Voordat ik verder ga met de fotoseries die ik maakte tijdens de herfstvakantie op Texel ga ik eerst naar de fotodag samen met mijn fotomaatje. Het was een uitgesproken grijze dag. Verschuiven van de dag was geen optie en afzeggen kan altijd nog… dus we gingen ervoor. Tijdens de koffie met wat lekker hadden Aafje, Jan en ik genoeg stof om bij te praten. Daarna reden Jan en ik naar de vogelkijkhut bij de Leijen. Jan had daar een paar dagen eerder baardmannetjes gehoord, maar niet gezien. Misschien zou het deze keer wel lukken…

Op weg naar de kijkhut en rond de kijkhut was er echter geen vogel te horen of te zien. We hadden ons warm ingepakt want behalve grijs was het ook echt waterkoud. De gevoelstemperatuur lag nog lager dan de 4°C die op het dashboard stond vermeld. De wind waaide door de openstaande kijkgaten ‘gemeen’ de kijkhut binnen. Lang zijn we daar dan ook niet gebleven en heb ik mij beperkt tot onderstaande foto’s.

Het was een weldaad om weer terug te zijn in de warme auto. Van de Leijen reden we binnendoor richting Earnewâld. Aan de Feantersdyk zette ik de auto in de berm om een foto te nemen van een landgeit en van een ‘landende zeearend’.

Vervolgens reden we verder richting de kijkhut in de Jan Durkspolder. Op weg daar naartoe werden we op de Westersânning verrast door een sprong reeën. Jan hield de omgeving scherp in de gaten, want ze worden daar wel vaker gezien. En met succes! Ondanks dat ik uitstapte om achter uit de auto mijn camera met telelens te pakken, bleven ze op het perceel. Zo kon ik deze fotoserie maken. Wat een geluk!

Na dit mooie moment reden we door naar de kijkhut. Aanvankelijk was er geen vogel te zien. Al snel kwam daar verandering in, aan de overkant van het water verschern een blauwe reiger en een grote zilverreiger. Twee aalscholvers kwamen al vissend steeds dichterbij. Een vrijwilliger van Fryske Gea kwam binnen en vertelde ons o.a. over de otters en de blauwe kiekendief in dat gebied. De otter zal zich wellicht niet snel laten zien, maar bij de blauwe kiekendief moet dat vast een keer lukken. Tot slot viel mijn oog op een houten balk met daarop een peilschaal die vlak voor de kijkhut stond. Deze was zo grappig begroeid. Door met de hand scherp te stellen lukte het om door de begroeiing heen er een foto van te maken.

Na deze fotosessie vonden we het welletjes en reden we naar de thuisbasis in Drachten. Aafje had er voor gezorgd dat het daar lekker warm was. Na de koffie met wederom wat lekkers reed ik naar huis. Het was een grijze dag en voor de fotograaf niet het meest spannende weer, toch hebben we ons prima vermaakt en leverde het ons weer genoeg op.

Eenmaal thuis troonde mijn man me mee naar de achtertuin. Daar had hij namelijk in het gras een kleurrijke zwam ontdekt. Ze stonden vlakbij de plek waar wij voor de dieren een rommelhoekje hebben gecreëerd. Het is de grote oranje bekerzwam.

Na veertig jaar niet te hebben gespeeld heb ik twee jaar geleden het musiceren weer opgepakt. Wat je jong leert, raak je niet snel kwijt. Twee jaar geleden schreef ik erover en plaatste ik foto’s op mijn weblog. Het bericht is hier te vinden.

Thuis oefenen op een tweede partij is vaak niet zo spannend; de melodie van het stuk is meestal lastig te herkennen. Maar wanneer de klanken van alle partijen tijdens een repetitie samenkomen, dan hoor je de melodie en de essentie van het stuk en voel je de muziek tot in je vezels. Die samenklank, dat samenspel met anderen, dáár draait het om. Muziek raakt, verbindt en geeft betekenis.

