Op een prachtige middag maakte ik een wandeling over de Delleboersterheide, benieuwd of er bij de Catspoele al kikkeractiviteit was en dan specifiek van de heikikker. Behalve een eend die in de verte aan het foerageren was, was er verder geen enkele activiteit te bespeuren.

Terwijl ik genoot van het uitzicht over het ven, klonk plotseling de roep van meerdere kraanvogels – een indrukwekkend geluid. Zonder aarzelen pakte ik mijn cameraspullen in en wandelde in de richting van het geluid.

Ik kwam in een prachtig, voor mij onbekend gebied met mooie vergezichten over de heide. Vooral de solitaire bomen vormden een schilderachtig tafereel. Dit plekje moet ik onthouden voor de periode waarin de heide in bloei staat. De kraanvogels kreeg ik niet te zien – het is een uitgestrekt gebied en het zou puur toeval zijn geweest als ik ze had getroffen. Wel lieten ze meerdere keren hun roep horen, een geluid dat ver draagt over de stille heide.

Ik bereikte een nat gebied waar meerdere bomen met hun wortels in het water stonden. Inmiddels was het laat in de middag en was ik diep het gebied ingelopen. Er waren geen andere wandelaars meer in zicht en plots voelde de omgeving een stuk eenzamer. Even flitste de gedachte aan de mogelijke aanwezigheid van een wolf door mijn hoofd. Ik wilde mij niet laten leiden door angst, maar het leek me toch verstandig om terug te wandelen naar de auto.

Op de terugweg hoorde ik het roffelen van een specht. Na even speuren ontdekte ik hoog in een boom een grote bonte specht. Bij de eerste foto zat hij nog in de schaduw, maar al snel draaide hij om de stam heen en kwam prachtig in het zonlicht te zitten. We hebben regelmatig een grote bonte specht in de tuin, maar in de vrije natuur vind ik het toch net iets specialer.