Maargies Hoeve en het kleinste kerkje

Nadat ik drie zakken met valappels had afgeleverd bij het theehuis op de Maargies Hoeve maakte ik een rondgang over het terrein. Ik keek mijn ogen uit zoveel moois en creativiteit was daar te zien. Dit moet wel een geweldige plek zijn voor de cliënten om hier te mogen werken. Het meest in het oog springend vond ik het kleine kerkje. Dit kerkje moest ik maar even wat dichterbij gaan bekijken.

De Maargies Hoeve ‘claimt’ dat dit het kleinste kerkje van Nederland is. Het kerkje is met hulp van de eigen cliënten. Het kerkje heeft bij de opening in april 2014 de naam ‘Kallenkerkje’ gekregen. Het Kallenkerkje is niet verbonden aan een bepaald geloof: iedereen is er van harte welkom! En weet je wat zo mooi is aan dit kerkje, de deur zat niet op slot!

Het is een sfeervolle plek om tot rust te komen. Het kerkje biedt een podium voor kleine voorstellingen en concertjes. Het interieur is een bezienswaardigheid, ik heb dan ook de ogen uitgekeken. Sinds 2015 mag het kerkje ook officieel dienst doen als trouwlocatie. Heel geschikt voor mensen die hun trouwceremonie klein en intiem willen houden. In het kerkje is ruimte voor ongeveer 30 personen. 

Na de fotosessie in het kerkje wandelde ik verder naar een offertempeltje een eindje verderop. Op weg naar het tempeltje kwam ik langs een aantal treffende spreuken.

Het offertempeltje is gericht op het boeddhisme. Dat kan ook niet missen met het enorme Boeddhabeeld naast het tempeltje. Als volgeling van Christus ben ik niet goed op de hoogte van het boeddhisme, toch kan ik mij wel vinden in de meeste punten die op het bordje staan vermeld…

Tot slot nog een filmpje over het kleinste kerkje op RTV Oost.

Valappels voor de Maargieshoeve

Als je veel hoogstamfruitbomen hebt, heb je in de regel ook een grote fruitoogst. In het vorige bericht schreef ik over de appels die naar de voedselbank gaan. Het lukt niet om alle appels te plukken. Vele appels hangen te hoog voor de bijna 4 meter lange stok. Daarnaast vallen er appels naar beneden door het plukken. Die appels zijn dan gelijk gekneusd. Ze kunnen niet lang worden bewaard en zijn dus niet geschikt voor de voedselbank. Een gedeelte van die valappels gaat naar onze eigen kippen. Super gezond voor ze. Een gedeelte van de appels laten we in meerder rommelhoekjes in de tuin liggen voor de vogels en andere dieren. Een gedeelte wordt gehaald door liefhebbers. Er wordt o.a. appelmoes, appelsap of appelstroop van gemaakt. Dan blijft er nog een grote voorraad valappels over.

Voor die valappels hebben we nu een adres gevonden en wel de Maargies Hoeve. De Maargies Hoeve is een melkveebedrijf, zorgboerderij, theeschenkerij, boerderijwinkel en kooklokaal gelegen in Kallenkote, in de kop van Overijssel. 

Nadat ik de appels had afgeleverd bij de theeschenkerij parkeerde ik de auto een eindje verderop. Vanaf die parkeerplaats volgde ik het gezellige paadje naar het hart van de Maargies Hoeve. Ik had mijn camera meegenomen en wilde daar graag een fotoserie maken. Uiteraard ging ik geen cliënten fotograferen. Dat is een kwetsbare groep die zelf niet reëel toestemming kunnen geven om op de foto te komen.

Er hangt een gemoedelijke en gezellige sfeer. Er kwamen gelijk cliënten een praatje met mij maken. Daarbij vond ik het leuk om een praatje met hen te maken. Mijn vragen over hun activiteiten op de Maargies Hoeve beantwoordden ze met trots. Ik denk dat ik daar wel zou kunnen werken…

Nadat ik een rondgang langs de tuin had gemaakt kwam ik deze luilakken tegen. Ik vermoed dat deze twee de afnemers worden van onze valappels.

Het grootste gedeelte van de ‘Kalverstraat’ was bezet met… kalveren.

Wordt vervolgd.

Atalanta in close-up

Na meerdere pogingen, waarbij ik de atalanta’s alleen maar uit de verte kon fotograferen, lukt het om een atalanta van dichtbij vast te leggen. Wat daarbij opvalt is dat de appel al mooi aan het rotten was. En hoe ouder de appel hoe tammer de vlinders…

De theorie daarachter is dat de rotte appels gaan gisten waarbij alcohol wordt gevormd. Wellicht zijn ze gewoon een beetje dronken en daardoor wat suf. 

En als ze versuft zijn dan lijkt het erop dat ze alles goed vinden en dus de fotograaf tolereren.

De atalanta draaide mooi voor mijn macro-objectief z’n rondje en ik kon rustig op de knieën blijven zitten.

Atalanta’s op de valappels

Nu het herfstige weer z’n intrede heeft gedaan laat ik nog snel een paar series zien van de atalanta’s op de valappels in onze tuin. De series zijn gemaakt tijdens de zonnige herfstdagen vorige week. Het was een uitdaging om de atalanta’s met het macro-objectief van dichtbij vast te leggen…

Zoals gebruikelijk begon ik op een afstandje te fotograferen en kwam dan behoedzaam dichterbij. De atalanta’s vlogen echter weg voordat ik ze beeldvullend kon vastleggen.

Maar de aanhouder wint. Wordt vervolgd.

Een kleurrijke gast

Sinds drie weken hebben we een kleurrijke gast in onze tuin. Op een dag was hij er en is hij niet meer weggegaan.

Hij scharrelt door onze tuin, maar blijft het liefst in de buurt van de kippenren.

Er zijn in onze tuin voldoende rommel- en schuilhoekjes. De gevallen appels en peren laten we altijd liggen voor de dieren en daar maken ze dankbaar gebruik van.

De fazant kan prima vliegen en zoekt regelmatig een hoger punt in onze tuin waardoor hij alles goed kan overzien. Dat gaf mij de gelegenheid om in te zoomen op zijn mooie kop.

In verband met predatoren hebben we onze grote buitenren volledig omheind en overkapt. Ook de vele huiskatten uit het dorp weten onze tuin te vinden. Deze fazant scharrelt los door onze tuin. We hopen dat deze fazant goed op zichzelf kan passen.