Op zondag 29 september was het prachtig weer. Op die middag heb ik een tijdje door de tuin rondgedwaald op zoek naar insecten om te fotograferen. De grote verrassing op die middag was de kolibrievlinder die ik liet zien in deze serie. Andere insecten die langskwamen was een gewone wesp, een akkerhommel, een afgevlogen atalanta en een fris ogende dagpauwoog.

Tijdens het maken van dit bericht en het determineren met behulp van Obsidentify kwam ik erachter dat ik op de middag nog een grote verrassing voor de lens had gekregen, namelijk een noordse winterjuffer.

De boerderij waar we kampeerden onder de rook van Dokkum was vroeger een melkveebedrijf. De boerderij ligt aan een doodlopende weg van 1,5 km. Deze weg is pas in de zeventiger jaren aangelegd. Tot die tijd ging al het vervoer over het water en over het jaagpad. Het jaagpad wat vroeger een zandpad was is later een geasfalteerd fietspad geworden.

Op een dag kwam een familielid van de campingeigenaar vissen naar ijzer. Hij hoopte een grote schat op te duiken zoals de aanhangmotor die daar eerder vanaf een bootje in het water was gevallen. De kans dat het zou gaan lukken was niet groot omdat een aanhangmotor niet veel ijzeren onderdelen heeft. Hij haalde er wel van alles uit en hoe dat komt volgt hieronder…

Vroeger werden de melkbussen van deze boer vervoerd over het water. Tussen de melkstal en de Dokkumer Ee lagen rails waarover de volle melkbussen naar het water werden gebracht en de lege melkbussen weer terug. Toen dit vervoer over de rails niet meer nodig was heeft de boer de rails en toebehoren gemakshalve in de Dokkumer Ee gegooid. Zo werd mij verteld. Dit was geen uitzondering, want vroeger gooide men ‘alles’ in het water wat niet meer van pas kwam.

De magneet was heel krachtig. Het was soms heel lastig om het van het ijzer af te trekken. Als ze nog even doorvissen dan kunnen ze weer een spoorlijntje aanleggen. 😉

Zondagmiddag stond ik met de camera in de bloemenborder te spelen met siergras in het zonlicht.

Op dat moment werd ik verrast door de komst van een kolibrievlinder. Nauwgezet ging hij de Verbena bij langs om nectar op te zuigen. De kolibrievlinder dankt zijn naam aan het feit dat hij op een kolibrie lijkt wanneer hij nectar uit bloemen zuigt. Door zijn snelle vleugelslag (70 keer per seconde) blijft de vlinder in de lucht hangen. De kolibrievlinder is overdag actief en vliegt zelfs op bewolkte of regenachtige dagen, wat een zeldzaamheid is voor vlinders. Het viel nog niet mee om er een fotoserie van te maken, want de kolibrievlinder vloog iedere 5 seconden naar de volgende bloem.