Vanochtend, na het overzetten van de foto’s van de camera (met telelens) naar de computer zag ik een aantal ‘vergeten’ foto’s…

Half december ging een koolmeesje op het kozijn van het raam in onze woonkamer zitten. Misschien werd het vogeltje aangetrokken door de kleuren van de rammelaar, die onze dochter 28 jaar geleden, als baby heeft gekregen.

Eind december kwamen Jan en Aafje bij ons op bezoek voor een kopje koffie. Ze hadden zich georiënteerd op een demontabele elektrische rolstoel in een stad hier in de buurt. Terwijl we aan de koffie zaten landde er een sperwer in een kerstboom op het perceel naast onze tuin. Vanuit de woonkamer maakte ik snel een paar foto’s. Toen ik voorzichtig naar buiten sloop vloog de sperwer weg. Jammer. Jan baalde ervan dat hij zijn camera in de auto had laten liggen.

Maar nu verder met een actueel onderwerp: de gaai en een beetje sneeuw. Hoewel ‘sneeuw’ misschien wat overdreven klinkt voor het dunne laagje poedersneeuw; desondanks zorgde het toch voor een winters karakter.

In een donker, rommelig hoekje van onze tuin komt dagelijks een gaai langs om wat lekkers te halen. Meestal merk ik dat niet op, omdat ik op die momenten niet thuis ben. Maar vanochtend had ik geluk: tijdens de koffie kwam de gaai voorbij en ik kon er mooi een fotoserie van maken.

Gelukkig bleef de gaai niet in het donkere hoekje zitten, maar koos hij een beter plekje op een stenen muurtje. Vermoedelijk had hij een slakje te pakken. Met snelle, precieze bewegingen schraapte de gaai het slakje over de steen, waarschijnlijk om het te ontdoen van het huisje. Het was fascinerend om te zien hoe hij met deze techniek zijn prooi wist te openen. Tussendoor bleef hij alert om zich heen kijken om eventuele concurrenten in de gaten te houden.