Vanmorgen opende ik het rolgordijn en zag een mooi berijpt landschap. Snel pakte ik mijn cameraspullen en ging op pad. Hoewel er mist was voorspeld, was het een heldere ochtend. Op de Koningin Wilhelminalaan stopte ik om een foto te maken van het berijpte landschap samen met de opkomende zon. De hemel kleurde langzaam in warme tinten, terwijl de eerste zonnestralen de wereld zacht verlichtten. Vervolgens draaide ik me om en maakte een foto richting het westen.

Terwijl ik door Eesveen reed, zag ik hoe de lucht plotseling dichttrok door de mist. Binnen enkele ogenblikken veranderde het landschap compleet, alsof een sluier alles in mysterie hulde.

Het was bijzonder om te ervaren hoe snel de wereld om me heen werd opgeslokt door de nevel.

Maar net zo verrassend was het om te zien hoe de zon langzaam haar kracht hervond en de mist geleidelijk deed verdwijnen. Wat eerst een mysterieuze, mistige wereld was, werd stap voor stap weer helder en verlicht, alsof de ochtend opnieuw ontwaakte.

Gisteren hebben Jan en ik een prachtige fotodag gehad, maar die foto’s volgen op een later moment.