Na onze rondwandeling door de haven van Earnewâld reden we verder op zoek naar een plekje om te lunchen. Net buiten het dorp vonden we een geschikte parkeergelegenheid met een weids uitzicht over het landschap.

Na de lunch en in overleg met Jan besloot ik een stukje het gebied in te lopen. Jan bleef bij de auto; door de wandeling in de haven waren zijn benen aan hun tax.

Het terrein werd begraasd door Shetlandpony’s en ik wilde deze pony’s graag van dichterbij bekijken. De Shetlander is een sterk en compact paardenras en afkomstig van de Shetlandeilanden in Schotland. Ze staan bekend om hun dichte vacht, vooral in de winter, waardoor ze uitstekend bestand zijn tegen kou en barre weersomstandigheden. Met de temperaturen in ons land hebben ze zo’n vacht niet echt nodig.

Met hun volle manen en lieve, expressieve snuitjes, gecombineerd met hun vriendelijke en intelligente karakter zijn ze geliefd. Ook vanwege het kleine formaat durfde ik wel dichterbij te komen. De pony’s waren net zo nieuwsgierig naar mij als ik naar hen. Terwijl ik een fotoserie van ze maakte liepen ze naar me toe. Zodra ik een stap achteruit zette voor een betere foto, kwamen ze steeds weer dichterbij. Toen ik genoeg foto’s had gemaakt, bleef ik nog even bij hen staan en kriebelde ze over hun hoofd en door hun zachte manen.

In de verte, op een bruggetje, stond een blauwe reiger. Om deze goed vast te leggen moest ik flink inzoomen. Voorzichtig liep ik die kant op in de hoop een betere foto te maken. De reiger hield me nauwlettend in de gaten. Toen ik te dichtbij kwam vloog hij er met krachtige vleugelslagen vandoor.

Even later zag ik een torenvalk in de lucht. De biddende torenvalk bleef zowaar een tijdje op dezelfde plek ondanks dat ik dichterbij kwam. Hierdoor kon ik een aantal aardige foto’s maken voordat hij wegvloog.

Wordt vervolgd.

Helaas gaat het niet om echte schaatsers, maar om een kunstwerk dat deze sport op een bijzondere wijze tot leven brengt. Het kunstwerk, te bewonderen op It Wiid in Earnewâld, vormt een eerbetoon aan de beroemde natuurijsklassieker ‘De 100 van Earnewâld’. Drie oud-winnaars hebben model gestaan voor dit kunstwerk. Op deze site kun je er over lezen.

Helaas lijkt het erop dat we deze winter niet meer op natuurijs kunnen schaatsen. Zelf durf ik niet meer te schaatsen, uit angst om te vallen en iets te breken. Toch geniet ik nog steeds enorm van het aanschouwen van schaatsers in de natuur. Het is prachtig om hen sierlijk over het ijs te zien glijden, langs bevroren rietpluimen, terwijl het ijs onder hun voeten kraakt en een vrolijke stemming heerst.

Deze fotoserie is gemaakt op een middag waarop mijn fotomaatje Jan en ik een wandeling maakten door de haven van Earnewâld. In de zomer heerst hier een levendige drukte, maar nu was het uitgestorven. In de haven lagen slechts enkele boten, waaronder het skûtsje de ‘Alve Stêden’.

Jan zat op een bank en een meeuw stond op een meerpaal; beiden rustten in het zonnetje. Met gesloten ogen genoten ze van de warmte van de zonnestralen.

Wordt vervolgd.

Vorige week zondag maakten we als gezin een wandeling over het Holtingerveld. Ons doel was om het monument te bezoeken dat herinnert aan de werkkampen uit de Tweede Wereldoorlog. Ik schreef erover in dit bericht. Het was prachtig weer, wat ervoor zorgde dat er veel mensen op de been waren. We kwamen langs verschillende mooie plekken, waaronder Hunebed D53, dat indrukwekkend in het landschap lag. Het was bijzonder om even stil te staan bij de geschiedenis die deze plekken met zich meedragen, terwijl we genoten van de natuur en het mooie weer.

Een eindje verderop kwamen we langs een majestueuze boom die trots boven het landschap uitstak, met een indrukwekkende omvang en imposante takken die de lucht in reikten. Iets verderop zagen we een boom die een bijzondere vorm had en meteen de aandacht trok. Het is fascinerend hoe zulke bomen zoveel meerwaarde bieden in het anders zo vlakke landschap.

Het eerste deel van onze wandeling volgden we een fietspad. Daarna verlieten we het brede pad en namen we een karrenspoor dat ons dwars over de heide leidde. Voor mijn cameratas op wielen leek dat in eerste instantie niet ideaal, maar al snel bleek dat het prima ging. Ik trok wel wat bekijks met mijn nieuwe tas; een passant zei zelfs dat de Albert Heijn de andere kant op was. Een bijkomend voordeel van de fototas op wielen is dat ook de andere gezinsleden bereid zijn om deze tas te trekken – en dit keer heb ik er zelfs niet om hoeven vragen.

Bij de dennenbomen zagen we een klein vogeltje voorbij fladderen. Merlin Bird meldde dat het een goudhaantje was. Helaas was het vogeltje al gevlogen tegen de tijd dat ik de lens in stelling had. Onze zoon vindt het altijd leuk om samen met mij vogels te spotten. Terwijl onze dochter met haar mobiel een drieluik maakte, moest hij natuurlijk even gek doen met mijn fototas. Onze dochter heeft helemaal niets met vogels spotten en vraagt zich vaak grappend af of ze eigenlijk wel bij dit gezin hoort of dat ze misschien geadopteerd is. 😉

De dalende zon zond haar warme lichtstralen door de bomen, waardoor het bos in een gouden gloed werd gehuld. Het was een mooi gezicht, met de lange schaduwen die zich over de heide uitstrekten.

Na een mooie rondwandeling kwamen we weer terug bij het Hunebed, waar we werden verrast door een grappig tafereeltje. Een man en een vrouw waren samen met hun hond en hun paard aan het wandelen. Ik had nog graag de trap willen beklimmen, maar de andere gezinsleden vonden het welletjes. Dus besloot ik een laatste foto te maken aan de voet van de trap, die zich omhoog slingert.

Vanmorgen opende ik het rolgordijn en zag een mooi berijpt landschap. Snel pakte ik mijn cameraspullen en ging op pad. Hoewel er mist was voorspeld, was het een heldere ochtend. Op de Koningin Wilhelminalaan stopte ik om een foto te maken van het berijpte landschap samen met de opkomende zon. De hemel kleurde langzaam in warme tinten, terwijl de eerste zonnestralen de wereld zacht verlichtten. Vervolgens draaide ik me om en maakte een foto richting het westen.

Terwijl ik door Eesveen reed, zag ik hoe de lucht plotseling dichttrok door de mist. Binnen enkele ogenblikken veranderde het landschap compleet, alsof een sluier alles in mysterie hulde.

Het was bijzonder om te ervaren hoe snel de wereld om me heen werd opgeslokt door de nevel.

Maar net zo verrassend was het om te zien hoe de zon langzaam haar kracht hervond en de mist geleidelijk deed verdwijnen. Wat eerst een mysterieuze, mistige wereld was, werd stap voor stap weer helder en verlicht, alsof de ochtend opnieuw ontwaakte.

Gisteren hebben Jan en ik een prachtige fotodag gehad, maar die foto’s volgen op een later moment.