Gisteren was er op vele kanalen berichtgeving over de kans op Noorderlicht. Ik werd getipt over een bericht op Nu.nl. Ik checkte de Aurora app op mijn telefoon en ook die was positief. Iets na achten kreeg ik een berichtje van Jan (een ervaren Noorderlichtjager) dat er een grote kans zou zijn op Noorderlicht. Verder kan men terecht op deze site van Noorderlichtjagers. Op die site kun je je inschrijven zodat je een mailtje ontvangt als er kans is op Noorderlicht.

Rond negen uur heb ik de camera in stelling gebracht op ons balkon op het noorden. Daarvan maakte ik onderstaande foto met de mobiel. Ik maakte eerst een proeffoto toen het nog licht was.

Ik was dus in de luxe positie dat ik tussendoor gewoon mijn ding kon doen en dat ik om de zoveel tijd het balkon opstapte om te kijken en een foto te maken. De kans nam steeds verder toe getuige de berichtgeving in de Aurora app. Wat me wel zorgen baarde dat ook de slierten bewolking in het noorden toenam…

Rond 22.45 uur was het zover, eerst alleen nog op de foto en even later ook met het blote oog.

Daarna was er langere tijd niets te zien met het blote oog en ook op het schermpje van de camera was er niets te zien. Achteraf op de computer bleek dat er wel wat Noorderlicht was te zien, maar dat kwam pas op de foto tevoorschijn toen ik de belichting flink opschroefde.

Ik had de moed al opgegeven en mijn camera al naar binnen gehaald. Iets daarna stuurde Jan mij via de app enkele foto’s van prachtig Noorderlicht. ik heb opnieuw de camera op het statief gezet en wachtte af. En toen gebeurde het! Wat een bijzondere gebeurtenis.

Met dank aan mijn fotomaatje die zorgde dat ik toch doorzette.

Waalenburg is het natuurgebied waar ik graag fotografeer als ik op Texel ben. Halverwege het gebied staat een bord met een tekst van Jac. P. Thijsse…

Zoo’n lange lijnrechte polderweg lijkt wel vervelend,
maar inderdaad is er geen mooier en onderhoudender weg
in Nederland en misschien ook daar buiten,
dan de rechte hoofdweg door den polder Waal en Burg. Zie deze site.

In Waalenburg is de lucht vol met het gezang van de veldleeuwerik. Deze vogel stijgt tot grote hoogte om zijn zang te laten horen.

Het is geen eenvoudige vogel om te fotograferen. Als de veldleeuwerik opstijgt valt deze al snel buiten het bereik van de camera. En dat geldt ook voor het moment dat de veldleeuwerik zich weer laat ‘vallen’ in het gras. Één keer had ik geluk, een veldleeuwerik kwam al foeragerend steeds dichter naar mijn auto toe lopen.

In een weiland iets verderop in Waalenburg zaten twee hazen. Aanvankelijk bleven ze rustig zitten om even later toch het hazenpad te kiezen.

Vanaf ons balkon hadden we ruim zicht op de zee en de duinen. Rondom ons appartement liepen een aantal fazanten. De mannetjes lieten wel duidelijk een territoriumgedrag zien.

Het dominante mannetje werd vergezeld door een vrouwtje.

De fazant tijdens zonsondergang.

De fazant beschenen door de opkomende zon.

Het mannetje liet om de zoveel tijd een metaalachtige roep horen en fladderde daarbij met zijn vleugels.

De lepelaar kun je wel het boegbeeld van Texel noemen. Jarenlang was de lepelaar alleen nog te vinden in het Waddengebied en zo ook op Texel. Tegenwoordig gaat het goed met de lepelaar en zie je deze vogel ook op andere plekken in ons land.

Als men over de polderweg in Waalenburg rijdt tref je eigenlijk altijd wel een foeragerende lepelaar aan. De lepelaar trekt zich meestal niets aan van gemotoriseerd verkeer, fietsers, wandelaars en fotografen. Het is alsof hij weet dat ze toch niet bij hem kunnen komen.

En als de belangstelling toch te groot wordt dan kiest hij gewoon het luchtruim.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd in het appartement ben ik op stap gegaan met de auto en de fotoapparatuur. In Waalenburg trof ik al een mooie waarneming en wel de kleine plevier met op de achtergrond een tureluur.

Als eerste reed ik naar Waalenburg. Daar scharrelde een kleine plevier en een tureluur op de oever.

De kleine plevier vind ik altijd zo koddig met die gele rand om het oog. Eerst zoomde ik in op de kleine plevier.

