Een paar jaar geleden hebben we in de zonnigste hoek van de tuin een extra bloemenborder aangelegd, speciaal voor insecten. Daarvoor hebben we een stuk gazon opgeofferd – dat kon gemakkelijk, want de kinderen waren inmiddels de deur uit en het gras werd toch niet meer gebruikt om te voetballen.

De nieuwe border is een groot succes gebleken – niet alleen voor de bloemen, maar zeker ook voor de insecten. Enkele weken geleden heb ik, verspreid over meerdere dagen, een rondgang door de tuin gemaakt. Mijn doel: zoveel mogelijk verschillende vlinders op de foto zetten. Hoewel er tegenwoordig minder vlinders zijn dan een aantal jaar geleden, wist ik toch maar liefst elf soorten te spotten en vast te leggen.

Het bont zandoogje zit graag op een groen blad, zoals dat van de laurier.

Een dagpauwoog op de vlinderstruik.

Een koevinkje had de marjolein uitgekozen om te foerageren.

Een groot koolwitje zat graag op de verbena.

Een klein koolwitje vloog naar de paarse vlinderstruik.

Een klein geaderd witje was ook dol op de verbena.

Een van de mooiste vlinders in onze tuin vind ik de distelvlinder. Zowel de boven- als de onderkant van zijn vleugels zijn prachtig getekend.

De citroenvlinder vloog maar rond en wilde nauwelijks gaan zitten voor een foto. Een paar dagen later, bij De Leijen, poseerde een citroenvlinder prachtig op een distel. Die foto mocht een plek krijgen in deze serie. Als verrassing zat er op diezelfde distel ook nog een lieveheersbeestje.

De atalanta is goed vertegenwoordigd op de vlinderstruik. En zodra er straks meer fruit op de grond valt, zie je deze vlinder steeds vaker smullen van het gistende sap. Soms lijkt hij daar zelfs een beetje ‘dronken’ van te worden.

Deze ´extra gehakkelde´ aurelia was tot op de draad versleten.

Onze zoon was een paar dagen thuis en wees me op een mooie vlinder op de vlinderstruik. Hij kende de naam niet, maar ik wel: de kleine vos. Ik was blij dat ik deze soort ook nog aan mijn collectie kon toevoegen.

In de voortuin, naast de oprit, staat phlox in allerlei kleuren. Op een dag stapte ik uit de auto en zag tot mijn verrassing een kolibrievlinder foerageren op de witte phlox. Gelukkig had ik mijn camera nog bij de hand, na een fotosessie met de grote zilverreiger en de grauwe vliegenvanger eerder op de dag.

De foto’s maakte ik met mijn Canon 5D Mark III, op 105 mm zoom. Instellingen: sluitertijd 1/1250 sec, diafragma f/6.3. De vleugelslagsnelheid van de kolibrievlinder ligt tussen de 70 en 85 slagen per seconde.

Na de fotoserie van o.a. de grote zilverreiger vanuit de kijkhut in de Jan Durkspolder keerden Jan en ik terug naar de auto. Bij het gemaaltje viel mijn oog op een aantal vogeltjes die daar wat rondscharrelden. Het lukte me om er een fotoserie van te maken. Thuis, achter de computer, ontdekte ik met behulp van ObsIdentify dat het om de grauwe vliegenvanger ging.

De grauwe vliegenvanger is een kleine, onopvallende zangvogel die vanaf een vaste zitplaats vliegende insecten vangt. Hij heeft een gestreepte borst, grijsbruine kleuren en broedt op beschutte plekken. Zijn zang is zacht en bescheiden. In Nederland komt hij in het voorjaar aan en vertrekt in het najaar. Door de afname van insecten gaat het minder goed met deze soort. De grauwe vliegenvanger staat op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels, vanwege een lange periode van afname in aantal.

De bonte vliegenvanger heeft enkele jaren in onze tuin gebroed, maar de grauwe vliegenvanger had ik tot nu toe nog nooit gezien, laat staan gefotografeerd. Dit vogeltje stond al lange tijd op mijn verlanglijstje. Ik ben dan ook erg blij met deze waarneming.

Een tijdje geleden brachten mijn fotomaatje en ik een bezoek aan de kijkhut in de Jan Durkspolder. In het ondiepe water stonden talloze ganzen. In de verte foerageerde een tureluur, te ver weg om er een mooie foto van te maken. Dichterbij zwom een jonge meerkoet. Het leek erop dat hij alleen was, want ik zag geen spoor van de rest van de familie.

Aan de westkant van de hut bewoog een grote zilverreiger statig door het ondiepe water, op zoek naar een smakelijk hapje.

Even later verschenen er twee zilverreigers in beeld. Ze landden op een klein eilandje voor de hut. Het leken mij jonge exemplaren, al is dat lastig met zekerheid te zeggen. Jonge vogels hebben namelijk dezelfde kleurkenmerken als volwassen dieren, alleen oogt hun verenkleed vaak wat minder strak. Af en toe hapten ze een insect uit de lucht. Insecten zijn een licht verteerbare en energierijke snack, zeker voor opgroeiende vogels.

Op de dag dat mijn fotomaatje en ik een rondgang maakten in de vissershaven van Lauwersoog, was het overwegend bewolkt. De lucht hing vol grijstinten, wat de haven een ingetogen sfeer gaf — perfect voor sfeervolle foto’s.

Vanaf Lauwersoog reden we naar de veerhaven van Holwerd. De bewolking brak steeds verder open en liet de zon zich af en toe zien, wat zorgde voor prachtig licht en mooie contrasten.

Terwijl we daar stonden, vertrok de veerboot naar Ameland. Er stond een straffe wind, maar desondanks was het genieten geblazen. De zon en de wolken speelden een prachtig spel boven het wad, met steeds wisselend licht en schitterende luchten. Een mooie afsluiting van een geslaagde dag.

Op de rand van onze vijver zat een aantal dagen achter elkaar dezelfde kikker, een bruine kikker. Ik heb hem op meerdere dagen gefotografeerd. Op een dag zaten er zelfs twee.

Met de 24-105 mm lens op mijn camera sloop ik, al fotograferend, steeds dichterbij. De kikkers lieten zich rustig vastleggen en sprongen niet het water in. Achteraf bleek mijn tijgersluipgang helemaal niet nodig, want na de fotosessie stond ik gewoon op, en ook toen bleven ze nog rustig zitten. 😉