Pasen is voor christenen het belangrijkste feest en dat geldt ook voor mij. In de kerk in Blokzijl begeleidde ons muziekvereniging een mooie paasdienst. Voor de geïnteresseerden is de dienst te zien en te horen via dit linkje. Gezien vanuit de kijker zit ik links vooraan.

In verband met Pasen koos ik vandaag voor een fotoserie die ik onlangs maakte van de kerk in Terband oftewel de Terbantstertsjerke.

Vanaf de A7 en de A32 valt de kerk op dankzij de lichtgele kleur en het vrolijke torentje. Met name het felrode dak van de toren springt in het oog. Zie Google Maps. Ontelbare keren zag ik vanaf de snelwegen deze kerk, maar ik was er nog nooit geweest. Vorige week zaterdag was ik de hele dag onderweg om te fotograferen en toen pakte ik ook deze locatie mee. Ik maakte een wandeling over de begraafplaats rond de kerk. Op de meeste begraafplaatsen ervaar ik een serene rust, maar dat lukte niet op deze plek vanwege het langsrazende verkeer.

Zoals met vele kerken het geval is wordt deze kerk niet meer gebruikt voor de wekelijkse erediensten. In de kerk worden er nog wel rouw- en trouwdiensten gehouden en vinden er culturele activiteiten plaats. Het kerkje biedt als refugio onderdak aan rondreizende pelgrims. Deze kerk ligt zowel aan het Jabikspaad als aan het Bonufatius Kloosterpad.

Wandel maar met mij om de kerk.

Toen ik mijn rondje om de kerk had gemaakt kwam er wel een hele dreigende lucht aan. Ik zat net in de auto toen de zoveelste hagelbui op die dag voorbij trok.

Tijdens ons verblijf hebben we een uitstapje gemaakt naar Snow World ten noordenoosten van Rovaniemi. In dat drukbezochte park zijn we de Artic Circle oftewel de Noordpoolcirkel overgestapt.

In 1993 ben ik op het Indonesische eiland Sumatra de Evenaar overgestapt en nu in Finland over de Noordpoolcirkel. Toch best bijzonder om mee te maken.

Nadat we een tijdje door het park hadden gewandeld en onze lunch hadden genuttigd gingen we naar Snowman World. Aanvankelijk dachten we dat het iets was voor kleine kinderen, maar al snel kwamen we erachter dat het ook voor grote kinderen heel leuk is. 😉 Glijden vanaf een glijbaan gemaakt van ijs is toch wel wat koud aan de billen.

Dan kun je beter gaan glijden op een band.

We hebben ons prima vermaakt in het doolhof gemaakt van sneeuw.

We bewonderden de kunstige sculpturen van sneeuw. In een bar gemaakt van ijs dronken we de befaamde warme bosbessensap.

Na deze geslaagde middag lieten we ons met de taxi naar de volgende bestemming brengen. Wordt vervolgd.

Na de fotosessie bij de grutto’s en andere weidevogels in Skrins vervolgde ik mijn weg. Na wat omzwervingen kwam ik uit bij de plek waar een paartje ijsvogels al meerdere jaren hun nestje bouwen. Er stonden al twee auto’s geparkeerd. Ik parkeerde mijn auto naast die van hen. Tussen de beide auto’s door had ik zicht op de ijsvogeltak. Ik bracht de camera met de 150-600 mm zoomlens in stelling in het geopende autoraam. Daarvoor gebruik ik een zak gevuld met zonnebloempitten.

Ik had geluk, al na een paar minuten hoorde ik het hoge geluid van de ijsvogel. Het was het vrouwtje die als eerste plaats nam achter op de tak. Ze is te herkennen aan de oranje snavelbasis. Drie seconden later kwam ook het mannetje aanvliegen.

Het mannetje vloog weer op en koos een plekje aan de andere kant van het vrouwtje. Die toenadering was niet zonder reden, het mannetje had amoureuze bedoelingen. Het mannetje ‘besprong’ het vrouwtje. Het leidde tot niets. Het had er alle schijn van dat het vrouwtje hem afwees.

