Tijdens mijn verblijf op Texel was ik getuige van een opvallend tafereel: een waakzame kluut die zich ophield bij een paartje bergeenden en hun jong. De overige jongen van de bergeenden bevonden zich aan de andere kant van de plas, druk in de weer met foerageren. Wat me opviel, was dat de bergeenden zich niet leken te storen aan de aanwezigheid van de kluut. Ze gingen onverstoord verder met voedsel zoeken.

Even later dwaalde het jong van de bergeend wat af van zijn ouders. Dat was voor de kluut het moment om in actie te komen. Alarmerend liep hij erachteraan en pikte zelfs richting het kuiken. Opmerkelijk genoeg bleven de oudervogels van de bergeend volledig onverstoorbaar; ze reageerden niet op de actie van de kluut.

Toen het jong ver genoeg was weggejaagd, sprintte de kluut plotseling naar de andere jongen van de bergeenden en joeg ook hen alle kanten op. In eerdere reacties werd gesproken over ‘zorgzame’ en ‘wakende’ ouders, maar dit gedrag had daar weinig mee te maken. Het leek eerder op een vorm van territoriaal terroriseren dan op waakzaamheid.

Het gedrag van de kluut verbaasde me, want ik zag in eerste instantie nergens jongen van hem in de buurt. Pas toen ik een paar stappen naar voren deed, ontdekte ik vlak voor me – verscholen achter het riet langs de oever – twee kleine kluutjes die rustig rondliepen. En daarmee werd het overdreven gedrag van de ouderkluut ineens verklaarbaar.

Op deze overzichtsfoto is goed te zien waar het zich allemaal afspeelde en vooral hoeveel ruimte er eigenlijk is voor iedereen om naast elkaar te leven. Er is plek genoeg, zou je denken. Elkaar verjagen lijkt dan niet nodig.

Het tafereel doet denken aan hoe ook wij mensen soms met elkaar omgaan. Ondanks overvloedige ruimte en mogelijkheden, ontstaan er toch conflicten over grenzen, territorium of verschillen…