Tijdens de fotosessie van de blauwborst waren er nog een paar leuke waarnemingen. De snor liet zich voortdurend horen met zijn kenmerkende zang, maar zoals zo vaak liet hij zich niet zien. Ondanks zijn verborgen bestaan was het prachtig om zijn geluid steeds op de achtergrond te horen.

Enkele rietzangers, ook kenmerkend voor dit gebied, lieten zich niet alleen horen met hun prachtige zang, maar ook zien. Net als de blauwborst hadden deze rietzangers een duidelijke voorkeur voor het kleine wilgenbosje.

Even later landde er een rietgors aangevlogen op een lisdodde. Tot mijn verbazing begon de vogel de lisdodde volledig uit elkaar te trekken. In eerste instantie dacht ik dat hij nestmateriaal aan het verzamelen was, maar al snel bleek dat niet het geval: al het pluis viel gewoon op de grond. Daarmee ging het waarschijnlijk om de tweede reden: het verzamelen van zaden uit de lisdodde. Volgens informatie op internet doet de rietgors dit vooral in de wintermaanden, wanneer andere voedselbronnen schaars zijn. Vanuit mijn mobiele kijkhut had ik prachtig zicht op dit bijzondere tafereel.