Het mannetje nam weer plaats naast het vrouwtje. Na deze vruchteloze poging volgde er een discussie. Het mannetje ging er vandoor en ging een eindje verderop op een tak zitten. Al snel bleek dat hij daar ging vissen. Of dit eigen initiatief was of dat hij gestuurd was door het vrouwtje dat laat zich raden.

Binnen een paar minuten was het raak. Hij ving een vis van een formaat waarmee hij kon aankomen. Na wat gemanoeuvreer had hij het visje in positie in zijn snavel, in lengterichting met de kop naar voren. Het vrouwtje nam het geschenk liefdevol van hem aan. Het visje gleed moeiteloos haar keelgat in.

Het mannetje hield dit alles nauwlettend in de gaten. Ik had hoop dat deze actie zou leiden tot een tweede poging tot paren, maar dat was niet het geval. Ze vlogen beide weg van de dikke tak en kozen apart van elkaar een plekje pakweg twee meter verderop. Deze scene speelde zich af binnen 5 minuten, dat was dus echt treffen. Toen ik deze buit binnen had ben ik na 20 minuten verder gereden naar de volgende bestemming.

Zaterdag ben ik naar Skrins gereden. Skrins is een weidevogelgebied in de Greidhoeke, ten zuidwesten van Leeuwarden. Het oude cultuurlandschap met de slootjes, greppels en bolle percelen is een toevluchtsoord voor vele trek- en weidevogels. In het voorjaar bieden de bloemrijke graslanden voldoende voedsel en beschutting voor onder andere grutto, kievit en tureluur om er te broeden.

In het gebied staat een mooie praktische kijkhut met voldoende kijkgaten op verschillende hoogtes. Alle vensters zijn gericht op het noordoosten, daardoor had ik geen last van de straffe westenwind en van tegenlicht.

Het ene moment trokken er felle buien over en het volgende moment keek ik uit op grote stukken blauwe lucht.

Er foerageerden grote groepen grutto’s, kemphanen en kokmeeuwen. Verder zag ik kluten, kieviten, zwanen, tureluurs en ganzen.

Nadat ik lange tijd in de kijkhut had genoten van de vele vogels vervolgde ik mijn weg over de Monsamabuorren. Plotseling zag ik een tureluur en een grutto in het weiland foerageren. Een eindje verderop draaide ik de auto zodat ik beide vogels aan de goede kant van mijn autoraam had. Even keken ze verstoord op, maar al snel gingen ze verder met het zoeken naar voedsel.

Zaterdag ben ik de hele dag op stap geweest met de camera’s. Het was buiig weer en dat leverde mooie wolkenluchten op. Ik had een specifiek doel voor ogen. Mijn navigatie op de telefoon werkte niet goed, ik moest dus regelmatig stoppen om mijn route te bepalen. Een van de stops was bij Jirnsum…

Een stop onder de rook van Britswert.

Onderweg fotografeerde ik een waterhoen, een scholekster en een torenvalk.

Bij de zoveelste bui in aantocht ontstond er een volledige regenboog. Zelfs een dubbele.

Mijn belangrijkste doel van die dag was om grutto’s te fotograferen vanuit de kijkuit in Skrins. Dat is gelukt, maar daarover een volgende keer.

Tijdens ons verblijf in Fins Lapland bezochten we een Husky Park.

Tegen meerprijs was er gelegenheid om met de huskies te ‘knuffelen’. Omdat we er toch waren hebben we daar gebruik van gemaakt. De gids vertelde ons allerlei wetenswaardigheden over de huskies. Op het park wonen vele huskies. Iedere ochtend zetten ze alle deuren van de husky-verblijven open. De huskies die op die dag willen rennen laten dat zien aan hun enthousiaste gedrag.

De honden die op die dag geen zin hebben om te werken blijven in hun hok.

De vacht van de huskies biedt hen een optimale bescherming tegen kou en bestaat uit twee lagen. De zachte onderwol is meestal wit of wit-achtig. De hond is een of twee keer per jaar in de rui. Als de haren bewegen ontstaat er wrijving, waardoor er warmte ontstaat. De dekharen die over deze haren heen liggen, slaan deze warmte op. Het halflange dekhaar kan verschillende kleuren hebben van wit tot rood, tot zwart. De meeste Siberische husky’s hebben een prachtig patroon op de rug, die bij de buik en borst overgaat in wit. Op het hoofd hebben zij vaak een zogenaamde kleurenmasker.

