Tijdens ons verblijf op Texel maakten we zoals gebruikelijk een wandeling door de Slufter.

De Slufter is een uniek gebied dat in open verbinding staat met de Noordzee. Na een aantal mislukte pogingen om er een landbouwpolder van te maken, werd aan het begin van de 20e eeuw besloten het zeegat open te laten. Het Sluftergebied bestaat uit een krekenstelsel dat soms na een storm onder water staat.

Op en rond het drukste voetpad scharrelde een graspieper met een rups in de snavel. Het lekkere hapje was wellicht voor de jongen bedoeld.

In het duin aan de rechterkant hadden oeverzwaluwen hun nestjes gemaakt. Het is me niet gelukt om een oeverzwaluw te ‘betrappen’ op het in- en uitvliegen van een nest.

Om de hoek van de oeverzwaluwwand lagen een paar dames te lezen. Vlak achter hen bevond zich ook nog een nest van oeverzwaluwen. Van tijd tot tijd vlogen de vogels om hun hoofd. Het was grappig om te zien hoe de dames dat doorkregen en opkeken van hun boek. Hoeveel vogels zien jullie vliegen op foto 2 en op foto 3?

De Eierlandse duinen was tot voor kort voor mij een onontdekt plekje. Toen ik in de Texel Gids las wat ik daar zou kunnen aantreffen werd het hoog tijd om daar een wandeling te gaan maken.

Op een duin waren twee vogels nestmateriaal aan het verzamelen. Ter plekke dacht ik dat het graspiepers waren. Thuis op de computer zag ik dat het kneuen waren. Een vrouwtje kneu is onopvallend in gedrag en uiterlijk. Het mannetje laat zich vaker zien en heeft een opvallende rode borst.

Maar ik kwam niet specifiek voor de kneu, maar voor een andere bijzonder vogeltje, namelijk voor de tapuit. In dat gebied bevinden zich vele konijnenholen en die zijn uitermate geschikt voor tapuiten. Tapuiten broeden namelijk in konijnenholen oftewel ‘Konijn eruit, tapuit erin.’ Op deze site kun je er alles over lezen.

Voor een hol zat een konijn zich te poetsen

Een tapuit bleef voorbeeldig poseren terwijl het vogeltje uit volle borst zong.

Tijdens onze vakantie op Texel hebben we één dag een e-bike gehuurd. We hadden gelezen over een splinternieuw fietspad en het leek ons leuk om die mee te pakken op onze route.

Op deze site kun je er alles over lezen.

Voorafgaande aan de aanleg van het fietspad heeft men zorgvuldig gekeken welke bomen er wel mochten verdwijnen en welke beslist moesten blijven staan. Dat heeft gemaakt dat het fietspad zich door het landschap slingert.

Eén deelproject binnen het geheel is om het water langer vast te houden in dit gebied. Door de overvloedige regenval in het voorjaar is er veel water in het bosgebied. Dat overvloedige water wil men vasthouden voor de lange droge periodes.

In Waalenburg liep een een kievit op de oever. De wind waaide het verenkleed omhoog.

De kievit scharrelde mooi z’n kostje bij elkaar.

Iets verderop in het weiland liep een vrouwtje en een mannetje grutto tussen de orchissen. Het vrouwtje is iets groter dan het mannetje. Gracieus stapte ze door het weiland.

Hij hield zich voornamelijk bezig met het foerageren.

Jan en ik maakten een paar weken geleden een ritje langs de Waddendijk. Onze eerste stop was in de buurt van Harlingen en de laatste was op de pier bij Holwerd.

Bij Roptazijl maakte ik enkele foto’s van de schapen op de Waddendijk.

Vanaf de dijk hadden we weids zicht op de Waddenzee. Lijkt me mooi om het hele traject een keer op de fiets te doen.

Binnendijks zat op de oever van de vaart een rietzanger te zingen.

Een eindje verder liepen schapen op de weg. Eén schaap liep zo mijn beeld in. Het schaap liet toe dat ik haar aaide. Die fotoserie kun je zien op het weblog van Jan.

Weidse blik.

We reden een stukje over de oude dijk. Het weggetje is zo smal dat je elkaar alleen kunt passeren op de uitwijkstrook.

