Het hoogtepunt van onze vakantie aan de Dokkumer Ee was zonder twijfel de tocht met de kotter naar Lauwersoog.

Op de avond vóór vertrek kreeg ik echter een flinke tegenvaller: van het ene op het andere moment gaf mijn camera een foutmelding en weigerde hij nog foto’s te maken. Het bleek dat mijn 24–105 mm-objectief stuk was. Helaas had ik mijn groothoeklens thuis laten liggen en had ik dus geen reservelens bij me.Toen ik de volgende ochtend mijn verhaal deed aan de campingeigenaar, kwam hij verrassend genoeg met een lens op de proppen die voor de time being prima voldeed.

Even na negenen staken we van wal, uitgezwaaid door de campingeigenaars, campinggasten en mijn man.

We voeren door het prachtige Dokkum en passeerden meerdere ophaalbruggen. Voor enkele bruggen moest bruggeld worden betaald, dat werd geïnd met behulp van een klompje waarop de Friese vlag prijkte. Op het beeldscherm in de stuurhut was goed te zien dat het centrum van Dokkum nog altijd omringd is door grachten, een duidelijk overblijfsel uit het verleden, van Dokkum als vestingstad.

Vanaf Dokkum voeren we verder over het Dokkumergrootdiep. De dreigende lucht trok om ons heen en leverde een sfeervol schouwspel op. We passeerden de oude steenfabriek, waar ik eerder al deze serie over maakte. De kotter wordt bestuurd met een joystick. Het oogt ontspannen en eenvoudig, maar ik heb met eigen ogen gezien hoeveel vakmanschap ervoor nodig is om zo’n schip soepel door binnenwateren, bruggen en sluizen te manoeuvreren.

We voeren langs Dokkumer Nieuwe Zijlen. Dat is een bekend plekje, omdat we daar ooit een familieweekend hebben doorgebracht. De Willem Lorésluis, met een verval van ruim drie meter, bracht ons vervolgens naar het Lauwersmeer.

Het was heerlijk om op het Lauwersmeer te varen: de weidsheid, de geur van het water, het zachte gekabbel van de golfjes en het schitterende lichtspel op het oppervlak. Staand op het dek voelde ik me de koning(in) te rijk en helemaal in mijn element.

Vanaf het Lauwersmeer voeren we richting Lauwersoog. Het gemaal was al van verre te zien, een herkenningspunt in het vlakke landschap. Via de Robbengatsluis bereikten we de haven van Lauwersoog. We voeren langs het WEC en zagen de veerboot vertrekken, op weg naar Schiermonnikoog

In de vissershaven voeren we naar de kade, waar de zoon, tevens compagnon, al op ons stond te wachten. Hij stapte aan boord en legde de kotter vakkundig vast. Er volgde een warme begroeting tussen vader en zoon. Daarna was het tijd om de handen uit de mouwen te steken: alle vakantiespullen moesten namelijk van boord.

Daarna voer de kotter naar de eigen aanlegplek. Al snel kwam de brandstofboot langszij om de dieseltank weer vol te tanken. Op de kade lag de tuigage van de kotter. Een paar vrienden waren opgetrommeld om alles weer te installeren. Ik heb dat niet meer afgewacht, een van de dochters bracht me keurig terug naar de camping.

Het was een prachtige tocht met een gastvrije en gezellige familie. Naast de fotoserie, waarvan ik hier een compilatie liet zien, maakte ik ook een reeks portretten van hen: van de kapitein, de dochters, de kleindochters en van oerbeppe. Die serie heb ik met hen gedeeld, ze waren daar heel blij mee.

Op een kaartje in Google Maps heb ik achteraf de route bekeken en de afstand berekend: in totaal legden we 27 km af. Bekijk Google Maps om in te zoomen op dit traject.

Tijdens onze vakantie aan de Dokkumer Ee hadden we dit jaar helaas maar één echt mooie zonsondergang. In tegenstelling tot vorig jaar werkte het weer niet zo mee – er was veel bewolking en veel wind.