Geen andere hond is nog zo nauw verbonden met zijn oorspronkelijke gebruik als de Siberische husky. Geen wonder, want ze zijn erg goed met de slee. De husky kan negen keer zijn lichaamsgewicht trekken. Daarnaast hebben ze een ontzettend goed richtingsgevoel. Dat is van belang in het besneeuwde landschap waarbij alles op elkaar lijkt. Door deze eigenschappen is de husky ook tegenwoordig nog een belangrijk dier voor de Inuit. De viervoeter is vaak lid van de familie en wordt in huis opgevoed.  

De gids maakte met de Iphone van dochterlief een foto van ons drieën.

Tot slot nog een filmpje wat gemaakt is met de iPhone.

https://videopress.com/v/vA0OKG0g?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata&useAverageColor=true

Deze serie is speciaal voor mijn lieve vriendin die vandaag 60 jaar is geworden. We zijn vriendinnen sinds de eerste klas van het voortgezet onderwijs. De kikker is haar lievelingsdier.

❤️

Tijdens de warmere dagen vorige week was het een drukte van belang in onze vijver. Het is namelijk paartijd voor de bruine kikker. Omdat ik aan het werk was heb ik weinig meegekregen van de orgie, het gespetter en het knorren van de kikkers. Sindsdien ligt er in het midden van de vijver, tussen de beplanting een fikse klont kikkerdril.

Vrijdag heb ik de camera en 150-600 mm zoom op statief gezet en heb ik me verdekt opgesteld bij de vijver. Toen ik naar buiten stapte doken zoals gebruikelijk alle kikkers onder water.

Na een tijdje heel stil staan wachten kwam de ene na de andere kikker weer boven water.

Tijdens de paartijd is het mannetje herkenbaar aan de forser gebouwde voorpoten en de paarborstels op de duimen. Zo kan hij het vrouwtje beter vastpakken. De witte keel van het mannetje heeft tijdens de paartijd een vaagblauwe teint. Vrouwtjes hebben meer roodtinten. 

Kikkermannetjes willen zich onder invloed van de paringsdrang nog wel eens vergissen en pakken alles wat maar op een vrouwtje lijkt, zoals een ander kikkermannetje, een kikker van een andere soort, een pad of een vis. Een triootje komt ook regelmatig voor en soms ontstaat er zelfs een hele kluwen van kikkers. Op internet vond ik deze interessante en leuke site over het paargedrag van de kikkers met bijpassende foto’s.

Tijdens ons verblijf in Rovaniemi nam onze zoon ons mee naar museum Arktikum. Dit was een van de dingen die we volgens hem moesten zien. En hij had gelijk. Onze zoon heeft aan het begin van zijn 5 maanden durend verblijf in Finland een Museumcard gekocht en heeft inmiddels al meerdere musea bezocht.

Het Arktikum is een Fins wetenschappelijk museum en onderzoekscentrum in Rovaniemi. Het wordt gebruikt door twee instanties: het Provinciaal museum van Lapland en het Arctisch Centrum. Dat laatste is een onderzoekscentrum van de universiteit van Lapland. Het meest bijzondere onderdeel van het museum is de 172 meter lange glazen corridor.

In de glazen corridor bevindt zich een galerij van 2 verdiepingen. Aan weerszijden van de galerij bevinden zich de expositieruimtes. Het museum en wetenschapscentrum richt zich op de Arctische regio en de cultuur van het noorden met de volgende onderwerpen:

• natuur: flora en fauna, ecosystemen en astronomie
• mensen en hun cultuur
• wetenschap: klimaatverandering en milieu-impact, geologie en biologie
• verhalen, legendes en tradities
• geschiedenis

Onze zoon is breed geïnteresseerd. Naast de onderwerpen die raakvlakken hebben met zijn studie Ecology and Evolution is hij ook geïnteresseerd in aardrijkskunde, politiek en geschiedenis. Tijdens zijn studie heeft hij een minor gevolgd waardoor hij lesbevoegd is. Nadien heeft hij een half jaar les gegeven aan een hogeschool. Zaken uitleggen en anderen onderwijzen vindt hij leuk. Tijdens onze rondgang gaf hij een spontaan lesje. 😉

In het museum hangen vele foto’s uit vervlogen tijden. Als fotograaf en liefhebber van mooie plaatjes kon ik mijn hart daar ophalen.

