Vanochtend, net voordat ik naar mijn werk vertrok, kreeg ik een appje van mijn zus: er werd geschaatst aan de Hoogeweg. Snel pakte ik mijn fotospullen en reed naar de Weerribben. Ik had niet verwacht dat het deze winter nog zou lukken om schaatsers op natuurijs te fotograferen. Toen ik daaraan kwam zag ik mijn zus al staan.

Enkele bewoners, tevens kenners en fervente schaatsers hielden deze dagen de ijsdikte nauwlettend in de gaten. De plas waarop werd geschaatst is niet diep, maar toch aanzienlijk dieper dan een ondergelopen weiland. Het was spannend of het ijs vandaag sterk genoeg zou zijn, maar uiteindelijk waagden de eerste schaatsers zich erop, voorzichtig glijdend over het spiegelende ijs.

Ik heb daar lange tijd vanaf de oever genoten van het schaatsplezier. Zodra er geschaatst kan worden op natuurijs, ontstaat er een gezellige sfeer. Iedereen praat met elkaar, helpt elkaar, moedigt elkaar aan, maar waarschuwt elkaar ook. Mensen delen koffie, wisselen schaatstips uit en genieten samen van het winterse tafereel. Het is een moment van saamhorigheid, alsof iedereen even de zorgen vergeet en alleen het plezier telt.

Voor de echte beleving en het geluid heb ik met de telefoon een filmpje gemaakt.

https://videopress.com/v/hePLSUXA?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata&useAverageColor=true

Met een goed gevoel reed ik even later naar mijn werk. Dit heerlijke moment had ik maar mooi meegepakt en vastgelegd.