Wegdromen in het rietland

We blijven nog even in het rietland van Klaas Jan.

Tussen het fotograferen door was er regelmatig een moment van rust. Jan had daarvoor een mooi plekje gevonden. Ook Klaas Jan pauzeerde regelmatig. Schijnbaar vinden we het alle drie wel gezellig en zinvol om bij te praten.

Rhena, die van jongs af aan meegaat naar het rietland, heeft een leeftijd bereikt waarop ze het rustig aandoet.

Terwijl Jan nog wat langer bleef zitten wandelde ik alvast verder het rietland in .

Op de linker foto is aan de horizon de toren van de Grote kerk van Blokzijl te zien.

Klaas mag dan wel ‘aangesteld’ zijn als aspirant rietteler, hij mag het op z’n jonge leeftijd nog rustig aandoen. Hoe ouder hij wordt hoe meer hij zal kunnen helpen. Nu is het nog vooral spelen en wegdromen…

‘Kijk tante Jetske, het lijkt net een trap’ en hij wees naar de wolken. Voor mij was dat een déjà vu. Toen ik als klein meisje met mijn vader mee ging naar het rietland lag ik ook regelmatig weg te dromen terwijl ik naar de wolken keek. Waardevol dat ook Klaas daar van kan genieten…

Naar het rietland

Na het bezoek aan Gerjanne en de kinderen en de fotosessie bij de lammetjes vervolgden Jan en ik onze reis. We reden naar het rietland van Klaas Jan. Dit rietland ligt bij het buurtschap Muggenbeet onder de rook van Blokzijl.

Op de zaterdagen gaat Klaas de hele dag met zijn vader mee naar het rietland. Door omstandigheden ging Klaas deze keer wat later op de ochtend. Het trof mooi dat hij met ons kon meerijden en zo hoefde Gerjanne hem niet te brengen.

Klaas rende voor ons uit en koos voor de langste weg naar zijn vader. Ik dacht dat hij niet via het natte weiland wilde. Ik koos voor de kortste weg en stak het weiland schuin over. Ik had laarzen aan dus de plassen waren geen probleem.

Al snel bleek dat ik Klaas had moeten volgen, want hij wist de weg. Ik stuitte namelijk op een sloot en moest alsnog omlopen. Jan was mij gevolgd, zij het wel op enige afstand. Ook Jan moest helaas een stukje terug lopen. Voor Jan was dit extra vervelend omdat hij door de MS weinig kracht heeft in z’n benen. Halverwege de tocht was er een gelegenheid waar hij even kon zitten om bij te komen van deze zware wandeling.

Klaas was blij dat hij zijn vader én Rhena weer zag.

We arriveerden tegen lunchtijd. Dat kwam mooi uit. Klaas Jan zette de machine stil, zo konden we in alle rust bijpraten en onze lunch nuttigen.

Een tegenlichtopname van het ‘geschoren’ rietveld.

Wordt vervolgd.