Daarom was het een verademing toen het eindelijk eens windstil was. Het water lag er bijna spiegelglad bij en de stilte maakte het moment extra bijzonder. Vanaf de kotter maakte ik deze foto, een van de weinige keren dat de lucht even openbrak en de zon ons trakteerde op een prachtige afsluiting van de dag.

De volgende dag zou ik meevaren op de kotter terug naar de thuishaven. Ze zouden vroeg vertrekken, dus moest ik in de vakantie de wekker zetten, maar dat had ik er graag voor over; het vooruitzicht om mee te varen maakte het vroege opstaan meer dan de moeite waard.

Op Texel verbleven we in een moderne, prachtige accommodatie. Het lag centraal op het eiland, wat het de ideale uitvalsbasis maakte voor de verschillende uitstapjes die we tijdens ons verblijf maakten.

Het uitzicht vanuit de woning en de omliggende tuin was werkelijk fenomenaal. In het weiland achter de grote tuin graasden een paar koeien, eigendom van de eigenaar.

Wanneer ik dieren zie, kan ik het niet laten om even naar ze toe te gaan om met ze te ‘praten’ of ze een aaitje te geven. Deze koeien waren bijzonder vriendelijk en lieten zich graag op hun voorhoofd kroelen. Hoewel we ze niet mochten voeren, leek het alsof ze toch iets van me verwachtten. Ze bedelden vriendelijk, waarbij hun tong zelfs niet ontbrak.

Ze leken het samen erg gezellig te hebben. Ik kon op internet niet achter de naam van dit ras komen, dus heb ik de vraag uitgezet bij een familielid – een echte expert op het gebied van koeienrassen. Volgens hem zijn het Belgische blauwen, mogelijk gekruist met Holstein.

Tijdens ons verblijf op Texel keek ik meerdere keren per dag op de website van Texel Waarneming. Texel is werkelijk een vogeleiland bij uitstek, en vooral tijdens de voorjaars- en najaarstrek is het een waar paradijs voor vogelaars. Als amateur vogelaar probeer ik af en toe een zeldzame vogel te spotten, al is het soms een flinke uitdaging.

Op een bewolkte dag besloot ik naar de veerhaven te gaan, omdat ik had gelezen dat daar de kleine kokmeeuw was gespot. Deze vogel is namelijk zeer zeldzaam op Texel. Toen ik aankwam, bleek ik niet de enige te zijn die daar zo over dacht. De kleine kokmeeuw vliegt, net als de gewone kokmeeuw, vaak mee met de veerboot. Dit komt doordat ze gevoerd worden met stukjes brood door passagiers.

In afwachting van de komst van de veerboot zoomde ik in op een aantal boten op de Waddenzee. De schittering op het water was een toegift.

De vogelaars verenigd in een groepsapp vertelden me dat de kleine kokmeeuw op dat moment was gesignaleerd in Den Helder en dat hij met de veerboot onze kant op kwam. Op datzelfde moment vertrok de veerboot van Texel naar Den Helder. Halverwege het Marsdiep stak de kleine kokmeeuw echter over van de ene naar de andere veerboot en ging weer terug naar Den Helder. Dus stonden we daar voor niets te kijken. Ik besloot het voor gezien te houden en verwijs voor een afbeelding van de kleine kokmeeuw naar de website van Wekelijkse Vogelradar.

Naast de veerhaven ligt een duinenrij met allerlei soorten bessenstruiken. Hier bevindt zich ook het NIOZ (Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee). Boven onze hoofden trokken honderden kramsvogels en koperwieken voorbij. Tussendoor doken ze de struiken in om zich te vergrijpen aan de overvloedige bessen.

Het leek me een mooie uitdaging om een vogel te fotograferen die zich tegoed deed aan de bessen. Dat was echter niet makkelijk, want vaak zaten ze ver weg of verstopt achter de takken en bessen. Uiteindelijk is het me toch gelukt om een paar keer een koperwiek redelijk goed vast te leggen.

