Gisteren stond er weer een fotokuier op het programma samen met mijn fotomaatje. We hebben meestal meerdere opties voor de invulling van zo’n dag, maar uiteindelijk komen we er altijd samen uit. Deze keer viel de keuze op de vogelkijkhut aan de De Leijen. Tijdens ons vorige bezoek was het me niet gelukt om acceptabele foto’s te maken van de zwarte stern. Ik hoopte dit keer dan ook op een herkansing.

In mijn beleving waait het daar altijd en dan met name naar binnen, precies door de kijkgaten van de hut. Maar deze keer was het opvallend rustig: nagenoeg windstil. Ik maakte een foto van het eilandje, dat inmiddels bijna is verdwenen. Een visser zat roerloos in zijn bootje, terwijl een supper in hoog tempo voorbij spurtte. Even later viel mijn oog op een wilde eend, die rustig tussen de waterlelies foerageerde.

Maar we kwamen natuurlijk voor de zwarte stern. Het vergde wat geduld, maar uiteindelijk werden we beloond. Het is gelukt om er een serie foto’s te maken.

We hadden geluk: een zwarte stern dook vlak voor de kijkhut, tussen de gele plomp in het water. Even later steeg hij weer op, met een visje in zijn snavel. Alleen al dit moment maakte de fotokuier meer dan geslaagd.