Aanstaande zaterdag geven we een concert en bij deze nodig ik je van harte uit. Het optreden vindt plaats in de grote kerk in Blokzijl. Op deze avond presenteren wij “The Story of the Blue Planet”. Samen met een verteller en getalenteerde solisten nemen we je mee op een muzikale reis die de schoonheid en kracht van de natuur tot leven brengt. Het optreden in deze sfeervolle ambiance met een indrukwekkende akoestiek zal mogelijk hiertoe bijdragen

Na de wandeling door de haven van Oudeschild reden we door naar Waddenstrand ´De Hornt´, zie Google Maps. Nabij het Waddenstrand bevindt zich de jachthaven. Aan het kunstwerk De Fuik besteedde ik deze keer weinig aandacht.

Mijn man scharrelde een tijdje langs de vloedlijn en ik kwam aan de praat met een andere fotograaf. Hij wees mij op een aantal paddenstoelen. Obsidentify vermeldde dat het een blanke champignonparasol en een geschubde inktzwam was.

Op die dag was er bijna geen wind, de Waddenzee lag er stil bij. Een vrouw stond uit te kijken over de Waddenzee.

Op de dam scharrelde een steenloper z´n kostje bij elkaar.

Van natuurgebied Waalenburg reden mijn man en ik naar de haven van Oudeschild.

Een aalscholver droogde zijn verenkleed en een zilvermeeuw ruimde een kadaver op.

Bij het havenhoofd waren kinderen aan het vissen op krabbetjes. Zilvermeeuwen wachten op een kans om een krabbetje mee te pikken.

Na de rondgang door de haven stapten we in de auto om langs de Waddendijk in noordelijke richting te rijden.

In natuurgebied Waalenburg op Texel foerageerde een grote groep smienten. Smienten zijn echte wintergasten in Nederland. In de zomer broeden ze in noordelijk Europa en Azië en trekken ze daarna naar zuidelijkere gebieden voor de winter.

In het najaar is het in de natuurgebieden overwegend stil. De vogels laten hun gezang veel minder horen dan in de lente en vroege zomer. Vogels gebruiken hun gezang in het voorjaar voornamelijk om hun territorium af te bakenen en een partner aan te trekken. Zodra deze doelen zijn bereikt, wordt zang minder belangrijk en sparen vogels hun energie voor andere activiteiten, zoals voedsel zoeken en voorbereiden op de winter of een trektocht. De smient daarentegen laten zich wel goed horen. Het typische fluitende geluid van de smient is vooral in groepen goed hoorbaar. Dit geluid gebruiken ze om met elkaar te communiceren en kan op afstand al herkend worden. Ze danken hun naam “Fluiteend” aan dit fluitende geluid.

Deze smienten waren aan het drinken.

Tot slot een groep smienten in vlucht.

Op de eerste dag tijdens ons verblijf op Texel gingen mijn man en ik samen op stap met de auto. Mijn man reed en ik gaf aan wanneer hij moest stoppen wanneer ik iets zag om te fotograferen.

In natuurgebied Waalenburg fotografeerde ik een groepje kuifeenden. Het viel mij op dat een van de kuifeenden witte vlekken naast de snavel had. Op internet las ik dat dat het een vrouwtje was.

Bij de bovenstaande foto dacht ik aanvankelijk dat er één vrouwtje en drie mannetjes zwemmen. Bij nadere bestudering en zoeken op internet vermoed ik dat het drie vrouwtjes en één mannetje zijn. Niet alle vrouwtjes hebben namelijk die duidelijke vlekken naast de snavel, er zijn ook vrouwtjes met een beetje wit.

Een eindje verder liep een kievit vlak langs de weg. Mijn man zette de auto aan de kant. Ik stapte uit om foto’s te maken daarbij had ik het geluk dat de kievit niet wegvloog. Misschien was de kievit moe van de reis vanuit het hoge noorden. De zon die zo nu en dan door het wolkendek piepte was genoeg om de iriserende kleuren van het verenkleed tevoorschijn te toveren.

Tijdens de vogeltrek verblijven in ons land de kieviten uit een gebied dat zich uitstrekt tot in West-Rusland en Scandinavië. Het aantal in ons land pleisterende kieviten bouwt in de loop van de herfst op. Ze bereikt doorgaans een piek in november. Daarna is het wachten of er vorst komt, bij heel zacht winterweer blijven kieviten massaal hangen, bij strenge vorst trekken ze door naar de warmere gebieden in het zuiden.  

