Vorige week zondag maakten we als gezin een wandeling over het Holtingerveld. Ons doel was om het monument te bezoeken dat herinnert aan de werkkampen uit de Tweede Wereldoorlog. Ik schreef erover in dit bericht. Het was prachtig weer, wat ervoor zorgde dat er veel mensen op de been waren. We kwamen langs verschillende mooie plekken, waaronder Hunebed D53, dat indrukwekkend in het landschap lag. Het was bijzonder om even stil te staan bij de geschiedenis die deze plekken met zich meedragen, terwijl we genoten van de natuur en het mooie weer.

Een eindje verderop kwamen we langs een majestueuze boom die trots boven het landschap uitstak, met een indrukwekkende omvang en imposante takken die de lucht in reikten. Iets verderop zagen we een boom die een bijzondere vorm had en meteen de aandacht trok. Het is fascinerend hoe zulke bomen zoveel meerwaarde bieden in het anders zo vlakke landschap.

Het eerste deel van onze wandeling volgden we een fietspad. Daarna verlieten we het brede pad en namen we een karrenspoor dat ons dwars over de heide leidde. Voor mijn cameratas op wielen leek dat in eerste instantie niet ideaal, maar al snel bleek dat het prima ging. Ik trok wel wat bekijks met mijn nieuwe tas; een passant zei zelfs dat de Albert Heijn de andere kant op was. Een bijkomend voordeel van de fototas op wielen is dat ook de andere gezinsleden bereid zijn om deze tas te trekken – en dit keer heb ik er zelfs niet om hoeven vragen.

Bij de dennenbomen zagen we een klein vogeltje voorbij fladderen. Merlin Bird meldde dat het een goudhaantje was. Helaas was het vogeltje al gevlogen tegen de tijd dat ik de lens in stelling had. Onze zoon vindt het altijd leuk om samen met mij vogels te spotten. Terwijl onze dochter met haar mobiel een drieluik maakte, moest hij natuurlijk even gek doen met mijn fototas. Onze dochter heeft helemaal niets met vogels spotten en vraagt zich vaak grappend af of ze eigenlijk wel bij dit gezin hoort of dat ze misschien geadopteerd is. 😉

De dalende zon zond haar warme lichtstralen door de bomen, waardoor het bos in een gouden gloed werd gehuld. Het was een mooi gezicht, met de lange schaduwen die zich over de heide uitstrekten.

Na een mooie rondwandeling kwamen we weer terug bij het Hunebed, waar we werden verrast door een grappig tafereeltje. Een man en een vrouw waren samen met hun hond en hun paard aan het wandelen. Ik had nog graag de trap willen beklimmen, maar de andere gezinsleden vonden het welletjes. Dus besloot ik een laatste foto te maken aan de voet van de trap, die zich omhoog slingert.