Op onze eerste vakantiedag op Texel moesten we een paar uur overbruggen voordat we in het huisje terecht konden. Ik stelde mijn man voor om langs de Waddendijk naar het noorden te rijden, misschien zouden we onderweg nog bijzondere vogels kunnen spotten.

Bij de IJzeren Kaap zagen we opvallend veel auto’s geparkeerd staan. Dat kon bijna niet anders betekenen dan dat daar iets bijzonders te zien was. Nieuwsgierig parkeerden we de auto en beklommen de Waddendijk. Ik had alleen mijn camera met telelens meegenomen naar het Wad; de overzichtsfoto’s maakte ik met mijn iPhone.

Al snel kwamen we erachter dat de brileider was gespot op de Waddenzee. De brileider, een zeldzame verschijning in Nederland, bevond zich op flinke afstand. Gelukkig waren er ervaren vogelaars met telescopen aanwezig, die me precies konden aanwijzen waar de vogel zwom.

Al poetsend dreef de brileider langzaam naar het noorden en iets dichter naar de kust. Een groepje vogelaars besloot dezelfde kant op te lopen, in de hoop deze beter in beeld te krijgen. Ik volgde hun voorbeeld.

Net als de fotograaf op de bovenstaande foto ben ik op het talud gaan zitten. Met de camera en telelens steunend op mijn knieën probeerde ik de brileider enigszins acceptabel in beeld te krijgen. De foto’s zijn uiteindelijk wel flink gekropt.

Op Instagram volg ik vooral natuurfotografen. Daar zag ik een prachtige detailfoto van de brileider voorbij komen.

Na het avontuur met de brileider reden we verder langs de Waddendijk. Ter hoogte van Wagejot zagen we een foeragerende grutto op het Wad, gelukkig stond die een stuk dichterbij.

Gisteren schreef ik in dit bericht over de komst van storm Benjamin en het verwachte hoogwater in de haven van Oudeschild. Toen we vrijdag het gordijn van onze kamer openschoven, werden we getrakteerd op dit uitzicht. Van de harde wind hadden we ’s nachts gelukkig niets gemerkt. Het was onze laatste ochtend op Texel. Na het heerlijke ontbijt in onze B&B pakten we de auto in en was het tijd om afscheid te nemen van de uiterst vriendelijke gastvrouw en gastheer.

Voordat we naar de veerhaven koersten, reden we natuurlijk eerst naar de vissershaven van Oudeschild. De avond ervoor was mij verteld dat het water die ochtend om 10:10 uur het hoogste punt zou bereiken, en precies op dat moment stonden we bij de haven. Het bord met het knipperlicht gaf aan dat we niet verder mochten rijden. We reden onder langs en bij de zuidelijke trap stapte ik alvast uit, terwijl mijn man in het dorp een parkeerplek zocht voor de auto.

Even later liep ik door naar de westelijke trap en maakte ik de onderstaande serie foto’s. Staand boven op de dijk moest ik goed opletten dat ik niet werd weggeblazen.

Ik maakte ook nog een paar foto’s onderaan de dijk. Iets verderop stond een groepje mensen te zwaaien naar de live webcam die aan Hotel Zeezicht hangt. Voor de zekerheid had het hotel schotten voor de ingang geplaatst, maar ze zijn op het nippertje gespaard gebleven van wateroverlast.

Het dorp ligt veilig verscholen achter de hoge Waddendijk, die het beschermt tegen het opgestuwde water van de Waddenzee…

We zijn weer terug van een heerlijke week op Texel. De komende tijd zal ik hier regelmatig foto’s van laten zien. Dit keer begin ik eens in omgekeerde volgorde en wel met de belevenissen rond storm Benjamin.

Op vrijdagavond zou de storm de Waddeneilanden bereiken. Rond vier uur in de middag ben ik de Waddendijk bij Oudeschild op gegaan om foto’s te maken in alle windrichtingen. Op Buienradar zag ik dat de bui precies om ons heen trok. Op de vierde foto is goed te zien dat het aan de horizon flink regende.

