Ik neem jullie graag weer mee naar die prachtige dag in het rietland. Telkens wanneer ik daar ben, komen de mooie herinneringen naar boven van de tijd dat ik als kind met mijn vader meeging. Vooral mijn reukzin helpt me daarbij: de geur van de kragge en het watermunt doet me denken aan die bijzondere momenten.

We hadden al een kleine fotosessie en wat gesprekjes achter de rug toen Klaas Jan arriveerde in het rietland. Hij kwam terug van boodschappen halen. De jongens wilden al pauzeren, maar Klaas Jan vond het nog te vroeg voor de lunchpauze, dus gingen ze nog even door met hun werkzaamheden. Rhena vond het prima; zij pakte haar eigen rustmomenten wel.

De liefde voor het riet zit in het bloed en wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven. Dit is te zien in de manier waarop Klaas Jan met het riet bezig is. Ook bij zijn zoon lijkt deze passie al door de aderen te stromen.

Jan had vanuit zijn stoel mooi zicht op de drukke werkzaamheden. Door flink in te zoomen, kon hij er dichtbij komen zonder dat het hem extra energie kostte.

En toen was het toch eindelijk tijd voor de lunchpauze. Er werd alle tijd genomen voor de lunch en om gezellig bij te praten. Na de pauze knuffelde een van de jongens nog snel even met Rhena voordat de plicht hem weer riep.

We wandelden naar het achterste deel van het rietperceel, waar nog een stukje gemaaid moest worden. Als gasten waren we daar erg blij mee, want zo konden we ook dat proces vastleggen. Die serie komt de volgende keer aan bod.

Ik richtte mijn camera op het restant van een windmolen aan de overkant van de Roomsloot. De wind kreeg steeds meer grip op het water, waardoor het dunne ijs, in combinatie met de zon, snel begon te smelten.”