Vorige week zondagmiddag bezocht ik opnieuw De Lende, in de hoop de ijsvogel weer te zien en te fotograferen. Bij aankomst merkte ik al snel dat het er behoorlijk druk was. Wandelaars en fietsers trokken voorbij en een groepje jongeren was aan het vissen. Het leek me geen ideale situatie om een ijsvogel te spotten.

In plaats van mijn auto als kijkhut te gebruiken, besloot ik deze te parkeren en een wandeling te maken. Voordat ik De Lende overstak, nam ik de tijd om het informatiebord over de hermeandering van het riviertje te lezen.

Aan de overkant van De Lende klonk het vrolijke gekwetter van vogeltjes. Al snel zag ik dat het een groepje staartmeesjes was. Deze kleine vogels vind ik bijzonder koddig, vooral door hun bolle lijfje, lange staart en piepkleine snaveltje.

Het fotograferen van vogels in de natuur is geen gemakkelijke opgave. Ze lijken voortdurend tussen de takken te zitten, waardoor het lastig is om een helder shot te krijgen. Het vraagt om geduld – wachten tot ze zich even op een vrij plekje laten zien. Als het dan ook nog lukt om per ongeluk een wegvliegend staartmeesje vast te leggen, is dat een cadeautje.

Door de werkzaamheden met groot materieel was het pad lastig begaanbaar. De zwarte aarde maakte het glibberig. Tot mijn verrassing stuitte ik in ´niemandsland´ op een transformatorhuisje. Na het huisje van twee kanten te hebben gefotografeerd, vond ik het welletjes en ben ik teruggelopen.

Op de terugweg had ik geluk: tussen de takken dartelde opnieuw een staartmeesje. Ook deze keer was het een uitdaging om het kleine vogeltje scherp en vrij in beeld te krijgen. Maar wat mij betreft was de missie geslaagd.

Op de oever, vlak bij het bruggetje, maakte ik nog een laatste foto van De Lende. Daarna was het tijd om naar huis te gaan.