Richting het noordoosten was een bescheiden regenboog te zien. Op de vierde foto is in de verte Windpark Fryslân op het IJsselmeer (zie Google Maps) te herkennen, dat zich mooi aftekent in een streepje zonlicht onder een dreigende lucht.

Vanwege storm Benjamin werd in de haven van Oudeschild hoogwater verwacht. Dat hoge water ontstaat door een combinatie van factoren: een krachtige westenwind, springtij en wateropstuwing vanuit de Waddenzee. Deze samenloop duwt het zeewater richting Texel, waardoor het waterpeil in de haven uitzonderlijk stijgt.

In de haven werden allerlei voorbereidingen getroffen voor het naderende hoge water. Kades werden leeggehaald, tickethuisjes op een hoger punt geparkeerd en losse spullen stevig vastgesjord. Twee weken eerder had men ook al maatregelen moeten nemen vanwege storm Amy. Voor Shop Twaalf was het genoeg, zij besloten er ditmaal meteen het einde van het seizoen van te maken.

Het verbaasde me dat kotter Grietje zo vlak voor de storm nog de haven uitvoer. Terwijl de lucht steeds donkerder werd, koos het schip het ruime sop. Aan de kade was het waarschuwingsbord voor hoogwater al opengeklapt. Hoog op een paal stond een meeuw rustig om zich heen te kijken. Voor het wassende water stond hij veilig. Als de wind aantrekt, zal hij vast een beschut plekje op het land zoeken.

In de zomervakantie wordt garnalenkotter LO.8, genaamd “Trijntje” omgebouwd tot een heus vakantieschip. Alle netten en andere visattributen worden verwijderd en de kotter wordt volgepakt met vakantiespullen. Aan het einde van de zomervakantie komt deze kotter aan de wal bij ´onze camping´. Voor tweede jaar op rij mochten we dit meemaken. We begroetten elkaar dan ook als oude bekenden. Een kotter die aanlegt voor de wal van een camping trekt veel bekijks.

Deze garnalenkotter is eigendom van Leo Visser uit Paesens. De kotter is in 1995 gebouwd. De lengte van het schip is 20,06 meter, met een breedte van 6,50 meter en een diepgang van 1,42 meter. In 1997 is het schip verlengd tot 22,06 meter. In 2000 werd Leo de eigenaar. Het schip is voornamelijk ingezet voor garnalenvisserij en is onderdeel van een vloot die sterk verbonden is met de familie Visser, al generaties lang actief in de visserij in de regio Paesens-Moddergat en Lauwersoog

Een van de hondjes van Leo keek nieuwsgierig naar alle drukte op de wal. Ik zoomde in op Leo’s teennagels: vrolijk gelakt in twee kleuren. Leo heeft alleen maar kleindochters, en hij vindt het helemaal prima als zij zich op zijn tenen uitleven met nagellak.

Leo tipte me dat er ’s avonds een fotografe zou langskomen om een fotoserie te maken voor een artikel in de plaatselijke krant. Dat was voor mij natuurlijk een mooie kans om die fotosessie op mijn beurt vast te leggen. Leo mocht daarbij laten zien hoe hij een visnet repareert, een stukje vakmanschap, met een vleugje show voor de camera.

De fotografe maakte ook nog allerlei actiefoto’s: Leo achter het roer, bezig aan dek, en druk in de weer met touwen. Tot slot was het tijd voor de portretfoto’s.

Nadat de drukte rond de ´Trijntje´ was weggeëbd en de familie genoot van een gezellige barbecue aan wal, maakte ik nog een paar foto’s van de kotter in het zachte avondlicht. Het schip lag er rustig bij, alsof het zelf ook even vakantie had.

Op internet las ik dat het uitkijkpunt aan het Burgumer Mar tot een van de mooiste uitstapjes van Noord-Friesland behoort. Dat maakte me nieuwsgierig, dus besloot ik er een kijkje te nemen.