In het museum ligt een enorme brok amethist, van ik schat zo’n 80 cm hoog. Bij het maken van dit bericht kwam ik erachter dat de enige actieve amethistmijn van Europa zich in Fins Lapland bevindt. Het is de Lampivaara-amethistmijn en bevindt in nationaal park Pyhä-Luosto.

Voordat we doorgingen naar de expositieruimtes op de volgende verdieping…

… namen we een korte pauze op het verste punt van de glazen galerij. Op de achtergrond ‘loopt’ de bevroren rivier Kemijoki.

Als laatste gingen we naar de expositie over Finland in de Tweede Wereldoorlog. Finland speelde tijdens de Tweede Wereldoorlog een complexe rol, vooral omdat het een buurland is van de Sovjet-Unie.

Finland maakte in die periode drie minioorlogen mee.

Winteroorlog (1939-1940): De Sovjet-Unie viel Finland binnen in november 1939, wat leidde tot de Winteroorlog. Ondanks de grote numerieke overmacht van de Sovjets, voerde Finland een dappere verdedigingsoorlog en behaalde verrassende successen. De strijd eindigde in maart 1940 met het Verdrag van Moskou, waarbij Finland gedwongen werd enkele territoriale concessies te doen, maar zijn onafhankelijkheid behield.

Voortzettingsoorlog (1941-1944): Toen Nazi-Duitsland de Sovjet-Unie binnenviel in juni 1941, zag Finland een kans om zijn verloren grondgebied te heroveren. Finland begon de Voortzettingsoorlog aan de zijde van Duitsland tegen de Sovjets. Ondanks militaire successen leidde de voortzetting van de oorlog tot toenemende internationale isolatie voor Finland. Na een reeks zware nederlagen voor Duitsland en de Sovjet-successen aan het oostfront, nam Finland de beslissing om zich terug te trekken uit de oorlog aan de zijde van Duitsland. In september 1944 sloot Finland een wapenstilstand met de Sovjet-Unie, bekend als het Verdrag van Moskou (1944).

Laplandoorlog: (1944-1945): Na de wapenstilstand met de Sovjets, bleef Finland betrokken bij de strijd tegen Duitse troepen die zich in het noorden van Finland bevonden waarbij Finse troepen Duitse troepen verdreven uit het noorden van Finland. Bij het terugtrekken pasten de Duitse strijdkrachten de tactiek van de verschroeide aarde toe en verwoestten zo grote delen van het land. Meer dan een derde van de steden en dorpen in Noord-Finland werd verwoest, en de provinciale hoofdstad Rovaniemi werd volledig afgebrand. 

Na de indrukwekkende tentoonstelling over de Tweede Wereldoorlog sloten we onze rondgang af bij de kleurrijke klederdracht van de Sami.

Op zaterdag brachten we een bezoek aan het museum Arktikum. Zie Google Maps. Maar voordat we het museum binnengingen nam onze zoon ons eerst mee naar de tuin van het museum wat grenst aan rivier Kemijoki. In deze tuin staan overwegend berkenbomen. Finland is een van de bosrijkste landen van Europa met voornamelijk dennen (53%), sparren (28%) en berken (19%). Dennen en sparren gedijen goed in Finland vanwege de schrale, droge grond. Fins Lapland is echter het gebied van de lage berk.

Via de tuin kwamen wandelden we naar de rivier. Onze zoon wilde graag even glijden van de heuvel af. Bij gebrek aan een sleetje nam hij daarvoor een plastic zak die ik altijd bij mij heb in de fototas.

Op de rivier passeerde ons een langlaufer. Langlaufen is de populairste sport in Finland gevolgd door het ijshockey en het schansspringen. Dat laatste vooral als kijksport op tv.

