Een boog in de wolken als teken van trouw...

Gisteren met de mobiel gefotografeerd in buurtschap de Witte Paarden.

Tijdens een van mijn fotokuiers op Texel bezocht ik de Horspolders. Onderweg daarheen maakte ik een foto van een schuur die me opviel. Hoewel de schuur niet de de authentieke vorm heeft van een traditionele Texelse schapenboet, wordt deze aldus deze site er toch voor aangezien. Op de achtergrond, aan de rechterkant is de kenmerkende witte toren van de kerk in Den Hoorn te zien.

Nadat ik mijn auto had geparkeerd aan de Mokweg maakte ik een overzichtsfoto in de richting van de veerhaven. De veerboot tussen Texel en Den Helder had zojuist de haven verlaten en zette koers over het Marsdiep.

Gewapend met mijn camera en telelens koos ik voor een smal wandelpad, weg van de gebruikelijke route om de drukte te vermijden. Terwijl ik rustig voortliep viel mijn oog op een vogeltje dat zich schuilhield in het struikgewas. Op dat moment kon ik de soort niet meteen herkennen. Thuis determineerde ik het echter als een keep, een vogel die ik niet vaak tegenkom. Jammer genoeg zat de keep diep verstopt tussen de takken, waardoor het lastig was om een duidelijke foto te maken. Toch was het een bijzondere ontmoeting die mijn wandeling extra speciaal maakte.

Even verderop landde een roodborstje op een dode tak. Het leek net alsof het enigszins vleugellam was, maar dat weerhield het er niet van om al snel weer het luchtruim te kiezen. Het korte moment van rust bood mij net genoeg tijd om het vogeltje vast te leggen voordat het wegvloog

Een merel was zich tegoed aan het doen aan de oranje bessen van, vermoedelijk, een duindoorn. Net als bij de keep en het roodborstje kreeg ik ook van de merel slechts de kans om één foto te maken voordat hij uit beeld verdween en niet meer terugkeerde. Een kort, maar toch waardevol moment om vast te leggen.

Na een korte maar prachtige wandeling stapte ik weer in de auto. Voordat ik vertrok, maakte ik echter nog een foto van de kerk met de karakteristieke scheve toren van Den Hoorn. De witte toren is een iconisch baken op Texel, dat al van grote afstand opvalt in het open landschap. Het blijft een bijzonder gezicht en een van de herkenningspunten van het eiland.

Op een ochtend tijdens onze vakantie op Texel besloot ik vroeg op pad te gaan. Mijn doel was om de zonsopkomst vast te leggen bij de Waddenzee. Onderweg stopte ik bij een weiland met een aantal koeien. Zij waren nog in rust, terwijl wat verderop een vlucht ganzen het luchtruim koos om hun weg te vervolgen naar het zuiden.

Ik parkeerde mijn auto in de buurt van het kunstwerk De Fuik en wandelde naar de oever van de Waddenzee. De zon was inmiddels boven de horizon en wierp haar stralen door openingen in het wolkendek.

Toen ik terug wandelde naar mijn auto, zag ik een paar crocs onderaan de trap staan. Ze bleken van een vrouw te zijn die op dat moment in de Waddenzee zwom. Terwijl ik nog wat foto’s maakte van de omgeving, kwam er een auto aangereden. Een vrouw stapte uit, eveneens met het plan om te gaan zwemmen. We raakten aan de praat, en ze vertelde me dat ze het hele jaar door op deze plek zwemt. Ze noemde ook een groep die regelmatig in de Noordzee zwemt, ongeacht het seizoen. Op dat moment was de temperatuur van het water zo’n 13 graden. Ik heb bewondering voor deze mensen die manmoedig in het koude water trotseren.

Op een zonnige dag bezocht ik opnieuw het Wad bij de Krassekeet op Texel. Het was er gezellig druk met fietsers en wandelaars die van het mooie weer genoten. Aangezien het eb was, waren er meerdere mensen die over het wad liepen. De bijzondere getijdenwerking bood hen de gelegenheid om het uitgestrekte landschap te verkennen, terwijl de lage waterstand het wad toegankelijk maakte.