Ik parkeerde mijn auto bij een enorm kunstwerk in de buurt van de Engie-energiecentrale. Op internet las ik dat het kunstwerk Heilige Grond heet en is gemaakt door kunstenaar Jaap van der Meij (1923–1999). Op de website van RTV NOF kun je er alles over lezen. Terwijl ik foto’s maakte van het kunstwerk, deed de stijl me denken aan een beeldhouwwerk in Dokkum. ´s Avonds zocht ik het op en mijn vermoeden bleek te kloppen: in Dokkum staat de Drie Figuren. Dit is het laatste kunstwerk dat Van der Meij heeft gemaakt.

Vanaf de parkeerplaats bij het kunstwerk is het ongeveer één kilometer lopen naar de uitkijktoren aan het Burgumer Mar (zie Google Maps). Het is een mooie wandeling door een open landschap.

Het Burgumer Mar (in het Nederlands: Bergumermeer) heeft een oppervlakte van ongeveer 360 hectare en behoort tot de noordelijkste meren van Friesland. Door het meer loopt het Prinses Margrietkanaal, dat het in een noordelijk en zuidelijk deel verdeelt en een belangrijke vaarroute vormt voor beroepsvaart. Het meer is ontstaan tijdens de laatste ijstijd en staat bekend als een populair recreatie- en watersportgebied met mogelijkheden voor zeilen, zwemmen, surfen, varen en vissen. 

Wie een kijkje wil nemen in de Engie-centrale en de omgeving vanuit de lucht wil zien, kan ik dit filmpje aanraden.

Vandaag neem ik jullie nog één keer mee naar het aardbevingsgebied in Groningen, naar een plek waar de littekens van de gaswinning nog steeds zichtbaar en voelbaar zijn.

Op 16 augustus 2012 werd Huizinge opgeschrikt door een aardbeving van 3,6 op de schaal van Richter, de zwaarste ooit veroorzaakt door gaswinning in Nederland. Die beving bleek een echte gamechanger: vanaf dat moment ging het in heel Nederland over de veiligheid van de gaswinning en het welzijn van de Groningers. Het KNMI breidde na Huizinge het meetnetwerk uit, zodat ook kleinere bevingen beter konden worden geregistreerd. De impact was groot: niet alleen in Huizinge, maar ook in dorpen als Loppersum, Zeerijp, Middelstum en Ten Boer trad veel schade op. Zelfs delen van Friesland en Drenthe voelden de trilling.

Toen ik door Huizinge liep, zag ik geen zichtbare schade. Hopelijk is dat een teken dat veel hersteld is. Al weet een ieder dat mentale schade niet metselbaar is…

Ik parkeerde mijn auto net buiten het dorp, met uitzicht op de Johannes de Doperkerk. Via een kerkenpaadje liep ik naar de kerk.

Vroeger liepen er vanuit de omgeving verschillende kerkpaadjes naar de kerk, zodat bewoners uit de omliggende boerderijen op zondag naar de dienst konden gaan. Deze paden waren vaak de kortste route over het land, nog voordat verharde wegen bestonden. In Huizinge zijn een aantal kerkenpaadjes bewaard gebleven. Deze historische routes zijn een levend erfgoed dat nog altijd in gebruik is als wandelpad en toeristische route door een van de oudste cultuurlandschappen van Groningen.

Ook de Johannes de Doperkerk in Huizinge werd beschadigd door de aardbeving van 2012. In 2019 is de kerk uitgebreid gerestaureerd, waarbij onder andere schade aan de muren, gewelven en ramen werd hersteld.

Tot mijn verrassing stond de deur van de kerk uitnodigend open. Er was niemand aanwezig; geen vrijwilliger dit keer, alleen de stilte van het oude gebouw.

Op de website van Nazaten de Vries vond ik het verhaal van deze kerk het mooist verteld. Op die site staat een film van het interieur en exterieur begeleidt door een prachtig orgelspel en zang. van het indrukwekkende lied ‘Als alles duister is’.