… en vervolgens op de tureluur. Even verderop foerageerde nog een tureluur. Kijkend door de lens leek het erop dat deze tureluur wat anders getekend was dan de eerste. Op internet las ik dat er nauwelijks verschil is tussen man en vrouw tureluur; het mannetje is echter zwaarder getekend en donkerder. Dan zou de tureluur op foto 2 en 3 best een mannetje kunnen zijn.

Na een tijdje vond de tureluur het welletjes en stapte op de oever. Ondertussen spreidde hij zijn staart. Dat fenomeen had ik wel eens gezien bij bijvoorbeeld de blauwborst, maar nog niet eerder bij een tureluur.

We verbleven een aantal dagen op Texel. Deze keer betrokken we een appartement aan zee. Het was een hoek-appartement met uitzicht op zee én op de duinen.

Heerlijk om vanuit het appartement zo naar het strand te wandelen.

In de begroeiing voor ons appartement was de zang van vele vogels te horen. Met 10 minuten geluidsopname met de app Merlin scoorde ik: fazant, fitis, grasmus, graspieper, nachtegaal, meeuw, merel, veldleeuwerik, winterkoning, zwartkop,

Een paar soorten heb ik gefotografeerd waarbij ik de braamsluiper pas thuis ontdekte met behulp van Obsidentify. De braamsluiper is, zoals de naam wellicht al doet vermoeden, een vogel die meestal onopgemerkt blijft. De grasmus op foto 2 en 3 was voor mij geen onbekende. En waar kleine vogeltjes zijn te vinden is ook de sperwer in de buurt.

Tijdens ons verblijf waaide de wind uit de goede hoek, daardoor konden we heerlijk beschut op het balkon zitten tot ‘s avonds laat.

Na de fotosessie in de Surhuizemermieden reden we naar de plek waar we de ijsvogel misschien zouden treffen…

We hadden geluk. Binnen een paar minuten kwam de ijsvogel aangevlogen en nam plaats op de tak. Helaas ging ze er vrijwel meteen weer vandoor. Mijn foto’s daarvan zijn niet gelukt. We wachtten op de volgende kans. Even later hoorde ik wel het hoge piepje maar zag geen ijsvogel. Toen ik met de telelens ging speuren vond ik de ijsvogel tussen de begroeiing.

De ijsvogel had daar een mooi plekje uitgekozen. Een decor van bloemetjes kan mij meer bekoren dan een dode tak…

In Nederland herdenken we op 4 mei de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in Europa en in Zuidoost-Azië. Sinds 1961 herdenken we ook de slachtoffers van oorlogssituaties en vredesoperaties waarbij Nederland betrokken was na de Tweede Wereldoorlog.

Jan en ik waren op weg naar het plas-drasgebied, Surhuizemermieden. Jan had op mijn verzoek de auto in de berm gezet, ik had namelijk weer wat gespot in een weiland. Op hetzelfde moment vloog er een groep vogels over waarbij ik al snel opperde dat het wel eens een vlucht regenwulpen kon zijn. Toen ze langs een bosrand vlogen kon ik er nog net één redelijk foto van maken.

We vervolgden onze weg en stonden even later uit te kijken over het plasdrasland.

Toen we het luchtruim afspeurden naar vliegende weidevogels werden we wederom verrast met een vlucht regenwulpen. Bijzonder en mooi om te zien. Een vlucht regenwulpen ken ik als titel van het boek van Maart ‘t Hart. Tijdens mijn middelbare schooltijd had ik dit boek op de leeslijst staan.

De regenwulp is de kleinere en noordelijkere tegenhanger van de wulp. Hij broedt niet in ons land, maar is een doortrekker in het voor- en najaar. Hij wordt in het voorjaar meer in het binnenland waargenomen dan in het najaar. In het najaar is de kust de beste plek. Regenwulpen hoor je vaak eerder dan dat je ze ziet, het geluid is een karakteristieke triller.

Behalve foeragerende grutto’s in kruidenrijk grasland en grutto’s op een paal kunnen grutto’s in vlucht mij ook zeker bekoren.

Ik vind het altijd een leuke uitdaging om de roepende grutto’s te fotograferen.

Terwijl Jan weer in de auto ging zitten om zijn benen rust te gunnen, bleef ik buiten de auto staan. Op dat moment landde er voor mij een grutto op de weg en eentje in de berm. Het leek erop dat er een geschilletje moest worden uitgevochten. Kort daarna vlogen ze op en landden in het weiland aan de andere kant van de sloot.