Terwijl we rondwandelden op het ijs van rivier Kemijoki kwam er een groepje mensen aangelopen. Met een mechanische boor werden er 4 gaten door de ijslaag geboord. Deze mensen gingen ijsvissen. Voor Finnen is dit dé activiteit in het weekend. Het beste ijsvisseizoen is van half februari tot de eerste helft van april.

Wie een reis maakt naar een land doet er goed aan om zich van tevoren te verdiepen in de gewoonten van het gastland. Wij waren van tevoren bijgepraat door onze zoon die daar gedurende 5 maanden woont. Finnen zijn in het algemeen bescheiden, rustig, modern en liberaal. Dat geldt ook voor de gelijkstelling van de seksen zodat machogedrag in de regel veroordeeld wordt. Bovendien wordt in het algemeen het pronken met eigen eigenschappen of prestaties niet graag gezien. Bescheidenheid geldt in Finland inderdaad als een deugd en voor opschepperij of buitensporig pronken bestaat heel weinig tolerantie. De Finnen houden niet van veel opwinding en opdringerigheid.

Voordat ik een foto maakte heb ik de man met gebarentaal eerst om toestemming gevraagd.

Na onze wandeling op de rivier wandelden we terug naar het museum waarvan op de achtergrond de glazen overkapping is te zien. De jeugd kon het niet laten om elkaar nog even te bekogelen met sneeuwballen.

Tijdens onze reis naar Finland verbleven we 5 dagen in Rovaniemi, de hoofdstad van Lapland. We hadden een mooi appartement in een buitenwijk van deze stad. Omdat er geen OV was binnen de stad waren we aangewezen op het gebruik van een taxi of we gingen te voet. Als de sneeuw op de straten gaat smelten en vervolgens weer gaat opvriezen wordt het spiegelglad. De zorgzame kinderen kochten daar zo snel mogelijk spikes voor onder mijn schoenen.

Finland wordt ook wel ‘het land van de duizend meren’ genoemd. In werkelijkheid zijn dit er ruim 188.000 meren. Tijdens een wandeling van 4,5 kilometer vanuit het centrum naar ons appartement kwamen we langs een van die meren. Op de eerste avond kozen we dit meer uit om naar het Noorderlicht te kijken. De Aurora-app voorspelde meerdere keren tijdens ons verblijf dat er kans was op Noorderlicht. We troffen het steeds niet omdat het ‘s avonds en ‘s nachts bewolkt was. We hebben één keer een onbewolkte avond en nacht gehad en toen was er geen Noorderlicht. We hebben al tegen elkaar gezegd dat we nog wel een keer op herhaling gaan…

Rovaniemi is vooral bekend als woonplaats van Santa Claus. Het verhaal over de kerstman en zijn rendieren kun je lezen op deze site. Men kan de kerstman ook daadwerkelijk bezoeken. Voor een slordige 40 euro kan men samen met de kerstman op de foto. Dat had ik er niet voor over. Ik heb wel stiekem een foto gemaakt van die beste man terwijl mijn camera voor mijn buik hing…

In het centrum bevindt zich een plein. Het plein, voorheen bekend als het Sampo-plein, werd in juni 2006 omgedoopt tot Lordi’s Square ter ere van Lordi’s overwinning op het Eurovisie Songfestival in 2006. Op 9 juni 2006 werd op het plein een volksfeest gehouden, waar ook Lordi verscheen. Alle leden van Lordi zijn benoemd tot ereburgers van Rovaniemi. Lordi is een hardrock-heavymetalband. Ze wonnen met nummer Hard Rock hallelujah.

Een van onze lievelingsplekjes was aan de oever van de rivier, Kemijoki. Zie Google Maps. Dit gedeelte van de rivier was niet geheel bevroren. Dat was wel bijzonder, want pakweg 50 meter verderop lag een laag ijs van 30 cm. Dat was ook het gedeelte waar onze tocht startte met de sneeuwscooter over de rivier.

Tot slot nog een mini filmpje wat ik maakte met de telefoon.

https://videopress.com/v/MIizEdyQ?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata&useAverageColor=true