Zaterdagavond maakten we met een grote groep een onvergetelijke ballonvaart. We gingen met maar liefst vijf ballonnen tegelijk de lucht in. Maar voordat we konden opstijgen, moest er nog flink wat werk verzet worden. Ikzelf hoefde iets minder hard te werken, want ik had de eervolle taak om foto’s te maken. 😉

Eerst wordt de ballon uitgerold en gevuld met koude lucht. Daarna inspecteert de ballonvaarder – de ballon van binnenuit. Ondertussen worden alle touwen zorgvuldig ontwart en klaargelegd.

Zodra de ballon voldoende gevuld is met koude lucht, nemen vier vrijwilligers plaats in de mand om als contragewicht te dienen. Vervolgens wordt de lucht in de ballon verwarmd met een grote brander, en langzaam stijgt de ballon op.

Voor de veiligheid blijft de mand in eerste instantie met een touw verbonden aan de volgauto. Wanneer de ballon genoeg lift heeft, kantelt de mand langzaam in de rechtopstaande positie. Dit hele proces wordt goed in de gaten gehouden en begeleid door de overige passagiers.

De ballonnen stegen één voor één op. Wij waren als laatsten aan de beurt. Terwijl wij opstegen, werden we enthousiast uitgezwaaid – onder anderen door de kleinkinderen van mijn zus. “Dag oma! Dag oma! Dág óóóma!” riepen ze, terwijl ze druk stonden te zwaaien. Alsof ze oma voor het laatst zagen vertrekken naar een verre reis. Het was vertederend én een tikje dramatisch – precies zoals kinderen dat kunnen doen. ❤️

We stegen steeds hoger en hoger, terwijl het akkerbouwbedrijf van mijn zwager onder ons langzaam veranderde in een ‘miniatuurboerderij’. Het was bijzonder om te vertrekken vanaf bekend terrein en vervolgens recht over mijn geboortegrond te varen – een reis door het landschap van mijn herinneringen. We dreven rustig over het Steenwijkerdiep, het Woldlakebos, de Weerribben en de waterberging bij Wetering-Oost.

We lieten het open landbouwgebied achter ons en dreven langzaam een ander landschap binnen: het fraaie coulisselandschap van Steenwijkerwold, De Basse, Paasloo en Willemsoord.

We kwamen vlak langs ons dorp. Op de plek waar de rode pijl staat, ligt ons huis – heel klein van bovenaf, maar meteen herkenbaar. Wat een bijzonder gevoel om je eigen thuis van zo hoog te kunnen zien!

We hadden prachtig zicht; het leek alsof we eindeloos ver konden kijken. Op de vijfde foto is zelfs het Tjeukemeer te zien. De gele ballon lijkt daar al bijna te zijn aangekomen, maar schijn bedriegt – afstanden in de lucht zijn lastig in te schatten. Helemaal aan de horizon zagen we het IJsselmeer, met de rij windmolens als markante stippen tegen de verte.

Op de eerste foto zie je de trein rijden tussen Steenwijk en Wolvega, met daarachter de A32 die als een grijze streep door het landschap loopt. Op de tweede foto slingert het riviertje de Lende sierlijk door de weilanden, met Wolvega aan de horizon.

Eén van de ballonnen stak prachtig af tegen de lucht, die voortdurend van kleur en vorm veranderde – een spel van wolken en licht. In een weiland stond een kudde Friese paarden, waarschijnlijk zaten we hoog genoeg, want ze leken niet echt onder de indruk van onze ballon.

Even hing er een lichte nevel over het landschap in de verte, maar al snel trok de heiigheid op en tekende de horizon zich opnieuw scherp af.

Aan de andere kant van De Lende begonnen we langzaam te dalen. De ballonvaarder speurde aandachtig het landschap af, op zoek naar een geschikt weiland om te landen – een plek die niet alleen veilig was, maar ook bereikbaar voor de volgauto. Kort daarvoor had ze nog even de landingsinstructies herhaald: hoe we moesten staan en we ons moesten vasthouden. De landing verliep vlekkeloos; ze zette de mand keurig aan de grond. Op dat moment stapte de chauffeur van de volgauto naar de boer toe om ‘toestemming’ te vragen voor de landing op zijn land. Zoals gebruikelijk kreeg de boer een kleine attentie als dank voor zijn gastvrijheid.

Toen alles was opgeruimd – de ballon netjes ingepakt, de touwen opgerold – was het tijd voor het traditionele afsluitritueel: een glas champagne en de uitreiking van het luchtdoopcertificaat. Een mooie en gezellige afsluiting van een bijzondere avond in de lucht.

De afstand die we ongeveer hebben afgelegd is terug te zien op de afbeelding hieronder. Zie ook Google Maps. Door de windrichting en de thermiek verliep onze route natuurlijk niet in een rechte lijn – de ballon koos zijn eigen pad, geleid door de luchtstromen van die avond.

Met dank aan mijn zwager, die dit avontuur mogelijk maakte. Het was voor mij de tweede keer dat ik een ballonvaart heb gedaan, ik blijf het een geweldige ervaring vinden – het gevoel van stilte, het uitzicht, het langzaam zweven boven het landschap… het verveelt nooit.