. Op een sneeuwdag kwam er wederom een heggenmus foerageren op de voedertafel. De lichte vlekken in de achtergrond is sneeuw wat onderbroken wordt door een hoop snoeihout. Op internet las ik meer over het bijzondere paargedrag van dit vogeltje.
Een paartje heggenmus tolereert vaak een tweede mannetje (het bètamannetje) in hun territorium. Het eerste mannetje (het alfamannetje) probeert te verhinderen dat andere mannetjes met ‘zijn’ vrouwtje gaat paren. Toch slaagt het vrouwtje er regelmatig in om zich door het tweede mannetje te laten bevruchten. Voor het vrouwtje heeft dit twee voordelen. Een ongepaard bètamannetje zou anders het legsel van het paartje kunnen vernietigen. Door ook met het bètamannetje te paren, kan ze deze dreiging afwenden. Bovendien neemt het tweede mannetje een deel van de broedzorg van de jongen op zich. Zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen er meerdere partners op nahouden.
Heggenmussen lijken wel geobsedeerd door seks. Ze paren erg vaak: één tot twee keer per uur, gedurende een tiental dagen. Doorgaans zijn die paringen erg kort en lijkt het er op alsof het mannetje gewoon over het vrouwtje springt. Het mannetje pikt in de cloaca van het vrouwtje waarop het een zaaddruppeltje produceert. Dit zorgt er voor dat het zaad van een voorganger uit de cloaca wordt verwijderd, zodat het zaad van het nieuwe mannetje meer kans heeft. Bron is deze site. Ook op de site van Nature Today staat een artikel geschreven over het seksleven van de heggenmus.
Wat ik leerde tijdens het schrijven van dit bericht is dat de heggenmus de kampioen is van de winterzangers. Meer nog dan de roodborst en de winterkoning kan je de heggenmus al in februari volop horen zingen. De mannetjes zingen vooral in de ochtendschemering vanuit de top van een struik, een boom of conifeer.
De heggenmus is niet zo van de voedertafel. Hij eet het liefst van de grond. Verder houdt deze vogel niet van grote groepen en scharrelt het liefst alleen rond in het verborgene. Groot was dan ook de verrassing dat er een heggenmus neerstreek op de bijna lege voedertafel. Van tijd tot tijd laat ik de voedertafel helemaal leeg eten om deze vervolgens grondig schoon te maken. Dit is om verspreiding van ziektes te voorkomen.
De heggenmus is overigens niet verwant aan de huismus en de ringmus. Heggenmussen zijn dan ook geen mussen. De heggenmussen vormen een afzonderlijke familie in het vogelrijk. De heggenmus is een insectenetende zangvogel en dat zie je terug aan de puntige snavel. Deze puntige snavel kwam nu goed van pas bij het oppikken van de restjes tussen de planken.
Ik ben blij met deze serie. In de eerste plaats met de waarneming en in de tweede plaats vanwege de rustige achtergrond.
Mussen, mezen, merels en vinken dat zijn de vogels die het vaakst komen eten op de voedertafel. Op een zonnige ochtend streek er tot mijn verrassing een spreeuw neer op de besneeuwde tafel. In de zon heeft het verenkleed de mooiste kleuren.
Van beschaafd eten was geen sprake, het eten vloog alle kanten op. En eten met de snavel dicht had deze gast ook niet geleerd…
In dit bericht schreef ik over mijn fotosessie voor werktijd op vrijdag. Ik maakte een fotoserie voordat de zon en de dooi de sneeuw in de middag zou laten verdwijnen.
Het was genieten tijdens het uitzicht over de witte vlaktes. Voor mij geldt hoe ouder ik word hoe meer ik de natuur, het ijs en de sneeuw ga waarderen.
Op bovenstaande foto zag ik aan de horizon molen, De Gooijer staan. Qua tijd zou ik het uitstapje naar de molen nog net kunnen meepakken. De weg er naartoe was bedekt met een laagje sneeuw, de molen zelf was helaas niet verpakt in een witte jas zoals ik gehoopt had.
Bij de molen liep een zwarte kat op het ijs wat bedekt was met een laagje sneeuw. Toen ik een aantal lokgeluidjes maakte kwam de kat op mij toe. Een allemansvriend dus. Uiteraard kreeg de kat een aaibeurt. Na deze leuke ontmoeting was het voor mij de hoogste tijd om door te rijden naar mijn werk. Jammer, want de fotosessie in het besneeuwde landschap verveelde mij nog helemaal niet.
Vorige week zaterdag kwam een groep snoeiers van de Hoogstambrigade Steenwijkerland bij ons de fruitbomen snoeien. In 1997 is men gestart met vier snoeiers. Drie jaar later kreeg de Hoogstambrigade de vrijwilligersprijs van Landschap Overijssel voor hun enthousiasme en inzet. In de loop van de jaren is de groep gegroeid. Ook krijgen ze steeds meer bekendheid en zijn er meer aanvragen voor snoeiwerk. De groep bestaat nu uit negen personen die met vaste regelmaat in zomer en winter particuliere boomgaarden herstellen en onderhouden.
Met 15 hoogstamfruitbomen vallen we onder de categorie flinke klus. Vanwege de vele aanvragen hebben ze ons vorig jaar overgeslagen. Dit jaar was er dus werk aan de winkel. Als eerste maakten ze een verkennende ronde langs alle bomen. Met een professioneel oog kijken ze naar de vorm, naar de waterloten, naar welke grote takken eruit moeten etc. etc. Na de inventarisatieronde was er eerst tijd voor koffie met wat lekkers.
Het was de donkerste dag in een paar weken tijd. Soms miezerde het een beetje. Voor de fotoserie verre van ideaal. Met behulp van Lightroom heb ik de belichting flink opgekrikt. Ik heb diepe respect voor deze noeste werkers. Ze klimmen met gemak naar het hoogste punt. Soms staat de ladder wel heel scheef. De ladders worden wel aan de bovenkant geborgd aan een tak. Ze behandelen iedere boom liefdevol. Ze doen niet zomaar wat, iedere handeling heeft een doel.
Tussen de middag had mijn man gezorgd voor een heerlijke lunch. Behalve dat het goed smaakte was het ook heel gezellig. De snoeiers moesten zich er wel toe zetten om weer aan het werk te gaan. Men werkte van het verste punt in de achtertuin, via de zijkant van het huis naar de voortuin. De laatste boom die ze te lijf gingen was de enorme perenboom. Uit die boom werd de kop gezaagd. Ze maken alleen gebruik van niet-gemotoriseerd gereedschap. Nadat de klus was geklaard ruimden ze eerst het gereedschap op voordat ze aan de koffie gingen. Net op dat moment verscheen er een stukje blauw aan de lucht.
In de dagen erna heb ik zes grote hopen met takken naar voren gesleept. Binnenkort komt er iemand met een machine om de takken te versnipperen. De snippers strooien we in de tuin.
Schrijven met Licht 