In de geul foerageerde een kleine zilverreiger, die zich weinig aantrok van de dames die steeds dichterbij kwamen. Het leek wel alsof de zilverreiger gewend was aan het publiek. Geïnspireerd door het voorbeeld van de wadlopers, trok ik mijn laarzen aan en liep ook het wad op. Ik vond het een bijna magische ervaring.

Ik had mijn telelens meegenomen, waardoor ik mooi kon inzoomen op de sierlijke vogel. Het was indrukwekkend om te zien hoe de zilverreiger met grote stappen over het wad liep. De vogel toonde daarbij duidelijk zijn gele tenen, een kenmerk dat de zilverreiger onderscheidt van de grote zilverreiger. Het was fascinerend om de vogel in zijn natuurlijke omgeving te observeren, terwijl hij zich voedde met de rijkdom van het Wad.

De zilverreiger maakt gebruik van het getijde en de ondiepe geulen om zijn voedsel te vinden, voornamelijk vis en kleine ongewervelden. De zilverreiger stapte naar de geul, waar hij begon te vissen. Het bleek niet zonder resultaat, aangezien de vogel al snel een prooi wist te vangen.

De wind liet de sierlijke veren van de zilverreiger zachtjes bewegen. Zowel de grote als de kleine zilverreiger hebben zwaar te lijden gehad door de vervolgingen in de tijd dat de verlengde schouderveren zeer gewild waren in de mode-industrie. Deze veren werden voornamelijk gebruikt om dameshoeden te versieren. In 1902 werden op een Londense markt veren van maar liefst 200.000 zilverreigers verhandeld. Dit leidde tot een grootschalige slachting van deze prachtige witte vogels, waarvan de populaties sindsdien nog steeds niet volledig hersteld zijn. Bron is deze site.

Nauwkeurig speurde de zilverreiger het water af op zoek naar een maaltijd. Af en toe trok hij een sprint om zijn prooi te kunnen vangen, waarbij zijn bewegingen een vloeiende, dansachtige indruk maakten. Het jagen van de zilverreiger is een verfijnde techniek, waarbij hij geduldig wacht en snel reageert wanneer de kans zich voordoet. Dit gedrag is typerend voor de kleine zilverreiger.

Vervolgens wandelde de zilverreiger richting een kokmeeuw. Ik was benieuwd of de vogels op elkaar zouden reageren. De kokmeeuw bleef echter op zijn plek staan, terwijl de zilverreiger er rustig langs stapte. Door deze twee vogels naast elkaar te zien, werd duidelijk dat de zilverreiger, ondanks zijn elegante uitstraling, niet veel groter is dan de kokmeeuw. De zilverreiger heeft een gemiddelde hoogte van ongeveer 60 cm en een kokmeeuw rond de 40 cm.

Op 22 november keek ik vanuit de woonkamer naar de voortuin en zag meerdere koperwieken in de hoogstam perenboom. Vanuit de woonkamer maakte ik een aantal foto’s. Het was echter een bewolkte, grijze dag, wat het fotograferen van de koperwieken bemoeilijkte. Slechts één foto bleek acceptabel.

Sindsdien hield ik op zonnige dagen de perenboom in de voortuin goed in de gaten, in de hoop dat de koperwieken de boom opnieuw als pleisterplaats zouden gebruiken. Tot op de dag van vandaag heb ik ze echter niet meer gezien.

Tijdens mijn observaties van de vogels in de voortuin betrapte ik een gaai die op zoek was naar een lekker hapje. De foto’s van zijn gescharrel tussen de bladeren in een donker hoekje zijn helaas mislukt. Even later koos de gaai een beter plekje, en toen slaagde ik erin om onderstaande foto’s te maken.

Even later vloog de gaai naar een stenen muurtje, naar een zonnig plekje. Dat was echt een geluksmoment. Ook dit keer moest ik de foto’s vanuit de woonkamer maken. Gaaien zijn namelijk ongelooflijk schuw; zodra ik er zelfs maar aan denk om naar buiten te lopen, zijn ze al verdwenen.

Zijn laatste stop was een tak in de toverhazelaar, waarna hij wegvloog.