We zijn een week op Texel geweest. Het was overwegend mooi weer met mooie wolkenluchten. We hebben het heerlijk gehad.

De komende tijd zal ik hier fotoseries plaatsen die gemaakt zijn in die vakantieweek.

Anderhalve week geleden gingen fotomaatje, Jan en ik samen op stap. Als uitgaansbasis hadden we deze keer mijn woonplaats in Noordwest Overijssel. Van tevoren had ik wat plekje op Google Maps opgezocht met bomen al dan niet in combinatie met watertjes. Deze plekjes lagen in de provincie Drenthe. Onze eerste stop was bij Huis Westerbeek in Frederiksoord. Je kunt er alles over lezen op deze site. De man met de bladblazer kon zich daar helemaal uitleven tussen de vele bomen. Jan en ik zijn een stukje het bos ingelopen op zoek naar paddenstoelen. Ik heb er wel een paar gezien, maar er geen mooie foto’s van kunnen maken.

We vervolgden onze weg en kwamen langs een akker met Afrikaantjes. Afrikaantjes hebben eigenschappen die ze geschikt maken als groenbemesters zoals bodemverbetering, afstoten van schadelijke nematoden, onderdrukking van onkruid en verbetering van de biodiversiteit. Het zijn ook nog eens hele kleurrijke bloemen om te zien.

Op Landgoed De Vledderhof stopten we om foto’s te maken van de mooie lanen met enorme bomen. Aan de voet van zo’n reus vond ik een amethistzwam.

Iets verderop liepen schapen in de natuur. Volgens mij zijn het Schoonebeeker schapen. Schapen zijn nuttige grazers in de natuur. Ze helpen het landschap open te houden, bevorderen de biodiversiteit en dragen bij aan het herstel van natuurgebieden.

Ons laatste doel op die dag werd het Aekingerzand.

We maakten allebei een aantal foto’s op de oever van dit ven. Er vlogen zowaar nog enkele tengere pantserjuffer in paringrad. Jan koos er al vrij snel voor om te rusten op een boomstronk. Ik maakte nog enkele macro opnames van o.a. de gewone fopzwam, bekermos, heidelucifer en de heidelibel.

De tijd tikte wel door en het werd tijd om huiswaarts te keren. Op de auto zat een, voor mij, onbekende insect. Het bleek een bladpootrandwants te zijn. Op de terugreis brak het wolkendek steeds verder open. Dat geeft meteen een mooi aanblik op de bomen in herfsttooi. Tussen Oude Willem en Diever zette ik de auto nog even aan de kant zodat we er een foto van konden maken. Je kon hier mooi zien dat de begroeiing aan ene kant van de weg al in herfstkleuren is en de andere kant nog overwegend groen is. Dit kan komen door zon en schaduw; de kant die meer zonlicht ontvangt, kan sneller in de herfstkleuren komen, terwijl de schaduwrijke kant later in het seizoen of pas na een kouder weer zal beginnen te verkleuren. Het kan door de wind komen; als er bijvoorbeeld meer wind of droogte aan de ene kant van de weg is, kan dit de afstervende bladeren sneller beïnvloeden, wat ze eerder in herfstkleuren doet veranderen. De samenstelling van de bodem (bijvoorbeeld meer of minder vochtigheid) kan ook van invloed zijn op de kleurverandering. Droogte kan ervoor zorgen dat bomen eerder hun bladeren verliezen of verkleuren.

Dit was in vogelvlucht ons dagje samen in de Drentse natuur. Helaas liet de zon het grootste deel van de dag het afweten en dat zie je terug in de fotoserie. Desondanks hebben wij ons weer prima vermaakt.

Een roodborstje nam een bad in onze voortuin. Vanuit de woonkamer maakte ik enkele foto’s. Het was bewolkt weer. Ondanks het opschroeven van de ISO naar 5000 was de sluitertijd nog te langzaam om de snelle beweging te volgen.

Goed voorbeeld, doet goed volgen, zou het pimpelmeesje misschien hebben gedacht…

Na het beëindigen van het badritueel van het roodborstje was de pimpelmees aan de beurt.