De herfstvakantie bracht een onverwachte en opwindende wending toen de zeldzame giervalk zich liet zien. Dit majestueuze roofdier liet het hart van menig vogelaar sneller kloppen. De komst van de giervalk was zelfs groot nieuws en haalde landelijke media. Hoewel er meer zeldzame vogelsoorten werden gespot, stond de giervalk zonder twijfel bovenaan de lijst. Een indrukwekkende waarneming die voor veel vogelenthousiastelingen een hoogtepunt van het seizoen was.

Mijn man en ik besloten een bezoek te brengen aan de Slufter, omdat dat daar de giervalk het meeste werd waargenomen en er een recente melding was. Zoals jullie misschien weten, ben ik een enthousiaste amateurvogelaar en heb ik gelukkig geen last van ‘vogelkoorts’. Toch kon ik het niet laten om deze unieke kans te grijpen en te proberen de giervalk zelf te spotten, nu we toch in de buurt waren.

Toen ik de andere vogelaars zag terugwandelen, behangen met telescoopkijkers en telelenzen, had ik al het gevoel dat ik te laat was. En helaas, dat bleek te kloppen: de giervalk was inmiddels al vertrokken en was naar de duinen, nabij de vuurtoren, gevlogen. Een gemiste kans.

Tijdens die week leerde ik een belangrijke les: er is een groot verschil tussen het horen van een waarneming en de vogel daadwerkelijk zien, laat staan kunnen fotograferen. Vogelaars zijn vaak uitgerust met telescoopkijkers waarmee ze enorm kunnen inzoomen. En dan maken ze met hun telefoon een foto door die kijker. Met mijn 600 mm lens kan ik daar simpelweg niet tegenop. Het laat zien hoe geavanceerd de techniek van sommige vogelaars kan zijn – en hoeveel geduld er soms nodig is om die perfecte foto te maken.

Ook deze keer ben ik weer dankbaar voor Jorrit, die de giervalk wél heeft weten te fotograferen en zijn indrukwekkende plaatje op Instagram plaatste. Dankzij hem kan ik toch nog genieten van het moment, zelfs al stond ik zelf net te laat op de juiste plek.