Bij Kwelder Westhoek hoopten we vogels op het Wad te zien en te fotograferen. Helaas zaten de vogels te ver weg ook al zouden we een eindje het pad oplopen.

De laatste stop op die dag was op de pier bij Holwerd. Een man leek te wachten op de veerboot die vanaf Ameland aan kwam varen.

Vervallen dammen van rijshout op Het Wad met daartussen duizenden vogels.

Op deze onderstaande foto is te zien hoe de vogelaars en natuurfotografen staan opgesteld bij Wagejot.

Ik had mijn camera gericht op een groepje klutten. In eerste instantie dacht ik dat ze gezellig met elkaar aan het foerageren waren. Al snel kreeg ik in de gaten dat dit een strijdtoneel was om te bepalen wie met een vrouwtje mocht paren. De groep vertoonde hetzelfde gedrag als die van de kemphanen, maar het ging er minder heftig aan toe.

Nadat de strijd was gestreden verlieten de afvallers een voor een de groep.

Een dag eerder stond ik op dezelfde plek naast de auto te fotograferen toen er een torenvalk kwam aangevlogen. Tot mijn grote verrassing kwam deze al biddend steeds dichterbij.

Zo kon ik een serie maken van de torenvalk tegen een strakblauwe lucht. Het is voor mij de eerste keer dat ik de details goed kon vastleggen zonder last te hebben van tegenlicht.

Tijdens ons verblijf op Texel maakten we een wandeling bij De Vriendschap en de Volharding. We parkeerden onze auto bij Strandpaviljoen Kaap Noord. Vanaf daar wandelden we naar de Waddenzee. We kwamen langs de Catamaran zeilschool. Op de Waddenzee zeilde een catamaran. Aan de horizon ligt Vlieland.

Men was volop bezig met het plaatsen van strandhuisjes.

We kwamen langs de aanlegsteiger van de Volharding. Zie Google Maps.

We wandelden over het strand naar het zuiden. Een steenloper deed zich tegoed aan een aangespoeld krabbetje.

Langs de vloedlijn foerageerden twee vrouwtjes en een mannetje rosse grutto. De rosse grutto is een fractie kleiner dan de grutto vooral omdat ze minder lange zwarte poten hebben en een wat minder lange nek. De snavel van de rosse grutto is niet tweekleurig zoals bij een  grutto, maar geheel zwart en licht omhoog gekruld. Op deze site wordt helder uitgelegd wat het verschil is tussen de grutto en rosse grutto.

Bij vogelverzamelplaats De Volharding zijn we omgekeerd, maar niet voordat ik nog enkele foto’s maakte van deze bonte verzameling wadvogels.

Aan het einde van de middag maakte ik een rondje door de tuin. In de opening van het nestkast zat een jong van de koolmezen. Ik haalde snel mijn camera en statief van binnen en stelde mij verdekt op achter de appelboom.

De eerste foto van het jong had ik nog maar amper gemaakt toen er een ouder kwam aanvliegen met een vette rups.

Ik was zoekende naar het juiste standpunt in verband met de zon en koos voor een plekje op de akker aan de westkant van het nestkastje. De ouder kwam aangevlogen met een nachtvlindertje in de snavel.

Tijdens de overdracht wist de vlinder te ontsnappen en dwarrelde naar beneden. Even leek het erop dat de koolmees erachter aan zou gaan, maar hij hield het toch voor gezien.

Ik was nog niet tevreden over mijn gekozen plekje en koos een ander standpunt. Vandaar had ik beter zicht op de jongen in en achter de vliegopening. Op dat moment had ik nog niet helder hoe het er voor stond. Waren ze zover om uit te vliegen? Was dit het eerste jong wat op punt stond om uit te vliegen of was het misschien de laatste? Wat ik wel wist dat dit een jong was met drempelvrees…

Plotseling hoorde ik boven mijn hoofd het gepiep van een jonge koolmees. Dat gaf duidelijkheid. Ze waren aan het uitvliegen en het dralende jong in de opening was dus niet de eerste.

