Tijdens de eerste periode van onze vakantie hadden we te maken met somber weer. De lucht was vaak donker en dreigend, en af en toe viel er wat regen. De wind liet zich flink gelden, wat het buiten zijn soms minder aangenaam maakte. Maar op een avond hadden we geluk: de bewolking brak open en de wind ging liggen. Het werd stil. We genoten volop van de rust aan de waterkant, een moment van het grote genieten na dagen van tegenvallend weer.

Ik zat in een bootje van de campingeigenaren, aangemeerd aan de wal. Om me heen was het stil, het water spiegelglad. Ik speelde met de weerspiegelingen van de lucht, de bomen en af en toe een voorbijglijdende wolk. De grote boten lagen stil; de bruggen waren inmiddels gesloten, waardoor de vaarroute was afgesloten. Af en toe gleed er nog een kleiner bootje voorbij, zacht kabbelend door het water.

We konden eindelijk weer eens de ondergaande zon bewonderen én vastleggen. Zo’n moment vraagt er gewoon om gefotografeerd te worden en dat dachten meer mensen. Overal om me heen zag ik mobieltjes in de lucht, klaar om het perfecte plaatje te schieten. Met mijn spiegelreflexcamera voelde ik me bijna een zeldzame verschijning. Voor mij blijft het de mooiste manier om écht te spelen met licht, kleur en compositie.

Even later kwam dezelfde sloep weer terugvaren. De golfslag die het bootje achterliet, mengde zich met het warme rood van de ondergaande zon en vormde een bijzonder spel van licht en lijnen op het wateroppervlak. Een klein moment van magie.