Door het gescharrel achter en in de vliegopening kreeg ik in de gaten dat er nog meerdere jongen moesten uitvliegen. Wat een geluk dat ik dat mocht meemaken. Fijn dat de zon op het nestkastje en de naastgelegen appelboom scheen. De appelboom waar de jongen in landden zit dit voorjaar niet goed in blad. Na de snoeibeurt in de winter heeft deze boom het moeilijker om te herstellen. Dat is vervelend voor de boom, maar een gelukje voor de fotograaf.

En toen was het dan toch eindelijk zo ver, het jong vloog uit en landde op een tak boven mijn hoofd.

Op het uitvliegen van het volgende jong hoefde ik minder lang te wachten.

De laatste twee lieten weer heel lang op zich wachten. De boer had in tussentijd de akker achter ons huis geploegd en gefreesd en was al bezig met het inzaaien van de mais. We hadden al een aantal keren glimlachend naar elkaar gezwaaid. Hij zal het vast zonde van de tijd hebben gevonden dat ik daar zolang stond te wachten. 😉

Het uitvliegen van de laatste jongen heb ik niet meer afgewacht. Ik vond het welletjes. De eerste foto maakte ik om 18.27 uur en de laatste om 20.22 uur.

Tijdens het verblijf op Texel brengen we steevast een bezoek aan de haven van Oudeschild.

De ramen van het Havenkantoor werden op dat moment schoongemaakt door een bedrijf. De mannen op het leugenbankje moesten even plaatsmaken. Ze dachten dat ik foto’s maakte voor het schoonmaakbedrijf. Ik heb ze maar in die waan gelaten.

Boten voeren de haven in en uit.

Ik wandelde verder door de haven. De blauwgekleurde TX 10 vind ik altijd een mooie blikvanger.

Voor de jeugd is het vissen naar krabbetjes een mooie bezigheid.

Op de achtergrond ligt een schip in een dok. Toen er een zilvermeeuw op een paal ging zitten heb ik deze gefotografeerd met de contouren van het dok op de achtergrond.

Nog even de camera richten op de Waddenzee met schitteringen voordat we onze weg vervolgden.

In het vorige bericht was het mij nog niet duidelijk of de bonte vliegenvanger nu wel of niet broedde in het nestkast in onze tuin. Ik ben er nu bijna van overtuigd dat er binnenin het nestkastje een vrouwtje zit te broeden. De afgelopen dagen heb ik het mannetje goed in de gaten gehouden. Op tweede pinksterdag heb ik een aantal foto’s van het mannetje gemaakt. Nu de bomen volop in blad staan is het tussen de bladeren doormikken om het vogeltje op de foto te zetten. Daarbij koos ik voor scherpstellen met de hand.

De afgelopen dagen zag en hoorde ik alleen het mannetje van de bonte vliegenvanger. Het vrouwtje was in geen velden of wegen te bekennen. Het mannetje bleef voortdurend in de buurt van het nestkastje. Hij zingt van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat om zijn territorium af te bakenen.

Op internet zocht ik naar het gedrag van de bonte vliegenvanger. Daar las ik dat alleen het vrouwtje de eieren uitbroedt. Het broedende vrouwtje wordt door het mannetje gevoed. Daar zit geen regelmaat in en soms voedt hij helemaal niet. Dit is vooral als het mannetje een tweede territorium heeft waar een ander vrouwtje begonnen is met eieren leggen. Het mannetje voert wel de jongen in het eerste nest en pas als die uitgevlogen zijn, de overgebleven jongen van het tweede nest. Eind juni of begin juli, worden de nesten verlaten en leiden de ouders hun jongen weg van hun geboorteplaats.

Om de zoveel tijd meldt het mannetje zich bij het nestkastje. Het is net alsof hij haar vraagt of alles goed gaat daarbinnen. 😉 Ik heb niet gezien dat hij een lekker hapje kwam brengen, maar dat kan ik zeker gemist hebben.

Dit is overigens het enige nestkast in onze tuin met een zitstokje. Als alle nestkastjes leeg zijn dan ga ik die ook voorzien van een dergelijk stokje. De nestkastjes zijn overigens prima zelf te maken, het is mij ook gelukt. 😉

P.s. Om ze niet te verstoren heb ik niet in het nestkastje gekeken.